Pinagpapala ng Diyos yaong mga naglalakad sa katapatan at binibigyan niya ng biyaya yaong mga tapat sa kanya!
Paano nawawala ang mga pagpapala at biyaya ng Diyos doon sa mga bansa, pamilya at sa bawat isa? Nagpahayag ang propetang si Haggai tungkol dito, at ang unang dahilan na kanyang itinala ay yaong pagiging makasarili ay pinalitan ang mga bagay na tungkol sa Diyos! “Sinasabi ng mga taong ito na diumano’y hindi pa napapanahon upang itayong muli ang Templo” (Haggai 1:2). Itinigil na nang mga Israelita ang pagtatayo ng Templo sapagkat inuna nila ang pagtatayo ng sariling mga bahay!
Ang eksenang ito ay nangyari 68 taon pagkatapos na mawasak ang templo ni Solomon. Ilan ang natira na bumalik sa Jerusalem mula sa pagkakabihag sa Babilonya para lamang sa pagtatatag ng templo ng Diyos. At, totoo nga, inilatag nila ang pundasyon ng templo ng may buong pagsisikap at pananabik!
Ngunit dumaan sila sa mga matitigas na lugar—kahirapan at kawalan ng pag-asa. Unti-unti nawalan sila ng gana sa gawain ng Diyos nagsasabi nang, “Hindi ito ang tamang panahon. Nagkakaroon kami ng maraming suliranin. Bukod dito, gumugugol kami maraming panahon na napabayaan na namin ang aming mga pamilya at mga negosyo at hanap-buhay.”
Isa-isa, nag-alisan sila para hanapin at balikan ang sarili nilang mga gawain. Ang gawain para sa Panginoon, na may kinalaman sa sarili nilang mga kapakanan ay naging pangalawang bagay na lamang na mahalaga! Sinimulan nilang itayo ang sarili nilang mga bahay gamit ang mga kahoy na nakatago para gamitin sa pagtatayo g templo.
Paano nawawala sa mga mananampalataya ngayon ang pagpapala at biyaya ng Diyos? Sa pamamagitan ng pagtigil sa gawain sa kanyang Templo! Nangyayari ito kapag huminto tayo sa pananalangin at paghahanap sa Diyos—kapag huminto tayo sa pagpapatatag ng kanyang espirituwal na katawan!
Tinukoy ni Haggai ang suliraning ito: Kapag inuna ng mga tao ang mga bagay na para sa Diyos, ibinibigay niya ang kanilang mga pagkain at tirahan. Sa totoo, inaalagaan sila ng Panginoon sa bawat bagay. Ang kanilang ubasan ay lumalago, ang mga ubas ay mabibigat; payapa silang nakakatulog sa gabi at ang kanilang mga anak ay nagsasayawan sa kalsada. Wala sinuman sa kanilang mga kaaway ang nagtatagumpay laban sa kanila. Ito ang kamangha-manghang panahon ng pagpapala ng Diyos ngunit ang mga tao ay lubhang naging abala sa mga pansariling mga gawain!
Ito ang nangyayari sa mga panahong ito! Ang ating sanlibutan ay dinaig na ng sariling—pagmamataas, sariling ambisyon, sariling kagustuhan—ang bawat tao ay abala sa kanyang sariling kapakanan! Hindi nakapagtataka marami ay nalasing at nalango sa mga bawal na droga, naligaw na sa kadiliman at kalituhan.
Sinabi ng Diyos, “Matinding tagtuyot ang ipinararanas ko sa buong lupain…at sa lahat ng pinagpaguran ninyo” (Haggai 1:11). Sinasabi niya, “Kapag nagsimula ka na pabayaan ang iyong kaluluwa at bumaling sa mga materyal na bagay, mauuwi ka sa kawalan ng kagalakan, hindi nasisiyahan, hungkag, at natutuyot! Nais kong unahin mo ang Aking kapakanan, nang sa gayon ay pagpapalain kita at bibiyayaan!”
