“Sapagka't alin sa inyo, ang kung ibig magtayo ng isang moog, ay hindi muna uupo at tatayahin ang halagang magugugol kung mayroong maipagtatapos? Baka kung mailagay na niya ang patibayan, at hindi matapos, ang lahat ng mga makakita ay mangagpasimulang siya'y libakin, Na sabihin, Nagpasimula ang taong ito na magtayo, at hindi nakayang tapusin”(Lucas 14:28-30).
Nagpahayag si Jesus ng mga salitang ito ng malapit na sa pagtatapos ng kanyang ministeryo sa sanlibutan na may layunin na paalalahanan ang mga tagasunod na ang mabuting layunin ay hindi sapat para malampasan ang mga panahon ng paghihirap. Marami sa mga tagasunod ay walang kakayahang tapusin ang paligsahan!
Naniniwala ako na ang pinaka matrahedyang kalagayan na maaring mangyari ay magsisimula na ganap na may layuning na panghawakan si Cristo at lumago patungong isang matanda nang disipulo, at sa halip ay unti-unting lumalayo, at nanlamig ang loob sa kanya. Nagtatag siya ng pundasyon ngunit hindi natapos, dahil hindi niya muna tinuos ang halaga. Naubusan siya ng pagkukunan; nakalayo siya at tapos ay umayaw.
Ginising tayo ng Diyos at ipinaunawa niya sa atin na tayong lahat ay nagbabago. Walang kasabihang manatiling nakatayo; ito ay maaring nagbabago ka araw-araw sa larawan ni Cristo
o nagbabalik ka sa dati mong lumang karnal na pamamaraan. Para doon sa mga deteminadong panghawakan si Cristo sa anumang paraan, doon sa mga nagbubuhat ng kanilang krus, itinatanggi ang sarili, at nagpapatuloy sa kanya, sinabi ni Pablo na, “Datapuwa't tayong lahat, na walang talukbong ang mukha na tumitinging gaya ng sa isang salamin sa kaluwalhatian ng Panginoon, ay nababago tayo sa gayon ding larawan mula sa kaluwalhatian hanggang sa kaluwalhatian, na gaya ng mula sa Panginoon na Espiritu”’(2 Corinto 3:18).
Isang kagalakan ang makilala yaong mga nakatapos ng paligsahan. Sila ay lumalago sa karunungan at kaalaman kay Cristo, lumalayo sa sanlibutang ito at sa mga kasiyahan nito, at nagiging lumalagong makalangit ang pag-iisip. Ang kanilang mga espirituwal na mga pandama ay higit na nagagamit at ang kanilang pang-unawa na kung ano ang sa Diyos o para sa laman ay patuloy na lumalago. Pinutol nila ang lahat ng nakakapit na mga bagay na pang-salibutan at sa lumalagong paglakas, kinasasa bikan nilang makasama siya sa kaluwalhatian. Para sa kanila ang mamatay ay tagumpay at ang ultimong premyo ay ang tawagin sa kanyang presensiya para makatabi niya ng walang-hanggan. Hindi langit ang hinahanap nila kundi si Cristo sa kanyang kaluwalhatian!
Makatitiyak ka na kapag bumalik na si Cristo, magkakaroon siya ng maluwalhating iglesya na naghahangad na makasama siya. Pagsasama-samahan ito ng mga bumitaw na sa sanlibutan at ganap na nakikiisa sa kanya na ang kumilos mula sa pagiging duwag tungo sa pagiging matatag na kalagayan ay magiging natitirang huling hakbang ng pag-ibig patungo sa kanyang presensiya.
Maaring natumba ka sa paligsahan ng Kristiyanismo, ngunit maari kang tumayong muli at tumakbong muli. Hindi ka hahayaan ni Cristo na manatiling nakatumba sa daanan, pagod, napilayan. Itatayo ka niya mula sa iyong nanghihinang mga tuhod at bibigyan ka ng makapangyarihang lakas para makatapos.
Hindi ka niya pababayaan. Sa pamamagitan ng biyaya, matatapos mo ang paligsahan at ang Panginoon ay naandoon sa katapusan ng linya para sabihing, “Nagawa mo ng mahusay!”
