“Wala nga akong sala, ngunit hindi na ito mahalaga, wala nang halaga ang aking sarili, pagod na akong mabuhay” (Job 9:21).
Ang Diyos ay mistulang lubos na makapangyarihan;
Ako ay mistulang napakaliit at walang halaga.
Inuutusan niya ang araw at ito ay sumisikat;
Ako ay nadurog na pira-piraso sa isang unos.
Inilatag niya ang kalangitan at lumakad sa mga alon,
Ngunit dumaan lang siya sa akin at hindi ko siya nakita.
Pinamumunuan niya ang silid ng mga bituin.
Kung tatawagin ko siya mula sa kalangitan
At sumagot siya,
Gayunman hindi ako makapaniwala na nadinig ang tinig ko.
Nadama ko na parang ako ay sinugatan ng Diyos
Nang walang dahilan.
Siya ang Hukom,
Ngunit sino ang magtatanggol sa akin?
Kapag binigyan ko ng katuwiran ang sarili ko,
Kinondena ako ng sarili kong bibig.
Lumalala ang nadarama ko
Na kung maging ako man ay ganap,
Hindi ko pa rin makikilala ang sarili ko
Hindi ko na rin mapapahalagahan ang buhay
Sapagkat
Tayo ay talagang galing sa nakaraan
At walang nalalaman,
Sapagkat ang buhay ay anino lamang.
