“Ang landas mong dinaraana’y malawak na karagatan, ang daan mong tinatahak ay dagat na kalawakan; ngunit walang makakita ng bakas mong iniwan” (Awit 77:19).
Nangako si Yahweh
Na gagawa ng paraan upang makatakas
Mula sa tukso—
Isang daang patungo sa karagatan,
Isang landas patungo sa malalim na karagatan
Dumaing ako
At ang aking espiritu ay dinaig
Isang daan na tatakasan?
Patungo sa karagatan?
Malalim at malawak na karagatan?
Kinausap ko ang puso ko
At masipag na nagsaliksik.
Napalilibutan ako ng malalim na karagatan;
Lumangoy ako sa karagatan ng pagsubok.
Inihagis ba ako ng Panginoon?
Hindi na ba niya ako pinapaboran?
Ang kanya bang habag ay tuluyan ng nawala?
Nalimutan na ba ng Diyos na magpakita ng kagandahang-loob?
Sa kanyang poot pinagsarhan na ba niya ako
Sa karagatan ng kalituhan?
At naalala ko,
Pinangunahan niya ang kanyang mga tao na parang pulutong
Sa pamamagitan ng mga kamay ni Moses
Patungo sa malawak na karagatan
Nakita ka ng karagatan, O Diyos
At sila’y nangamba
Ang kalaliman. . . ay naligalig
Sila’y sumunod
At ang dagat ay nahati
Ako rin ay lalakad sa pananampalataya
Patungo sa malawak na karagatan
At kapag hindi ko narinig ang mga yabag mo sa aking likuran,
Maglalakad ako.
Aking tatandaan
Kung paano niya hinati ang karagatan
At . . . pinatayo niya ang karagatan na isang bunton
Daraanan ko ito
Kasama sila.
