Miyerkules, Agosto 31, 2011

MAY TUGON BA ANG DIYOS SA LAHAT NG AKING MGA KATANUNGAN?

Ang sinumang mananampalataya na nagnanais na malugod ang Diyos sa kanyang buhay ng pananalangin ay kailangang harapin ang katanungang ito: “Mayroon ba ang Diyos ng lahat ng aking mga pangangailangan? O kailangan bang magtungo ako sa iba para sa aking mga katugunan?”

Ito ay lumalabas na simpleng katanungan lamang—isang hindi na kailangan na itanong pa. at maraming Kristiyano ay daliang sasagutin, “Oo, naniniwala ako na ang Diyos ay mayroon ng lahat ng aking mga pangangailangan.” Ngunit ang katotohanan ay ang marami ay hindi lubos na kumbinsido!

Sinasabi natin na naniniwala tayo dito. Umaawit tayo ng mga imno at ipinangangaral ang mga ito. Ngunit kapag dumating ang krisis, hindi tayo tunay na naniniwala na mayroon siya ng lahat ng ating mga pangangailangan!

Ipinahayag ni Pablo: “At buhat sa hindi mauubos na kayamanan ng Diyos, ibibigay niya ang lahat ng inyong kailangan sa pamamagitan ni Cristo Jesus” (Filipos 4:19). Ang Diyos ay may kamalig ng kasaganaan upang matugunan ang ating bawat pangangailangan!

Bakit patuloy na nililigalig ng naguguluhang babae sa talinhaga ni Jesus ang hindi makatarungang hukom, humihingi sa kanya ng katarungan? Ito ay sapagkat alam niya na siya lamang ang may kapangyarihan at kapahintulutan na lutasin ang kanyang suliranin. Wala na siyang ibang mapupuntahan pa (tingnan ang Lucas 18:1-8).

Kung mayroon lamang tayong sariling na kaalaman na ang Diyos lamang ang mayroon ng lahat ng ating mga pangangailangan, hindi na tayo lalapit pa kahit kanino na walang katuturan. Ang Diyos ay matuwid at banal na hukom at mayroon siya ng lahat ng kaalaman, kapangyarihan at kapahintulutan para lutasin ang anumang suliranin na ating hinaharap.

Gumugol ang Diyos ng apatnapung taon para kumbinsihin ang Israel na hindi sila magkukulang sa anumang bagay—na siya ang patuloy na panggagalingan at magkakaloob: “Pinagpala kayo ni Yahweh sa lahat ng inyong ginawa, at hindi niya kayo hiniwalayan sa inyong paglalakbay sa ilang. Sa loob ng apatnapung taon, hindi kayo nagkulang sa anumang bagay” (Deutoronomo 2:7).

Sinabi ng Diyod, “Hindi dadalang, walang magiging pagkukulang sa pamamagitan Ko. Nasa akin ang lahat ng kakailanganin mo!”

“Sapagkat kayo’y dadalhin niya sa isang mainam na lupain…doon hindi kayo magkukulang ng pagkain o anumang pangangailangan…mabubusog kayon roon” (Deutoronomo8: 7-10, 12).

Ngayon, tayo ay dinala ng Panginoon sa Lupang Ipinangako—si Cristo Jesus para sa atin ay ang tahanang tinitirahan na kung saan ay walang pagkukulang. Kumakatawan siya sa kapuspusan ng Diyos.

Martes, Agosto 30, 2011

“Maliit na bahagi lang ito ng kanyang kapangyarihan, na hindi pa rin natin lubos na maunawaan. Sino kaya ang tatarok sa tunay niyang kadakilaan?” (Job 26:14).

Kailangan ng tao ang kapangyarihan
Para matulungan ang mga wala nito,
Para palakasin ang mga nanghihina,
Upang mapagpayuhan ang mga hindi makaunawa,
Upang maipahayag ang mga bagay ayon sa tunay na kalagayan nito,
Upang mapanumbalik ang mga patay na espiritu,
Upang matakpan ang hubad na pagwasak sa impiyerno,
Nasa Diyos ang lahat ng kapangyarihan
Upang mapalawak pa ang sansinukob
Sa ibabaw ng mga hungkag na lugar,
Ang ibitin ang daigdig sa kawalan
Iginapos niya ang pagkahalomigmig sa makapal na ulap,
Ang maglagay ng hangganan sa karagatan,
Hinati niya ang karagatan sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihan,
At sinaktan niya ang mga nagmamalaki.
Sa pamamagitan ng kanyang Espiritu ginayakan niya ang kalangitan.
Maging ang baluktot na ulupong ay nilikha niya,
Ngunit ito ay sulyap lamang ng kanyang kapangyarihan--
Maliit na bahagi lamang niya ang narinig.
Ipinangako niya ang kapangyarihan sa lahat ng tao.
Pagkatapos noon ang Espiritu Santo
Ay pinuspos sila
At magkakaroon ng tunay na kadakilaan sa kapangyarihang iyon—
Kadakilaan laban sa kawalan ng katarungan,
Imoralidad at kasalanan,
Kadakilaan laban sa kapaimbabawan,
At sa kalupitan sa maliliit na mga bagay,
Kadakilaan laban sa materyalismo
At poot.
Ngunit higit na malalim pa dito,
Pag-ibig
Ay ang kadakilaang ng kanyang kapangyarihan.

Lunes, Agosto 29, 2011

ANG MGA ANAK NG DIYOS AY NAKASULAT SA PALAD NG KANYANG KAMAY

Ito ang isa sa pinakapaborito kong Kasulatan:

“Kalangitan umawit ka! Lupa ikaw ay magalak, Gayon din ang mga bundok, pagkat inaaliw nito si Yahweh ang kanyang hinirang, sa gitna ng hirap ay kinahabagan. Ang sabi ng mga taga Jerusalem, “Pinabayaan na tayo ni Yahweh, nakalimutan na niya tayo,” Ang sagot ni Yahweh. Malilimot kaya ng ina ang sarili niyang anak? Hindi kaya niya mahalin ang sanggol na iniluwal? Kung mayroon mang inang lumilimot sa kanyang bunso, ako’y hindi lilimot sa inyo kahit na sandali. Jerusalem hinding-hindi kita malilimot, pangalan mo’y nakasulat sa aking mga palad” (Isaias 49:13-16).

Sinabi ng Diyos ako’y nakasulat sa kanang palad! Ang salitang Hebreo na “nakatato”—iyan ay, hindi napapawi, hindi nabubura. Hindi niya maitutuwid ang kanyang mga kamay na hindi niya ako maaalala!

Minamahal, nais kong tiyakin sa iyo: maaring dumadaan ka sa mga pagsubok at paghihirap. Maaring malayo ka sa inaasahan mo na maging sa Panginoon. Ngunit malalaman mo ang isa pang bagay nang higit pa sa iba: Ikaw ay nakalulugod sa kanya

Isinusulat kita na may pagtitiwala at karunungan sa aking puso, kahit na hindi pa ako dumarating, ginawa niya akong bahagi ng kanyang natitirang lahi. Naniniwala ako ng ganap sa aking puso na ako ay isang marangal na korona, putong sa kanyang kamay, isang kaluguran sa kanyang kaluluwa. Hindi siya galit sa akin—nalulugod siya sa akin!

Makinig sa kahanga-hangang pangakong ito:

“Magbubunyi ako, lubhang magagalak, sa iyong pag-ibig na di-kumukupas, ang pagdurusa ko’y iyong mamamalas, maging suliranin ay batid mong lahat. Di mo itinulot ako sa kaaway, kinupkop mo ako’t iyong iniingatan… Ang pagpapala mo’y iyong ilalaan sa mga anak mong may takot na taglay; kagila-gilalas malasin ninuman, ang pagkalinga mo sa mga hinirang na nangagtiwala sa iyong pagmamahal” (Awit 31: 7-8, 19).

Ibinigay sa iyo ng Diyos ang lahat ng kailangan mo para maging malaya at matagumpay. Nakikita niya ang iyong kalagayan—at nagmamahal siya. Niyayakap ka niya habang tumatatawag ka sa kanya at siya ay nakahanda na dumating para tumulong sa sandaling iyon.

Biyernes, Agosto 26, 2011

MAY GANAP NA KARAPATANG LUMAPIT

Sa bawat ika-apat na taon, noong Enero, ang Amerika ay naghihirang ng isang pangulo sa tinatawag na “pinakamakapangyarihang tanggapan sa buong daigdig.” Ang kanyang lagda ay batas. Pinamumunuan niya ang pinakamakapangyarihang hukbo. At maari niyang pindutin ang isang buton at puksain ang buong daigdig. Ngunit ang kapangyarihang hawak niya ay hindi maihahambing sa kapangyarihang ibinigay ni Jesus sa iyo at sa akin!

Nakita mo, mayroon tayong ganap na karapatang lumapit sa pinaka presensya ng buhay na Diyos—at para din sa kanya na lumapit sa atin! “Kaya nga, mga kapatid, tayo’y malaya nang makapasok sa Dakong Kabanal-banalan dahil sa kamatayan ni Jesus. Binuksan niya sa atin ang isang bagong buhay… Kayat lumapit tayo sa Diyos nang may tapat na kalooban at matibay na pananalig sa kanya” (Hebreo 10:19-22).

Ang karapatang lumapit ay naganap lamang nang si Jesus ay napako sa krus, namatay at muling nabuhay. Ito ay naganap nang ang belo sa templo ay nahati sa dalawa. Nang mangyari iyon, nangangahulugan ito na ang tao ay maaring pumasok at ang Diyos ay maaring lumabas—na haharapin niya tayo!

Ang salitang matapang sa talatang ito ay nangangahulugan na “bukas, walang pagkukunwaring pagkakahayag.” Minamahal, ang “pagkahayag” na iyan ay para sa kapakanan ng diyablo! Nangangahulugan ito na maari nating sabihin sa bawat diyablo sa impiyerno, “May karapatan ako sa pamamagitan ng dugo ni Jesu Cristo na maglakad sa presensiya ng Diyos at makipag-usap sa kanya—at siya sa akin!”

Naniniwala ka ba na nasa iyo ang karapatang ito—na ang Diyos ay handa na lumabas at harapin ka? Lumapit tayo sa kanya na may puso na puspos ng katiyakan ng pananampalataya! Hindi tayo lumalapit sa pamamagitan ng dugo ng ibon o kambing o toro, kundi sa pamamagitan ng dugo ng ating Panginoong Jesus. “Hindi dugo ng mga kambing at bisirong baka ang kanyang dalang handog, kundi ang sariling dugo, sa ikapagpapatawad ng mga kasalanan natin. Ang dugo ng mga kambing at mga toro at abo ng dumalagang baka ay iwiniwisik sa mga taong itinuturing na marumi. Sa gayon, sila’y nagiging malinis ayon sa Kautusan. Ang kanyang dugo ang lumilinis sa ating puso’t isip upang talikdan na natin ang mga gawang walang kabuluhan at paglingkuran ang Diyos na buhay” (Hebreo 9:12-14).

Walang nakaaaliw sa puso ng Diyos nang higit pa sa kanyang mga anak na matapang na lumalapit, na walang katakutan. Nais niya tayong lumapit, sinasabing, “Sakali mang tayo’t usigin niyon. Sapagkat ang Diyos ay higit sa ating budhi at alam niya lahat ng bagay” (tingnan ang 1 Juan 3:20).

Huwebes, Agosto 25, 2011

NAIS KANG KAUSAPIN NG DIYOS!

Nais ng Diyos na kausapin na mistulang magkasalo kayong naghahapunan. Nais niyang makipag-usap sa iyo, puso sa puso, sa kahit ano at lahat ng bagay! Sinabi ng Bibliya: “Nakatayo ako sa labas ng pintuan at tumutuktok. Kung diringgin ninuman ang aking tinig at bubuksan ang pinto, ako’y papasok sa kanyang tahanan at magkasalo kaming kakain” (Pahayag 3:20).

Ang talatang ito ay madalas na gamitin kapag nakikipag-usap sa hindi ligtas. Tinutukoy natin si Jesus na nakatayo sa pintuan ng puso ng makasalanan, nagnanais na pumasok. Ngunit, hindi—si Cristo ay nakikipag-usap sa mananampalataya!

Ang nilalaman nito ay nagpapakita na si Cristo ay nakikipag-usap doon sa mga dinamitan ng puti (katuwiran), na siyang bumili ng ginto na pinakinis ng apoy, na ang mga mata ay pinahiran ng langis (may pahayag), mga iniibig, kinutya at dinalisay (tingnan ang Pahayag 3:15-19). Ito ay ang mga nagsisi, mga banal na tao na nais makilala ang tinig ng diyos!

Habang paulit-ulit kong binabasa ang talatang 20 sa aklat na ito, tatlong salita ang patuloy na naglulumukso sa akin: “Buksan mo ang pinto! Buksan mo ang pinto!” At ang espiritu ng Diyos ay maliwanag na nangusap sa aking puso: “David, ang dahilan kung bakit hindi mo ako naririnig ayon sa nais kong marinig mo ako ay sapagkat hindi mo lubusang binubuksan ang espiritu mo para makarinig!”

Ayon sa nakikita ko, ang pintuang ito ay kumakatawan sa isang pakikipagkasundo—isang bagay na hindi lubusang ginagawa ng maraming Kristiyano. Maraming mananampalataya ay nananalangin ng, “Panginoon ang kailangan ko lang ay isang maliit na payo, ilang pangungusap ng paggabay—isang paalala na iniibig mo ako. Ipaalam mo lamang sa akin kung tama o mali ang ginagawa ko. Pumunta ka sa harapan ko at buksan ang pintuan!”

Ngunit sumagot si Jesus sa atin: “Kung ang kailangan mo lang sa akin ay direksyon, kaya kong ipadala ang propeta sa iyo. Kung alam mo lamang ang patutunguhan mo at ang gagawin mo, maari akong magpadala ng propeta at maari mo itong salain lahat sa pamamagitan niya. ngunit hindi mo ako nasusundan!”

Nais ni Jesus ang iyong paglapit, ang pinakamalalim na damdamin, ang iyong nakasarang silid. Nais maupo na kasama ka at ibahagi ang lahat ng nasa puso niya—ang makausap ka ng harapan. Ang Pahayag 3 ay isang kahanga-hangang larawan nito. Nangungusap ito ng pag-ibig at taos sa puso, at magbahagi ng mga lihim, ng matamis na mga tinig.

Kapag pumasok si Jesus, may dala siyang pagkain at tinapay—sa madaling sabi, siya mismo. Kapag kumain ka, ganap na masisiyahan ka!

Miyerkules, Agosto 24, 2011

NAKAUGAT AT NAKATANIM SA PAG-IBIG

“Nawa’y manatili si Cristo sa iyong mga puso sa pamamagitan ng inyong pananalig sa kanya . Dalangin ko na ang lahat ng inyong gawain ay nag-uugat sa pag-ibig upang lubusang maunawaan ninyo, kasama ng mga hinirang ng Diyos, kung gaano kalawak, gaano kahaba, gaano kataas, at gaano kalalim ang kanyang pag-ibig. At nawa’y malaman ninyo ang buong pag-ibig ni Cristo na hindi kayang abutin ng pag-iisip upang kayo’y mapuspos ng kapuspusan ng Diyos” (Efeso 3:17-19).

Nag-uugat at nakatanim ay nangangahulugan “na itatag sa ilalim ng malalim at matatag na pundasyon na alam at nauunawaan ang pag-ibig ng Diyos sa iyo.” Sa madaling sabi, ang karunungan ng pag-ibig ng Diyos sa iyo ay ang pinagtatagan ng katotohanan na kung saan ang ibang katotohanan doon itatag!

Halimbawa, ito ang takot sa Diyos na kung saan ito itinatag. Ang banal na takot sa Diyos ay hindi isang nakasisindak na ikaw ay kanyang parurusahan kapag nahuli ka niyang gumawa ng kahit na maliit na kamalian. Sa halip, ito ay ang nakasisindak na kabanalan laban sa rebelyon—at kung ano ang kanyang ginagawa doon sa mga nagmamahal sa kadiliman sa halip na sa liwanag.

Ang mga Kristiyano na namumhay sa kasalanan, takot at pagpaparusa ay hindi “naka-ugat at nakatanim” sa Pag-ibig ng Diyos. Ang ating Amang nasa langit ay isinugo ang kanyang Anak para mamatay para sa ating mga kasalanan at mga kahinaan. At kung walang ganap na kaalaman at ganap na pang-unawa sa ganoong uri ng pag-ibig para sa iyo, hindi ka kailanman magkakaroon ng matatag o permanenteng pundasyon!

“Mauunawaan ninyo…ang pag-ibig ni Cristo” (Efeso 3:18-19). Ang salitang Griyego dito para sa mabatid ay nagmumungkahi nang “sabik na mahawakan o mapanghawakan ito.” Ang pakahulugan ng apostol Pablo para sa iyo ay mahawakan ang katotohanan at gawing itong pundasyon ng iyong buhay Kristiyano. Sinasabi niya sa iyo na ilahad ang iyong espirituwal na kamay at sabihing, “Panghahawakan ko ito!”

Marahil ikaw ay sinalakay ng tukso na nahihirapan kang iwaksi. O maaring may dala-dala kang pag-iisip na hindi mo kayang tapatan, na hindi karapat-dapat—isang pangamba na gagamitin ng diyablo para patirin ka at bibiguin mo ang Diyos.

Ito ang araw na kailangang gumising ka sa pag-ibig ng Diyos para sa iyo! Idinadalangin ko habang binabasa ko ang mensaheng ito, ay may tutusok sa iyong puso, at masasabi mong, ”Tama ka, Kuya Dave. Iyan ako at ayokong mabuhay na ganito!” Idadalangin ko na mapanghahawakan mo ang katotohanang ito—na bubuksan nito ang iyong mga mata at tulungan ka nitong makapasok sa bagong kaharian ng kagalakan at kapayapaan sa iyong pang-araw-araw na paglalakad kasama siya.

Martes, Agosto 23, 2011

ANG DAANG PALABAS

“Ang landas mong dinaraana’y malawak na karagatan, ang daan mong tinatahak ay dagat na kalawakan; ngunit walang makakita ng bakas mong iniwan” (Awit 77:19).

Nangako si Yahweh
​Na gagawa ng paraan upang makatakas
Mula sa tukso—
​Isang daang patungo sa karagatan,
Isang landas patungo sa malalim na karagatan
Dumaing ako
At ang aking espiritu ay dinaig
Isang daan na tatakasan?
Patungo sa karagatan?
​ Malalim at malawak na karagatan?
Kinausap ko ang puso ko
​ At masipag na nagsaliksik.
Napalilibutan ako ng malalim na karagatan;
​ Lumangoy ako sa karagatan ng pagsubok.
Inihagis ba ako ng Panginoon?
​​ Hindi na ba niya ako pinapaboran?
Ang kanya bang habag ay tuluyan ng nawala?
​​ Nalimutan na ba ng Diyos na magpakita ng kagandahang-loob?
Sa kanyang poot pinagsarhan na ba niya ako
​​ Sa karagatan ng kalituhan?
At naalala ko,
​​ Pinangunahan niya ang kanyang mga tao na parang pulutong
Sa pamamagitan ng mga kamay ni Moses
​​ Patungo sa malawak na karagatan
Nakita ka ng karagatan, O Diyos
​​ At sila’y nangamba
Ang kalaliman. . . ay naligalig
​​ Sila’y sumunod
At ang dagat ay nahati
​​ Ako rin ay lalakad sa pananampalataya
Patungo sa malawak na karagatan
​​ At kapag hindi ko narinig ang mga yabag mo sa aking likuran,
Maglalakad ako.
​​ Aking tatandaan
Kung paano niya hinati ang karagatan
​​ At . . . pinatayo niya ang karagatan na isang bunton
Daraanan ko ito
​ ​Kasama sila.

Lunes, Agosto 22, 2011

ANG PAGSUNOD SA TINIG NG PANGINOON

Kung nais mong magkaroon ng direksyon—kung sa palagay mo ay handa ka nang gawin ang kanyang hihilingin—kung ganoon ay hayaan mo akong tanungin ka: Hada ka na ba sa masalimuot na sanlibutan, isang misyon ng paghihirap at pagwawaksi, isang buhay ng pananampalataya na walang kasiguruhan ng kagaanan maliban doon sa galing sa Espiritu Santo?

Ganyan mismo ang nangyari kay Isaias! Nagkusa ang propeta, “Isugo mo ako, Panginoon,” at isinugo siya sa isang mahirap at maliwag na misyon!

“At sinabi niya, ‘Humayo kayo at sabihin mo sa mga tao; papurulin mo ang kanilang kaisipan, kanilang pandinig iyo ring takpan, bulagin mo sila upang hindi makakita, upang sila’y hindi makarinig, hindi makakita, at hindi makaunawa. Kundi’y baka magbalik-loob sila at sila’y pagalingin ko pa.”

Ang salitang narinig ni Isaias ay hindi kapuri-puri! Sa halip, gagawin siyang kinamumuhian, hindi kilala. Sinabi ng Panginoon sa kanya,”Humayo ka, takpan mo ang kanilang pandinig sa mga ayaw na marinig ako! Bulagin mo sila at takpan ang kanilang mga pandinig—tapusin mo na ang pagmamatigas ng kanilang mga puso!”

Kung nais mong makilala ang tinig ng Diyos, kung ganoon ay kailangang handa kang making sa lahat ng kanyang sasabihin! “Nakahanda ka bang gawin ang lahat ng sasabihin ko sa iyo at gawin mo ito ayon sa aking pamamaraan? Nakahanda ka bang ibuwis ang iyong buhay?”

Nang manalangin ako ng direksyon maraming taon na ang nakalilipas, maliwanag na sinabi ng Panginoon sa akin, “Bumalik ka sa Nuweba York.” Iyan ang pinaka nakakabagabag na salita para sa akin! Nakahanda na akong magretiro. Nagbalak akong magsulat na lamang ng aklat at mangaral sa mga piling lugar. Akala ko ay, “Panginoon nagugol ko na ang pinakamabisa kong mga taon doon. Papahingahin mo naman ako!”

Oo, nais naming marinig ang tinig ng Diyos, ngunit nais naming itong marinig na may kagaanan! Ayaw naming na yugyugin kami nito. Gayunman, bakit kami bibigyan ng direksyon ng kanyang tinig kung hindi siya nakatitiyak sa susunod kami sa kanya?

Natutunan ni Abraham na making sa kanyang tinig sa pamagitan na una’y sumunod muna sa kanyang narinig—sa panahon na narinig niya ito! Ang sinabi ng Diyos sa kanya ay isasakripisyo niya ang kanyang anak na si Isaac (tingnan an Genesis 22:2). Kumilos si Abraham sa sinabi sa kanya at ang kanyang pagsunod ay nagmistulang mabangong aroma na sumagi sa buong sanlibutan: “Sa pamamagitan ng iyong lahi, pagpalain ang lahat ng bansa sa daigdig sapagkat sinunod mo ang aking utos” (Genesis 22:18).

Biyernes, Agosto 19, 2011

ANG MARINIG AT MAKILALA ANG KANYANG TINIG

Nagbabala si Pedro sa mga huling-araw na mga mananampalataya na si Satanas ay darating sa kanila na may malakas na tinig, susubuking manakot. “Maging handa kayo at magbantay. Ang diyablo, ang kaaway ninyo ay parang leong umaatungal at aali-aligid na naghahanap ng masisila” (1 Pedro 5:8).

Narito ang nais kong tukuyin: Kung ipinaririnig ni Satanas ang kanyang tinig sa mga huling araw na ito, ipinakikita ang kanyang kapagyarihan sa mga ligaw na kaluluwa, gaano pa higit na mas mahalaga para sa mga tao ng Diyos na makilala nila ang tinig ng Ama? Akala ninyo ba ay basta mananahimik na lamang ang Panginoon habang umaatungal si Satanas sa sanlibutan? Hindi kailanman! “Maririnig ang makapangarihang tinig ni Yahweh” (Isaias 30:30).

Mula pa sa panahon ni Adan at Eba, ang Diyos ay nakikipag-usap na sa tao. “Nang dapit-hapon na, narinig nilang naglalakad sa halamanan ang Panginoong Yahweh, kaya’t nagtago sila sa mga puno” (Genesis 3:10).

Mula sa Genesis hanggang sa katapusan ng Bagong Tipan, ginawa ni Yahweh na makilala ang kanyang tinig ng kanyang nga tao. Sa aklat ng mga propeta nakita natin ang talatang ito, “At sinabi ni Yahweh…” paulit-ulit na sinabi. Ang tinig ng Diyos ay nakilala at naunawaan.

Pinatunayan ito ni Jesus sa Bagong Tipan, ginamit ang halimbawa ng Mabuting Pastol. “Pinakikinggan ng mga tupa ang kanyang tinig. Tinatawag niya ang kanyang mga tupa sa kani-kanilang mga pangalan” (Juan 10:3-4).

Nagtago si Adan sa tinig ng Diyos, dahilan sa kanyang pagkakasala at kahihiyan sa kanyang kasalanan. At iyan mismo ang kalalagayan ng maraming mga tao ng Diyos ngayon—nagtatago, takot na marinig magsalita ang Diyos!

Kung nais mong marinig ang tinig ng Diyos, kailangang handa ka na ang iyong kaluluwa ay linisin. “Subalit kung ipinapahayag natin sa Diyos ang ating mga kasalanan, maasahan nating patatawarin tayo ng Diyos sa mga ito, at lilinisin tayo sa lahat ng ating kasalanan, sapagkat siya’y tapat at matuwid” (1 Juan 1:9).

Huwebes, Agosto 11, 2011

ANG KAYAMANAN SA KALUWALHATIAN!

Hindi mo maaring ihiwalay ang laan ng Diyos mula sa kanyang pag-ibig, na may kinalaman sa masaganang kayamanan na nakalatag sa kaluwalhatian para magamit natin. Binigyan niya tayo ng kaloob para sa bawat krisis sa buhay para matulungan tayong mamuhay na tagumpay sa lahat ng panahon!

Maraming linggo na ako ay nanalangin, “Panginoon, nais kong maunawaan ang puso mo. Hindi ko makuha na ang pahayag ng iyong pag-ibig ay maaring sa iyo lamang manggagaling. Nais ko ng bawat pahayag ng iyong pag-ibig—deretso mula sa puso mo! Nais kong makita ito ng maliwanag para baguhin nito ang paraan ng aking paglalakad kasama ka at sa paraan ng aking pagmiministeryo.”

Habang ako ay nanalangin, hindi ko alam kung ano ang maari kong asahan. Ang pahayag ba ng kanyang pag-ibig ay raragasang darating sa aking kaluluwa na katulad ng nagbabahang kaluwalhatian? Magpapakita ba ito na mistulang isang dakilang pangitain na makapigil hininga? Ito ba ay isang damdamin ng pagiging espesyal para sa kanya—o isang paghipo ng kanyang kamay sa akin na mistulang katotohanan na babaguhin ako nito ng walang hanggan?

Hindi, ang Diyos ay nangusap sa akin sa pamamagitan sa isang simpleng talata lamang: “Sapagkat gayon na lamang ang pag-ibig ng … kaya't ibinigay niya ang kanyang kaisa-isang Anak…” (Juan 3:16). Ang kanyang pag-ibig ay nakatali sa kayamanan ng kanyang kaluwalhatian—sa kanyang kabutihang loob ng kanyang pagkakaloob sa atin!

Sinabi ng Bibliya na ang ating pag-ibig para sa Panginoon ay ipinakikita sa pamamagitan ng ating pagsunod sa kanya. Ngunit ang kanyang pag-ibig para sa atin ay ipinakikita sa ibang paraan—sa pamamagitan ng kanyang pagbibigay! Hindi mo siya makikilala bilang isang mapagmahal na Diyos hanggang sa makita mo siya bilang isang mapagbigay na Diyos. Gayon na lamang ang pag-ibig niya sa atin, ginugol niya para sa kanyang Anak na si Jesus ang lahat ng kanyang kayamanan, kaluwalhatian at kabutihang loob ng Ama—at pagkatapos ay ibinigay niya Siya sa atin! Si Cristo ang kanyang handog para sa atin.

“Sapagkat minarapat ng Diyos na ang buo niyang kalikasan ay manatili sa Anak” (Colosas 1:19). “Sapagkat likas kay Cristo ang buong pagka-diyos kahit na siya'y nagkatawang-tao. Kaya't kayo'y ganap na sa pamamagitan ng inyong pakikipag-isa sa kanya, na siyang nakakasakop sa lahat ng kapangyarihan at pamamahala” (2:9-10). Sa madaling sabi, “Sa kanya ay nasa atin ang lahat ng pagkakaloob—lahat ng ating pangangailangan!”
Ilan lamang na mga Kristiyano ang may panahon para ariin ang malayang kanyang inialok. Hindi tayo nagsisikap na makuha ito o ariin ito at ang kayamanan ni Cristo na nakalatag sa kaluwalhatin, hindi kinukuha!

Nakakagulat kung ano ang makakamtam natin kapag natamo natin ang kaluwalhatian! Sa panahong iyon, ipakikita sa atin ng Diyos sa ating lahat ang kayamanan ng kanyang pag-ibig at kung paanong hindi natin nagamit ito.

Miyerkules, Agosto 10, 2011

ANG MANIWALA SA PAG-IBIG NG DIYOS

And Espiritu Santo ay ginagabayan ako para manalangin para sa isang dakilang pang-unawa sa pag-ibig ng Diyos. Pagkatapos basahin ang 1 Juan 4:16, napag-alaman ko na napakaliit lamang ng nalalaman ko tungkol sa pamumuhay at paglakad sa pag-ibig ng Diyos. “Nalalaman natin at pinananaligan ang pag-ibig ng Diyos. Ang Diyos ay pag-ibig. Ang nagpapatuloy na umibig ay nananatili sa Diyos.”

Naniniwala ako na ang marami sa mga Kristiyano ay nauunawaan lamang ang pag-ibig ng Diyos ayon sa teolohiyang pang-unawa. Natutunan nila ang pag-ibig ayon sa Kasulatan at narinig nila ito na ipinangaral—gayunman ang kanilang pang-unawa ay limitado lamang sa isang linya mula sa awitin pang-bata: “Iniibig ako ni Jesus alam ko sapagkat ipinahayag sa akin ito ng Bibliya.”

Naniniwala tayo na iniibig tayo ng Diyos, ang sanlibutan at ang mga naliligaw, ngunit ito ay isa lamang na di mahipong pananampalataya! Hindi lahat ng Kristiyano ay makapagsasabi nang may awtoridad na, “Oo, alam ko na iniibig ako ni Jesus—sapagkat nauunawaan ko kung ano ang pag-ibig niya. Ito ang katibayan ng aking pang-araw-araw na paglalakad.”

Ang pang-araw-araw na paglalakad ng maraming Kristiyano, gayunman, ay hindi isang may paniniwala sa pag-ibig ng Diyos; sa halip sila ay namumuhay sa ilalim ng ulap ng pagsisisi, takot at hatol. Hindi ka iniligtas ng Diyos para mahatulan. Sinabi ni Jesus, “Sinasabi ko sa inyo: ang nakikinig sa aking salita at nananalig sa nagsugo sa akin ay may buhay na walang hanggan. Hindi na siya hahatulan kundi inilipat na sa buhay mula sa kamatayan” (Juan 5:24).

“Kaya nga hindi na hahatulang maparusahan ang mga nakipag-isa kay Crist Jesus” (Roma 8:1). Ang lahat ng pagsisisi at paghatol ay maliwanag na galing sa diyablo. Ang isang kahulugan ng ng salitang paghahatol ay poot. Ito ay sinasabi na ikaw ay hindi mahahatulan—na sa Araw ng Paghuhukom ikaw ay maliligtas sa kanyang poot. Ngunit ang paghahatol ay nangangahulugan din na “ang damdamin na hindi maabot ang pamantayan.” At ang Salita ay nangangaral sa atin ang mananampalataya ay hindi aabot sa damdaming hindi maaabot ang pamantayan!

“Nawa’y manahan si Cristo sa inyong puso sa pamamagitan ng inyong pananalig sa kanya upang sa inyong pag-uugat at pagiging matatag sa pag-ibig, maunawaan ninyo, kasama ng mga hinirang, kung gaano kadakila ang pag-ibig ni Cristo. At nawa’y makilala ninyo ang di matingkalang pag-ibig na ito upang mapuspos kayo ng kapuspusan ng Diyos” (Efeso 3: 17-19).

Ang nakaugat at naka-apak sa lupa dito ay nangangahulugan na “magtatag sa ilalim mo ng malalim at matatag na pundasyon ng pagkakaalam at pang-unawa sa pag-ibig ng Diyos para sa iyo.” Sa ibang salita, ang karunungan ng pag-ibig ng Diyos para sa iyo ay isang matatag na katotohanan na kung saan ang lahat ng katotohanan ay nararapat maging basehan ng pagtatatag!

Inibig ka ng Diyos!

Lunes, Agosto 8, 2011

TUMUGON SI JOSE SA TAWAG NG ESPIRITU

Ang Espiritu ng Diyos ay patuloy na nanawagan sa sangkatauhan para sa kanya—para sa kabanalan, dalisay ng puso, isang buhay na nakabukod—at sa bawat salinlahi may mga natira na tumugon sa tawag. Si Jose ay tumugon sa tawag ng Diyos sa murang gulang pa lamang; ang kanyang sampung nakatatandang kapatid ay nakatanggap din ng katulad na tawag na sumuko at matuwid na mamuhay, ngunit mas pinili nilang manatili sa tawag ng sanlibutan.

Mayroong dalawang pagkakataon na ang lahat ng anak ni Jacob ay nakatanggap ng maliwanag na tawag ng Espiritu. Ang una ay noong si Jacob ay nagtatag ng dambana para sa Diyos ng Israel (Genesis 33:18-20). Tinawag ni Jacob ang kanyang mga anak sa dambana para kasama siyang sumamba, lumuhod sa harapan ng Panginoon at sumunod sa kanya, ngunit sa halip ay mas pinili ng mga kapatid ni Jose na maghiganti at magkamatayan.

Ang pangalawang pagkakataon na maliwanag na tinawag ng Diyos ang sampu sa Bethel. Alam ni Jacob na ang kanyang mga anak ay nakagapos sa pagsamba sa mga diyus-diyosan at tumatanggi sa tawag ng Diyos sa pagkadalisay at katuwiran, kayat nagbabala siya sa kanila: “Itapon ninyong lahat ang diyus-diyosang taglay ninyo, maglinis kayo ng inyong katawan, at magbihis kayo. Aalis tayo rito at pupunta sa Bethel. Magtatayo ako roon ng altar para sa Diyos na kasama ko saan man at laging tumutulong sa akin sa panahon ng kagipitan” (Genesis 35:2-3).

Ito ang isa sa pinakamaliwanag na tawag sa lahat ng Salita ng Diyos! Ang salitang “magbihis kayo” sa Hebreo ay nangangahulugan na isang moral at espirituwal na paglilinis ng isipan at puso. Sa panglabas ang mga anak ni Jacob ay sumuko: “Ibinigay nila kay Jacob ang kanilang mga diyus-diyosan at ang suot nilang mga hikaw” (talata 4). Ngunit ang kanilang pagsisisi ay panglabas lamang—hindi sila nagkaroon ng tunay na pagbabago sa kanilang mga puso. At muling nagsibalik sa dating gawi ng paghihimagsik, poot, inggit at kaguluhan!

Si Jose ay naiiba sa kanyang mga kapatid: ang kanyang pagsisisi ay galing sa puso. Tumugon siya sa tawag ng Espiritu at nakatalang sumunod sa Panginoon. Sa gitna ng isang, makasalanang kapaligiran, napanatili ni Jose ang malinis na kamay at dalisay na puso.

Si Jose ay ipinadala sa bukirin para tulungan ang kanyang mga kapatid na alagaan ang kanilang mga alaga. Ngunit siya ay nahapis sapagkat ang kanyang mga kapatid ay nangungusap at namuhay na parang hindi kristiyano! Ang kanyang dalisay na puso ay nawasak ng kasamaan ng sarili niyang pamilya.
“Kaya't ang mga ito'y isinumbong niya sa kanilang ama” (37:2). Ibinuhos ni Jose ang puso niya sa kanyang ama: “Hindi ka maniniwala sa paraan ng kanilang pamumuhay, Ama. Nagsasalita sila laban sa iyong Diyos. Sinasaktan nila siya!”

Ang tanda ng Samahan ni Jose ay ang kalungkutan nila sa mga ksalanan! Iwinaksi na nila ang lahat ng diyus-diyosan at umiibig kay Jesus, ang kanilang mga puso ay nag-aalab sa kanilang kabanalan! Nakikita nila ang mga kasalanan sa kapaligiran, ngunit higit silang nasasaktan sa kasalanan sa iglesya. Tumatangis sila mula sa kanilang mga kaluluwa, “O Ama, tingnan mo kung ano ang nangyayari sa iyong mga anak!” kung ikay ay bahagi ng ganitong samahan sa mga huling araw, hindi mo maaring makaligtaan ang kasalanan. Sa halip, mayroong magsusumigaw sa puso na nagsasabi, “O Diyos ko, hindi ko na makayanan ang ginagawa nila sa pangalan mo!” nagsimula kang manalangin—hindi laban sa mga tao, kundi laban sa loob ng mga maladiyablong kapangyarihan sa iglesya ni Jesu-Cristo!

Biyernes, Agosto 5, 2011

ANG PINAKAMALAKING PAGSUBOK NI JOSE AY ANG SALITA NG DIYOS!

“Subalit ang Diyos sa unahan nila'y may sugong lalaki, tulad ng alipin, ibinenta nila ang batang si Jose… Hanggang sa dumating ang isang sandali na siya'y subukin nitong si Yahweh, na siyang nangakong siya'y tutubusin” (Awit 105:17,19). si Jose ay sinuri at sinubok sa maraming paraan ngunit ang pinakamalaki niyang pagsubok ay ang salitang tinanggap niya!

Isaalang-alang ang lahat nang pinagtiisan ni Jose: Sa edad na 17 pa lamang, hinubaran siya at inihagis para gutumin hanggang sa mamatay. Ang kanyang mga walang-pusong mga kapatid ay pinagtawanan lamang ang kanyang pagmamakaawa at ipinagbili siya sa mga mangangalakal na Ismaelita na nagdala sa kanya sa kalakalan ng mga alipin sa Egipto at ipinagbili bilang isang pangkaraniwang alipin.

Gayunman ang pinakamalaking pagsubok ni Jose ay hindi ang pagkakatakwil sa kanya ng kanyang mga kapatid o maging hindi makataong pag-alipusta sa pagiging alipin niya o ang pagtapon sa kanya sa bilangguan. Hindi—ang nakapagpalito at sumubok sa espritu ni Jose ay ang maliwanag na salita na narinig niya mula sa Diyos!

Ang ipinahayag kay Jose ng Diyos sa pamamagitan ng panaginip ay siya ay bibigyan ng malaking kapangyarihan na gagamitin niya para sa kaluwalhatian ng Diyos. Ang kanyang mga kapatid ay yuyuko sa harapan niya at siya ay magiging isang dakilang tagapagligtas ng maraming tao.

Hindi ako naininiwala na ang anuman sa mga bagay na ito ay isa lamang pansariling pagmamalaki para kay Jose. Ang kanyang puso ay ganap na nakatalaga sa Diyos na ang salitang ito ay nagbigay sa kanya ng isang mapagkumbabang damdamin ng kapalaran: “Panginoon, inilagay mo ang mga kamay mo sa akin para magkaroon ako ng bahagi sa iyong dakila, walang-hanggang layunin.” Si Jose ay pinagpala na malaman man lang na siya ay may gagampanang mahalagang bahagi na madala ang kalooban ng Diyos na mangyari. Siya ay ang lingkod—kailangan siyang yumuko! Paano siya makakapaniwala na isang araw ay ililigtas niya ang marami na kung saan siya ay isang alipin lamang! Maaring naisip niya, “Hindi kapani-paniwala ito. Paanong ipag-uutos ng Diyos na ako ay ipabilanggo, sa kawalan ng pa-asa? Sinabi ng Diyos na ako ay pagpapalain ngunit hindi niya sinabi na ganito ang mangyayari!”

Sa loob ng sampung taon si Jose ay matapat na naglingkod sa tahanan ni Potipar ngunit sa huli siya ay maling naakusahan at ipinagsinungaling. Ang kanyang tagumpay na makaiwas sa panunukso ng asawa ni Potipar ay naging sanhi pa ng kanyang pagkakakulong. Sa mga sandaling iyon maaring nakapagbulay-bulay siya sa mga hindi kaaya-ayang mga katanungan: Tama ba ang pagkakadinig ko? Ang pagmamataas ko ba ang lumikha sa mga masasamang pangyayaring ito? Maari kayang ang mga kapatid ko ay tama? Maaring ang lahat ng ito ay nangyayari sa akin bilang pagdidisiplina sa ilang bagay na aking makasariling paghahangad.

Mga minamahal, mayroong mga pagkakataong ipinakita sa akin ng Diyos ang mga bagay na hangad niya para sa akin—ministeryo, paglilingkod, kagamit-gamit—subalit ang bawat pagkakataon ay taliwas sa mismong mga pahayag na iyon. Sa mga sandaling iyon naisip ko na, ”O Diyos, hindi maaring ikaw ang nagsasalita; maaring ito ay laman ko,” Ako ay sinubok ng salita ng Diyos para sa akin ngunit binigyan tayo ng kanyang mga pangako at maari tayong magtiwala sa mga ito, sa lahat ng ito!

Huwebes, Agosto 4, 2011

ANG BAWAT SALITA AT PANGAKO AY NATUPAD

Si Jose ay nasa pinakamadilim nyang sandali—malungkot, nalulumbay, halos isuko na ang kanyang mga pangarap, tinatanong ang kalagayan niya sa Diyos. Kaginsa-ginsa, ang tawag ay nanggaling mula sa isang bantay ng hari: “Jose! Linisin mo ang sarili mo—tinatawag ka ng Faraon!”
Sa sandaling iyon, naniniwala ako na ang Espiritu ng Diyos ay makapangyarihang bumaba sa kanya at ang kanyang puso ay sabik na napukaw. Malapit na niyang maunawaan ang tungkol sa lahat!

Habang nag-aahit siya at ginugupitan ang kanyang buhok maaring iniisip niya, “Ito na ang simula ng pangako ng Diyos sa kanya. Ngayon alam ko narinig ko mula sa kanya! Ang diyablo ay hindi namayani at ang buhay ko ay hindi nasayang. Ang Diyos ang nagdadala sa lahat sa loob ng mga panahong iyon!”

Sa loob ng ilang sandali, si Jose ay nakatayo sa harapan ng Faraon, nakikinig sa kanyang panaginip. Isiniwalat ni Jose ang padating na taggutom at sinabi sa Faraon na kailangang maghanda at mag-imbak ng binhi: “Ang mabuti po'y pumili kayo ng taong matalino at may kakayahan upang siyang mamahala sa Egipto” (tingnan ang Genesis 41).

Tumingin sa paligid ang Faraon at pagakatapos ay humarap kay Jose: “Ikaw! Jose! Itinatalaga kita bilang pangalawang namumuno. Ako lamang ang may mas higit na kapangyarihan sa iyo sa buong kaharian. Ikaw ang mangangasiwa sa lahat ng ito!”

Gaano kabilis pagbabago ng mga bagay! Dumating ang araw na nakatayo si Jose sa harap ng kanyang mga kapatid at nasabing: “Masama nga ang inyong ginawa sa akin, subalit ipinahintulot iyon ng Diyos para sa kabutihan, at dahil doo'y naligtas ang marami ngayon” (Genesis 50:20).

“Pinauna ako rito ng Diyos upang huwag malipol ang ating lahi. Kaya, hindi kayo kundi ang Diyos ang nagpadala sa akin dito. Ginawa niya akong tagapayo ng Faraon, tagapangasiwa ng kanyang sambahayan at tagapamahala ng buong Egipto" (Genesis 45:7-8).

Minamahal kong mga banal, malapit na na mauunawaan ninyo ang inyong pangkasalukuyang mga nag-aapoy na mga pagsubok. Dadalhin kayo ng Diyos sa pangako na ibinigay niya sa inyo at pagkatapos ay maiintindihan na ninyo ang lahat. Makikita ninyo na hindi niya kayo pinabayaan.

Kailangang dalhin niya kayo sa ganitong paraan, sapagkat kayo ay sinasanay niya, inihahanda, tinuturuan na magtiwala at manalig sa kanya para sa lahat ng bagay. Pinagplanuhan niya ang panahon para sa iyo para magamit—at ang sandaling iyon ay malapit na sa maganap!

Miyerkules, Agosto 3, 2011

SI JOSE AT ANG BIYAYA NG DIYOS

Ang ating bang Amang nasa langit ay may ilang pinapaboran sa kanyang mga anak? Sinasabi ba ng Bibliya na ang Diyos ay hindi gumagalang sa tao? Pagdating sa kaligstasan at mga kahanga-hanga niyang mga pangako, parehas ang pagtrato ng Diyos sa lahat ngunit ipinagkakaloob niya ang namumukod na pabor doon sa mga may buong-puso na tumutugon sa kanyang pagtawag at ibinibigay ang kanilang buong buhay sa kanya!

Sinabi ni Job: “Ako'y binigyan mo ng buhay at wagas na pagmamahal, at ang pagkalinga mo ang sa aki'y bumuhay” (Job 10:12). Sinabi ni David: “Pinagpapala mo, O Yahweh, ang mga taong matuwid, at gaya ng kalasag, protektado sila ng iyong pag-ibig” (Awit 5:12).

Ang ating Amang nasa langit ay naglalagay ng di-pangkaraniwang kasuotan doon sa mga lubos na nagkaloob ng kanilang mga puso: “Buong puso akong nagagalak kay Yahweh. Dahil sa Diyos ako'y magpupuri sapagkat sinuotan niya ako ng damit ng kaligtasan, at balabal ng katuwiran” (Isaias 61:10).

Si Jose ay tumugon sa tawag ng Espiritu, isinuko ang lahat, bilang biyaya mula sa kanyang ama nakatanggap siya ng balabal na nagbukod sa kanya. Ngunit ang pabor na iyan ng kanyang ama ay mahalaga! Ibinunga nito ay pagtalikod ng kanyang mga kapatid sa kanilang relasyon at siya ay dinala sa pagtatakwil, hindi pagkakaunawa at panunuya: “Kinamuhian siya ng mga ito at ayaw siyang pakisamahang mabuti” (Genesis 37:4).

Bakit ang mga kapatid ni Jose ay tumalikod sa kanya? Ang susi ay nasa talaang 11: “Ang kanyang mga kapatid ay nainggit sa kanya.” Nang makita nila ang balabal na suot ni Jose, alam nila na ito ay nangangahulugan ng pagtatangi, katuwiran. At kinamumuhian nila ito, sapagkat ipinaalala sa kanila ito ang pagtawag ng Espiritu na kanilang tinanggihan! Si Jose ay isang pagkutya sa kanilang mga kakaibang istilo ng pamumuhay!

Nakita niyo na, ang mga kapatid ni Jose ay mga nakaupo na walang ginawa kundi pag-usapan ang kathakathang usapan at usapang makasarili. Ang kanilang mga puso ay nagpapahalaga lamang sa mga lupain, ariarian, ang hinaharap, ngunit si Jose ay nasa kabilang-dako. Nagpapahayag siya ng mga usaping mga bagay tungkol sa Diyos, ng mga makapangyarihang pang-uugali. Pinagkalooban siya ng mga panaginip, na kung saan ang araw na iyon ay tugma o katulad ng pagkakadinig sa tinig ng Diyos.

Ang mga mabababaw na mananampalataya ay mas gustong pag-usapan ang tungkol sa kanilang mga sasakyan, bahay at trabaho, ngunit mas gusto mong pag-usapan ang mga bagay na may kinalaman sa walang hanggan. Maiingit sila sa iyo sapagkat kumakatawan ka sa tawag ng Espiritu Santo na kanilang tinanggihan.

Oo, si Jose ay may ibang kasuotan at ang pagkakaibang iyan ang dahilan kung bakit siya kinamumuhian ng kanyang mga kapatid. At, mga minamahal, ganyan din ang mangyayari sa iyo kapag ikaw ganap na na kay Jesus!

Martes, Agosto 2, 2011

SAMAHAN NI JOSE

Hayaan mong ipakita ko sa iyo ang Samahan ni Jose—isang samahan ng mga huling-araw na mga mananampalataya na lubos na ipinagkaloob ang buhay sa Panginoon. Sila ay araw-araw na nakikipag-isa sa Diyos at pinangungunahan ng Espiritu sa bawat bahagi ng kanilang mga buhay. Sa mga sandaling ito sila ay nanggagaling sa mga malalaking pagsubok para makapasok sa lugar ng pagpapahayag, karunungan at katapatan. Ang Diyos ay kumikilos sa kanila, ipinagkakaloob sa kanila ang katotohanan at karunungan, at sa nalalapit na panahon sila ay tatawagin niya katulad ni Jose!

Sa maraming bahagi, ang iglesya ngayon ay dumadanas ng pangmalawakang espirituwal na gutom: mababaw na mga pangaral, mga patay sa pakikinig, “buhay na buhay” na pagsamba na hindi sinasamahan ng matuwid na pamumuhay.

Ang Diyos ay matagal nang kumikilos sa bawat espirituwal na taggutom sa kanyang iglesya. Sa bawat salinlahi nauna na siyang kumilos para maihanda ang kanyang mga tao na mailigtas!

Ang pitumput-limang kasapi ng angkan ni Jacob ay maaring namatay sa malaking pandaigdigang taggutom (at ang pangako ng Israel ay maaring nawasak) kung hindi naunang kumilos ang Diyos para paghandaan ang lahat ng ito. Sa katunayan, mayroong dalawampung taon na bago nangyari ang taggutom, ang Diyos ay nauna nang naghanda ng plano para iligtas ang kanyang mga tao sa pagkawasak.

Una nang ipinadala si Jose sa Egipto! Sa loob ng dalawangpung taon ang Diyos ay kumilos sa taong ito—ibinukod siya, sinubok, inihanda siya para sa isang lugar na may kapangyarihan—sapagkat si Jose ay magiging tagapagligtas ng mga pinili ng Diyos. Inilayo niya si Jose sa mata ng publiko upang maihanda siya sa padating na mga kaguluhan at kamatayan!

Minamahal, katulad nang kasiguruhan sa pagbubukod kay Jose, mayroon siyang Samahan ni Jose sa panahong ito na nakatago sa mata ng publiko. Ito ay nasa pugon ng dalamhati, kulungan ng pagsubok, labanan ng mga pagsubok at mga tukso. Sila ay namamatay sa sanlibutang ito, ayaw magkaroon ng kinalaman sa katanyagan nito, karangalan, salapi o kasiyahan. At sila ay patuloy na nagugutom na lalo pang maging malapit kay Crsito, upang malaman ang kanyang puso at makilala ang kanyang tinig.

Maaring hindi mo maunawaan ang mga mahiwagang pagsusuri at pagsubok sa iyong buhay. Ngunit kung ang puso mo ay nakatuon sa pagsunod kay Cristo, makaaasa ka na ang Diyos ay may layunin sa lahat ng ito: nais niyang isama ka sa Samahan ni Jose.

Lunes, Agosto 1, 2011

ANG DIYOS AY MAY BAGONG GINAGAWA

Gaano kadalas ninyong marinig na sinasabi ng Kristiyano, “Ang Diyos ay may bagong bagay na ginagawa sa iglesya”? Ang “bagong bagay” na tinutukoy nila ay maaring tawaging muling pagbabangon, ang pagbuhos, isang pagbisita, o isang pagkilos ng Diyos.

Gayunman kadalasan, ang “bagong bagay” ay madaling mamatay. At kapag ito ay kumupas na, hindi na ito matatagpuan muli. Sa ganitong paraan, pinatutunayan na ito ay hindi galing sa Diyos. Sa katunayan, ang mga Kristiyanong sosyolohiko ay nasundan ang ganitong maraming pagbisita at natuklasan na ang humigit kumulang ng buhay ng ganitong mga pangyayari ay mayroong limang taon.

Sa aking sariling paniniwala ang Diyos ay may ginagawang bago sa kanyang iglesya ngayon. Gayunman ang dakilang gawaing ito ng Espiritu ay hindi matatagpuan sa isang lugar lamang. Ito ay nangyayari sa buong sanlibutan.

Ang Diyos ay hindi magsisimula ng isang bagong bagay hanggang hindi pa natatapos ang luma. Ang simulain ng Bibliya dito, napatunayan na sa mga nagdaang siglo ng kasaysayan ng iglesya, ay matatagpuan sa parehong Tipan at sinasakop ang anumang tunay na pagkilos ng Diyos. Sa pagkakalagay ni Cristo dito, hindi siya maglalagay ng bagong alak sa lumang lalagyan (tingnan ang Marcos 2:22).

Ang simulain ng paglimot sa luma at iangat ang bago ay unang ipinakilala sa Lumang Tipan sa Shilo. Sa panahon ng Hukom, itinatag ng Diyos ang banal na gawain sa lunsod na iyon(tingnan ang Hukom 18:31). Sa Shilo ay kung saan nakatayo ang santwaryo ng Panginoon, ang sentro ng lahat na gawaing pangrelihiyon sa Israel. Ang pangalang Shilo ay nangangahulugan na “na ito ay sa Panginoon.” Ito ay nagpapahayag ng mga bagay na kumakatawan sa Diyos at ipinahayag ang kanyang kalikasan at pagkatao. Nagpahayag ang Diyos sa kanyang mga tao sa Shilo; at doon narinig ni Samuel ang tinig ng Diyos na kung saan ipinahayag ng Panginon ang kanyang kalooban sa kanya (tingnan ang 1 Samuel 1).

Ang Panginoon ay tumigil sa pagpapahayag sa Shilo sapagkat ang saserdote ay naging tamad at naging mahalay sa laman at ang lunsod ay naging tiwali. Sinabi ng Diyos kay Samuel, na may kakanyahan, “Ang Shilo ay naging ganap na nadungisan, hindi na ito kumakatawan sa kung sino Ako. Ang tahanang ito ay hindi na sa akin. Tapos na ako dito.” Kayat umalis na sa santwaryo ang presensya ng Panginoon at isinulat ang “Ikabod” sa itaas ng pintuan, na ang kahulugan ay, “Ang kaluwalhatian ng Panginoon ay umalis na.”

Ganap nang iniwan ng Diyos ang luma ngunit minsan pa, itinatag niya ang bago. Pagkatapos noon, ang templo sa Jerusalem ay kinilala bilang “Tahanan ng Panginoon” at doon nagpahayag ang Diyos sa kanyang mga tao.

“Kaya't kung nakipag-isa na kay Cristo ang isang tao, isa na siyang bagong nilalang. Wala na ang dati niyang pagkatao, sa halip, ito'y napalitan na ng bago” (2 Corinto 5:17).