Huwebes, Setyembre 30, 2010

NASA DULO NG LUBID?

Ikaw ba’y nasa dulo na ng lubid? Pagal, bagsak, halos sumuko na? Hinahamon kita na sagutin ang mga sumusunod na katanungan ng simpleng oo o hindi lamang:

• Ang Salita ba ng Diyos ay nangako na ibibigay ang lahat ng iyong pangangailangan?
• Sinabi ba ni Hesus na hindi ka niya iiwan, kundi sasamahan ka hanggang sa huli?
• Sinabi ba niya na hindi ka niya pababayaang bumagsak at ihaharap ka niya sa trono ng Ama na walang kapintasan?
• Sinabi ba niya na ipagkakaloob niya ang lahat ng iyong kakailanganin sa lahat ng panahon? Ipinangako ba niya ang lahat ng binhi na kakailanganin mo sa pagpapalaganap ng Mabuting Balita?
• Mas handa ba siyang magbigay ng higit sa iyong tatanggapin? Mas dakila ba siya kaysa sa iyo ng higit pa na nasa salibutan?
• Ang iniisip ba niya tungkol sa iyo ay kabutihan lamang? Siya ba’y nagbibigay ng gantimpala sa mga taimtim na naghahanap sa kanya?
• Naghahanda ba siya ng lugar para sa iyo sa kaluwalhatian? Siya ba’y darating na nasa ulap para ipunin ang kanyang mga tao pauwi? Sasama ka ba sa kanya kapag dumating na siya?

Ang sagot mo sa lahat ng ito ay dapat na, “lubus-lubusang oo!”

Ngayon—tuusin mo. Tanungin mo ang sarili mo, naniniwala ba talaga ako na ang Diyos ay tapat sa kanyang salita o ako ay nag-aalinlangan sa aking pananalig?

“Aking kapatid, bilangin mo lahat ito ng may kagalakan kapag dumanas ka ng maraming pagsubok; bilang alam ito, na ang pagsubok sa iyong pananampalataya ay ginagawa ng may pagtitiis. Ngunit hayaang ang pagtitiis ay magkaroon ng walang kapintasang paggawa, para ikaw ay maging walang kapintasan at buo, hindi naghahangad ng anuman.”

“Mga kapatid, magalak kayo kapag kayo’y dumaranas ng iba’t ibang pagsubok, sapagkat alam ninyo na lalong magiging matatag ang inyong pananampalataya matapos ninyong pagtagumpayan ang mga pagsubok na iyan. At dapat kayong magpakatatag hanggang wakas upang kayo’y maging ganap at walang pagkukulang. Ngunit kung kulang ng karunungan ang sinuman sa inyo, humingi siya sa Diyos at siya’y bibigyan; sapagkat ang Diyos ay saganang magbigay at di nanunumbat. Subali’t ang humihingi’y dapat manalig at huwag mag-alinlangan; sapagkat ang nag-aalinlangan ay parang alon sa dagat na itinataboy ng hangin kahit saan. Huwag umasang tatanggap ng anuman mula sa Panginoon” (Santiago 1:2-7).

Mapanghahawakan mo ang karunungan ng Diyos, lahat ng karunungan na kakailanganin para malutas ang suliranin ng mga buhay—kung ikaw ay mananalig ng walang pagdududa sa pamamagitan ng pag-aalay ng iyong buhay at kinabukasan sa pangakong ito.

Ang Diyos ay nagbibigay sa lahat ng tao…bukaskamay…karunungan.

Miyerkules, Setyembre 29, 2010

IBUHOS MO ANG PUSO MO DITO!

Hindi tinatanggap ng Diyos ang paglilingkod na may mabigat na kalooban mula kaninuman. “Anuman ang inyong ginagawa, gawin niyo ng magaan sa kalooban na waring hindi sa tao kayo naglilingkod kundi sa Panginoon” (Colosas 3:23). Ang magaan sa kalooban ay nangangahulugan, “ng buong puso—buong lakas, lahat ng nasa kalooban mo.”

Isinulat ni Pablo, “Ang bawat isa’y dapat magbigay ayon sa sariling pasiya, maluwag sa loob at di napipilitan lamang, sapagkat ang ibig ng Diyos ay kusang pagkakaloob” (2 Corinto 9:7). Ang apostol ay gumawa ng dalawang paraan ng pagbibigay na ganito: kailangang may kinalaman ito sa pagbibigay ng pananalapi—at ang pagbibigay ng sarli nating buhay sa gawain ng Diyos!
Isinulat ni Pablo na ang iglesya sa Macedonia ay literal na nakiusap sa kanya na hayaan silang kumuha ng koleksyon para sa mahihirap, na nagdudusang mga banal sa Herusalem. Ang mga taga Macedoniang ito ay buhos ang loob sa Panginoon, nagbibigay sila galing sa kanilang kahirapan!

“At higit pa sa inaasahan ko; inilaan nila ang kanilang sarili, una sa Panginoon, at pagkatapos , sa amin, ayon sa kalooban ng Diyos” (2 Corinto 8:5). Sinabi ni Pablo na ang mga taga Macedonia ay nagbigay ng higit pa sa salapi. Sinabi niya sa kanila, “Narito ang aming handog. Ngayon ano ang ibig mong gawin namin? Kusang loob naming iniaalay ang aming paglilingkod para sa gawain ng Diyos!” Wala silang iniwan sa paglilingkod sa Panginoon at sa kanilang mga kapatiran! “…Sila’y kusang loob na nag-abuloy hindi lamang ayon sa kanilang kaya, kundi higit pa” (8:3). Nagbigay sila ng higit pa sa kakayanan nila—nang may lubos na pananalangin!

Kung magbibigay ka dahil lamang naniniwala ka na ito ay iniutos—o kung lagi mong iniisip, “Ang pagbibigay ba ng ikapu ay isang paglalarawang isip lamang sa Bagong Tipan, o sa Lumang Tipan lamang?”—ang saloobing puso mo ay maling lahat! Kung magbigay ka ng ikapu dahil ito’y hiningi ng pastor mo sa iyo, iyan ay mali din. Wala anuman dito ay tumatama sa pinag-uusapan—sa puso na kung ano ang kahulugan ng pagbibigay!

Kung ibibigay mo nang buo ang iyong sarili sa Panginoon at sa paglilingkod sa kanya, kailangan mo itong gawin ng may kagalakan! “…pagkat ibig ng Diyos ay kusang pagkakaloob” (2 Corinto 9:7).

Ako’y ganap na nahikayat ng talatang ito—pagkat madalas patuloy akong namumuhay at nagmiministeryo ng walang kagalakan sa Panginoon. Narinig ko na maraming Kristiyano ang nagsabi, “Lubos akong napapagal, hindi ko alam kung paano ko magagawa ito. O, Diyos, kailangan kita at bigyan mo ako ng lakas!” Iyan ay daing ng isang tao na karaniwan sa ating lahat. Ngunit ang ibigay ang sarili para malugod ang Diyos, kailangang manggaling ito sa isang nagagalak na espiritu—na makukuha sa ating lahat sa pamamagitan ng simpleng, parang batang pananampalataya.

Ang salitang nagagalak sa Griyego ay nangangahulugan na “masayang-maingay, masaya, magalak”—mayroong malambot na puso, pagkukusa, kagalakan; may maingay na kasiyahan. Sinasabi ng Diyos, “Anuman ang ginagawa mo sa paghihirap mo para sa akin—kung ito man ay namamagitan, sumasamba sa akin sa aking tahanan, o hinahanap ako sa inyong lihim na silid—gawin itong may kagalakan! Maging masayahin at mapagbigay sa lahat ng bagay—sa iyong pananalapi, sa iyong paglilingkod, sa iyong panahon, at sa iyong buhay!”

Tanong ko sa iyo: Ang paglilingkod ba a Panginoon ay naging nakapapagod, kumakaladkad sa iyo? Ito ba’y isang dalahin, iniiwan kang madalas na malungkot at napapagal?

Ayaw ng Diyos na dumadaing ka sa iyong dalahin—nais niyang alisin mo ang mga ito sa iyong buhay sa paghawak sa kanyang Salita!

Ang iyong tseke sa kanyang pagkukunan ng mga pangangailangan ay pananampalataya! Sinasabi niya, “Naihanda ko na ang panustos para sa iyo. Ano ang kailangan mo sa buhay na lubhang mahalaga na hindi ko kayang ipagkaloob ng higit pa sa kailangan mo?!

Martes, Setyembre 28, 2010

SAPAT SA LAHAT NG MGA BAGAY

Bakit maraming mga mananampalataya ay nakakaranas ng kahinaan, damdamin ng kawalan ng pag-asa at kahungkagan, para bang hindi na nila kayang magpatuloy pa? Ito ay dahilan sa wala silang pahayag na ibinigay ng Espiritu kay Pablo—isang pahayag ng lahat ng panustos na ginawang posible ng Diyos para doon sa mga aangkin nito sa pananampalataya!

Ikaw ba’y bumabagay sa larawan ni Pablo na isang masaganang lingkod—isang mayroon lahat ng kakailanganin at higit pa, sa lahat ng panahon, sa bawat kagipitan? Napatunayan mo ba ito sa pagkuha sa yaman ng langit?

Sa maraming taon na nakatrabaho ko si Kathryn Kuhlman. Nangaral ako ng buong puso sa kanyang mga pagpupulong umaga at gabi, at kadalasan sa pagpapatapos ng araw ako’y pagod na. Isang gabi sinabi ni Kathryn kay Gwen at sa akin, “Halina, lumabas tayo at humanap ng makakain.” Sinabi ko sa kanya, “Ipagpaumanhin mo—pagod na ako. Kailangan bumalik na ako sa hotel at matulog na.”

May pagatatanong na tumingin siya sa akin at nagtanong, “David, ikaw ba’y nangaral na may pahid ng langis ng Espiritu ngayong gabi?” Sumagot ako, “Alam mo na ako’y may pahid ng langis. Ang altar ay puno!”

Tahimik na sinabi ni Kathlyn, “Kung ganoon may nawawala sa iyo. Kung ikaw ay nangangaral sa ilalim ng kapangyarihan ng Espiritu Santo, kailangang mas malakas ka sa pagtatapos ng pangangaral nang higit pa nang magsimula ka—sapagkat siya’y nagpapabilis na Espiritu! Madadaig mo ang iyong laman, pagkat sa Espiritu ay maari mong angkinin ang kalayaang iyan.” Mula noon ay napatunayan ko ang katotohanang iyan sa aking ministeryo.

“Magagawa ng Diyos na pasaganain kayo sa lahat ng bagay-higit pa sa inyong pangangailangan—upang may magamit kayo sa pagkakawanggawa” (2 Corinto 9:8). Ang managana dito ay literal na nangangahulugan, “patuloy na dumadami; na magkaroon ng higit pa sa pagtatapos kaysa sa simula.” Sa ibang salita, habang lalong umiinit ang pakikipaglaban, ang grasya ng Diyos ay lalong dumadami! Sa pagdating ng kahinaan sa iyo, ang lakas niya ay dumadating na higit pang makapangyarihan—kung mananalig ka dito.

Lunes, Setyembre 27, 2010

NAIHANDA NA NIYA ANG PANUSTOS

Kapag tayo ay tinawag ng Diyos para sa anumang tiyak na gawain, naihanda na niya ang panustos para sa lahat na kakailanganin natin para magampanan ito.

“Magagawa ng Diyos na pasaganain kayo sa lahat ng bagay—higit pa sa inyong pangangailangan—upang may magamit kayo sa pagkakawanggawa” (2 Corinto 9:8).

Ang talatang ito ay hindi lamang isang pag-asa—ito ay pangako! Nagsisimula ito sa salitang, “Magagawa ng Diyos!”

Ang Diyos ay hindi interesado lamang na maibigay ang inyong pangangailangan. Ibig niya lagi na magbigay ng higit pa sa pangangailangan ninyo. Iyan ang kahulugan ng masagana—patuloy na dumadaming panustos!

“Sa Diyos na makakagagawa nang higit kaysa lahat ng maaari nating hilingin at isipin, sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihang naghahari sa atin” (Efeso 3:20).

Isipin kung ano ang ipinangangako dito: Kapag ikaw ay bagsak na at hindi na halos makayanang magpatuloy pa, kaya ng Diyos na palakasin ka na magkaroon ka ng lahat ng iyong kakailanganin—sa lahat ng sandali, sa lahat ng posibleng kalagayan.

Ito ay para bang sinasabi ng Panginoon, “Makinig, kayong lahat na mga pastol! Makinig, kayong lahat na dumadalo sa aking tahanan at nagpapagal sa pananalangin, pagpupuri at namamagitan! Nais ko kayong bigyan ng masaganang lakas, pag-asa, kagalakan, katahimikan, kapahingahan, pananalapi, pagpapalakas-loob, karunungan. Katunayan, ibig kong magkaroon kayo ng labis labis na inyong kakailanganin—sa lahat ng panahon!”

Hindi hinangad ng Diyos na tayo’y maging espirituwal na hikahos, pulubi sa mga bagay ng Panginoon. Sa kabaliktaran, ang masaganang lingkod ay isang nagsasaya sa pahayag ng lahat ng dakilang panustos na inihanda ng Diyos para sa kanya! At hangad niyang marating ang pahayag na ito sa pamamagitan ng pananampalataya.

“Ganito ang sinasabi ng Kasulatan, hindi pa nakikita ng mata, ni naririnig ng tainga, hindi pa rin sumasagi sa isip ng tao, ang inihanda ng Diyos sa mga umiibig sa kanya. Subali’t ito’y inihayag ng Diyos sa atin sa pamamagitan ng Espiritu. Nasasaliksik ng Espiritu ang lahat ng bagay, maging ang pinakamalalim na panukala ng Diyos” (1 Corinto 2:9_10).

Pagbibigay-kahulugan, “Hindi masimulang unawain ng ating mga ninuno ang lahat ng mga dakilang panustos na inihanda ng Diyos! Hndi ito pumasok sa kanilang mga kaisipan, pandinig o imahinasyon. Ngunit walang dahilan para magbulag-bulagan tungkol sa mga bagay na ito, magpatuloy na hindi alamin ang para sa atin. Kailangan makita ng mga mata natin, kailangan marinig ng mga tainga natin, kailangan pumasok sa ating mga puso at isipan—sapagkat tayo ang mga tao na pinaghandaan ng Diyos para sa lahat ng ito! Ipinahayag ito ng Espiritu Santo sa atin!”

Katunayan, sinabi ng Bibliya na kailangang hanapin natin siya para sa pahayag na ito. Isinulat ni Pablo, “Hindi ang espiritu ng sanlibutan kundi ang Espiritu ng Diyos ang tinanggap natin upang ating maunawaan ang mga kaloob niya sa atin…sa mga nagtataglay ng Espiriru, ang ipinaliliwanag nami’y mga katotohanang espirituwal…mga pananalitang turo ng Espiritu…mauunawaan lamang sa paraang espirituwal” (12-14).

Naniniwala ako na maraming Kristiyano ay hindi tapat na humarap sa kapangyarihan ng mga pangako ng Diyos! Nabasa namin ng maraming ulit, ngunit nanatiling patay na liham ang mga ito para sa amin. Hindi namin nahawakan ang mga ito at Sinabi, “Panginoon, ihayag mo sa amin ang iyong mga inihanda! Ibukas ang isipan ko at ang aking espiritu sa iyong mga panustos. Sinabi ng Salita mo kailangang malaman ko ang mga bagay na ito na walang bayad na ibinigay sa akin para maangkin ko sila para sa iyong kaluwalhatian!”

Biyernes, Setyembre 24, 2010

ANG MASAGANANG LINGKOD!

Kamakailan ako ay lumapit sa Panginoon sa pananalangin na may mabigat na puso, puno ng mga dalahin. Nagsimula akong ipakiusap ang aking mga dalahin sa kanya:

“O, Panginoon, hindi pa ako naging ganito kapagal sa buong buhay ko. Hindi ko na halos makayanang magpatuloy!” Pagkatapos ay nagsimula akong umiyak. Lubos akong pagod na pagod na halos sumabog ang mga luha ko. Habang nakahiga akong umiiyak, naisip ko, “Tiyak na maaantig ng mga luha ko ang puso ng Diyos!”

Tunay ngang dumating ang Espiritu Santo at nagministeryo sa akin—ngunit hindi sa paraang iniisip ko! Naghahanap ako ng awa, pagpapalakas-loob, pang-unawa. At ibinigay niya ang lahat ng iyan—ngunit sa paraang naiiba sa inaasahan ko.

Malumanay na inutusan ako ng Panginoon na basahin ang 2 Corinto 9:6-11 at sinabi niya na ang lahat na kailangan ko ay nandito sa mga talatang ito:

“Tandaan ninyo ito: ang naghahasik ng kakaunti ay mag-aani ng kakaunti, at ang naghahasik naman ng marami ay mag-aai ng marami. Ang bawat isa’y dapat magbigay ayon sa sariling pasiya, maluwag sa loob at di napipilitan lamang, sapagkat ang ibig ng Diyos ay kusang pagkakaloob. Magagawa ng Diyos na pasaganain kayo sa lahat ng bagay higit pa sa inyong pangangailangan—upang may magamit kayo sa pagkakawanggawa.

“Gaya nga ng sinasabi sa Kasulatan: Siya’y namudmod sa dukha; walang hanggan ang kanyang kabutihan. Ang Diyos ay nagbibigay ng binhing ihahasik at tinapay na makakain, ang siya ring magbibigay sa inyo ng binhi at magpapalago nito upang mamunga nang sagana ang inyong kabutihang-loob. Pasasaganain niya kayo sa lahat ng bagay para lalo kayong makatulong sa marami. Sa gayo’y dadami ang magpapasalamat sa Diyos sa dahil sa inyong tulong na dadalhin sa kanila.”

Paulit-ulit kong binasa ang mga talatang ito—ngunit wala akong nakuha. Sa huli, isinara ko ang BIbliya ko at nanalangin, “Panginoon. Naguguluhan ako. Wala akong nakikita dito na makatutulong o makapagpapalakas ng loob sa akin.”

Sa huli, nangusap ng madiin ang Espiritu sa akin ngunit may pag-ibig sa aking kalooban: “David, ang lahat ng ito ay may kinalaman sa lahat ng pinagdadaanan mo. Sa mga nagdaang panahon ikaw ay naglilingkod sa akin ng walang masagana at nagsasayang espiritu! Nasaan ang iyong kagalakan at kaligayahan sa iyong paglilingkod sa akin? Ang aking Salita ay hindi tungkol sa pananalapi lamang para makatulong sa mahihirap. Ito ay nangungusap ng pamiministeryo sa akin at sa aking katawan!

“Tinawag kita sa lunsod ng Nuweba York at hindi kita isinugo na walang tulong o masaganang pagkukunan ng mga pangangailangan. Lahat ng kailangan mo ay nakahanda para sa iyo—lakas, kapahingahan, kapangyarihan, kaalaman, kagalakan at kasiyahan. Walang dahilan para sa iyo na magpagal ng may kalungkutan,na maging labis sa dalahin. Mayroon kang pagkukunan sa lahat ng lakas at kagalakan!”

Huwebes, Setyembre 23, 2010

MATUTONG MANINDIGAN AT LUMABANG NAG-IISA

Kailangang matutunan mong makipaglaban sa sarili mong laban. Hindi ka maaring umasa sa iba para sa kaligtasan mo!

Maaring mayroon kang mananalanging kaibigan na maari mong tawagin at sabihing, “Mayroon akong pinaglalabanan ngayon. Maari mo ba akong ipanalangin? Alam ko na malakas ka sa Diyos!” Iyan ay nasa Kasulatan—ngunit hindi iyan ang ganap na kalooban ng Diyos para sa iyo! Ibig ng Diyos na ikaw ay maging mandirigma! Ibig niyang matuto kang manindigan laban sa diyablo.

Ipinangako ng Diyos kay Gedeon, “Maililigtas mo ang Israel pagkat tutulungan kita. Lulupigin mo ang mga Madianitang ito na para ka lang pumatay ng isang tao” (mga Hukom 6:16). Sinabi ng Diyos sa kanya, “Isinugo kita—sasamahan kita!”

Ngunit ang mga tao ng lunsod ay hinanap ang tao na nagpabagsak ng kanilang mga idolo (tingnan mga Hukom 6:28-30). Nasaan si Gedeon? Siya ay nagtatago—hindi nakasisiguro sa pangako ng Diyos, patuloy na nag-iisip kung kasama niya ang Diyos. Sinabi ni Gedeon: “Bakit ganito ang pamumuhay namin kung sumasaamin si Yahweh? Bakit wala siyang ginagawang kababalaghan ngayon, tulad noong ialis niya sa Egipto ang aming mga ninuno, ayon na rin sa kwento nila sa amin?” (13). At iyon ay katulad din ng marami sa atin! Ipinangako ni Hesus sa atin, “Tandaan ninyo: ako’y laging kasama ninyo hanggang sa katapusan ng sanlibutan” (Mateo 28:20). Gayunpaman, hindi pa rin natin natututunan ang manindigan sa kanyang Salita at lumaban!

Ang mga bagay ay magsisimulang magbago—sa sandaling ikaw ay ganap nang nahikayat na ang Diyos ay nasa iyo. Na nangungusap siya sa iyo at ipakikita niya ang lahat ng dapat mong malaman!

Ikaw ay malakas ng higit pa sa iniisip mo! Katulad ni Gedeon maaring iniisip mo, “Paano ako makipaglalaban? Ako’y lubhang nanghihina, walang karanasan. “ Ngunit sinabi ng Diyos kay Gedeon, “Lumakad ka at gamitin mo ang buong lakas mo” (6:14). “Ano ang maaring mangyari?” tanong mo. Ang lakas ni Gedeon ay nakatali sa salita ng Diyos sa kanya: “Tiyak na sasamahan kita.”

Minamahal, ang parehong salita na iyan—“Ako’y kasama mo”—ay ang iyong lakas! At matatanggap mo ang lakas na iyan nananalig na iyan ay totoo—at sa pagkilos dito!

Miyerkules, Setyembre 22, 2010

HARAPIN MO ANG IYONG TAKOT AT KAWALAN NG PANANALIG

Nalulong ang Israel sa pagsamba sa diyus-diyusan. Ngunit ang ugat ng kasalanan nila ay ang kawalan ng pananalig pa rin, nagbunga ng lahat ng uri ng takot! At nagpadala ng propeta ang Diyos sa kanila para ibunyag ang ugat ng kanilang kasalanan.

Sinabi sa kanila ng propeta sa maraming salita, “Nang marinig ni Yahweh ang daing ng mga Israelita dahil sa pahirap ng mga Madianita, sila’y pinadalhan niya ng propeta, at ipinasabi ang ganito: Inialis ko kayo sa Egipto. Iniligtas ko kayo sa kanilang pang-aalipin, at sa lahat ng inyong kaaway. Nalupig ninyo sila at ibinigay sa inyo ang kanilang lupain. Sinabi ko sa inyo na ako si Yahweh, lakip ang habiling huwag kayong sasamba sa diyus-diyusan ng mga Amorreo, ngunit hindi kayo nakinig” (tingnan mga Hukom 6:7-10).

Maraming Kristiyano ay natatakot na pupuksain sila ng diyablo. Natatakot sila na magkamali o mabalik sa pagkakasala, at magagawa ng diyablo ang gusto niya. Ngunit iyan ay kasinungalingan galing sa ilalim ng impiyerno! Sinabi ng Bibliya na hindi kayo dapat matakot sa inyong paglalakad sa buhay na ito!

Nang pinanghawakan ninyo ang takot, ito’y nakahahawa. Ang lahat sa paligid mo ay mahahawahan nito! Nang inipon ni Gedeon ang kanyang hukbo, sinabi ng Diyos na pauwiin ang lahat ng kawal na takot: “Kaya, sabihin mo sa kanila na lahat ng natatakot ay maari nang umuwi” (mga Hukom 7:3).

Ang Diyos ay nangungusap ng tulad na pahayag sa kanyang iglesya ngayon. Tinatanong niya, “Bakit kayo natatakot? Bakit kayo nagkakasala sa pamamagitan ng kawalan ng pananalig na mabigyan ko kayo ng tagumpay sa inyong buhay? Ipinangako ko na pupuksain ko ang bawat maladimonyong kapangyarihan na darating laban sa iyo!”

Ang ama ni Gedeon na si Joas, ay nagtayo ng sagradong poste ni Baal at Ashera, gawa sa malalaking bato. Ang katuwiran niya ay, “Binigyan ni Baal ng kapangyarighan ang Madianita laban sa atin, kaya kung sasambahin natin ang diyos nila ay bibigyan din tayo ng kapangyarihan.” Maraming tao ang nagdatingan na milya ang pinaggalingan para sumamba doon, kasama na ang mga Madianita at Moabitas; isa itong makapangyarihang, maladimonyong humahawak sa Israel.

Sinabi ng Diyos kay Gedeon, “Hindi ko ililigtas ang Israel hanggang hindi mo naaalis ang idolong ito na tumatayo sa pagitan natin. Itumba mo ito—putul-putulin ito!” Kaya sa gitna ng gabi “isinama ni Gedeon ang sampu sa kanyang mga bataan at ginawa ang iniutos sa kanya” (mga Hukom 6:27). Kumuha siya ng toro at gumamit ng lubid para hilahin pabagsak ang sagradong poste ni Baal at Ashera!

Ang Diyos ay nagbigay ng parehong mensahe ngayon na katulad ng mensahe na ibinigay niya kay Gedeon: “Ibig ko kayong tulungan—ngunit hindi ko magagawa kung hindi kayo mananalig sa akin. Puno kayo ng takot. At bago ako magdala ng kaligtasan, kailangang iwaksi ninyo ang matinding humahawak sa inyo, itong batbat na kasalanan! “Iwaksi natin ang kasalanan, at anumang balakid na pumipigil sa atin” (Hebreo 12:1). Kailangang ibagsak natin ang lahat na nakasasakal na takot at kasalanan!

Ibinagsak ni Gedeon ang maladimonyong humahawak gamit ang isang malakas na toro. Ngunit binigyan tayo ng sandata na higit na makapangyarihan kaysa na kay Gedeon (tingnan 2 Corinto 10:4-5).

Ang tagumpay ay dumarating kapag nanalangin na may pananampalataya. Hindi ito nangangahulugan nang malamig, walang laman na pananalangin kundi dalangin sa Espiritu, dalangin na may pananalig na sasagutin ng Diyos: “Ang lahat ng ito’y gawin ninyo sa pamamagitan ng mga panalangin at pagsamo. Manalangin kayo sa lahat ng pagkakataon, sa patnubay ng Espiritu” (Efeso 6:18).

Martes, Setyembre 21, 2010

PAANO MANINDIGAN AT MAKIPAGLABAN

Sa lahat ng pinag-uusapan sa iglesya tungkol sa espirituwal na pakikipaglaban, ang mga Kristiyano ay hindi pa rin natututo paano makipaglaban sa kaaway. Tayo ay pinagtutulak-tulakan lamang ng diyablo!

Hindi ako naniniwala na ang bawat kasawian na nagpapabagsak sa isang Kristiyano ay nanggagaling sa diyablo. Mali nating siyang inaakusahan para sa marami nating sariling kapabayaan, hindi pagsunod, at katamaran.

Madaling sisihin ang diyablo para sa ating mga kamalian. Sa ganoong paraan, hindi na natin kailangang harapin ito. Ngunit mayroong tunay na diyablo na nandito ngayon sa sanlibutan—at siya ay abalang kumikilos!

Hayaan ninyong sabihin ko sa inyo ang isang bagay na pamamaraan ni Satanas. Kung hindi niya kayang hilahin paalis ang Pinakamakapangyarihan sa kanyang trono, susubukin niyang punitin ang imahe ng Diyos sa iyo! Gagawin niyang mga bumubulung-bulong at walang-pakundangan ang mga mananamba.

Hindi kayang umatake ni Satanas sa iyo ng basta gusto niya. Naglagay ng pader na apoy ang Diyos sa paligid ng bawat mga anak niya, at hindi makakapasok si Satanas sa pader na iyan ng walang pahintulot ang Diyos.

Hindi kayang basahin ni Satanas ang laman ng isipan ng isang Kristiyano. Ilang mga tao ay takot manalangin sapagkat iniisip nila na nakikinig ang diyablo sa kanila! Ang iba ay iniisip na nababasa ng diyablo ang bawat detalye ng isipan nila. Hindi maari! Ang Diyos lamang ang nasa-lahat-ng-lugar at nakaaalam ng lahat.

Iniutos ng Kasulatan sa atin na manindigan, maging malakas at makipaglaban laban sa laman at sa diyablo: “Maging handa kayo at magpakatatag sa inyong pananalig. Magpakatapang kayo at magpakatibay” (1 Corinto 16:13). “Magpakatibay kayo sa pamamagitan ng inyong pakikipag-isa sa Panginoon at sa tulong ng dakilang kapangyarihan niya” (Efeso 6:10).

Kailangang mapuno na kayo sa pagkakahatak pababa ng diyablo sa inyo—nabubuhay na mababa, matamlay, walang kagalakan, hungkag, naguguluhan!

Sinabi ng aklat ng mga Hukom sa atin, “Tumalikod na naman kay Yahweh ang bansang Israel, kaya sila’y ipinasakop niya sa Madian sa loob ng pitong taon. Hindi makalaban sa mga Madianita ang mga Israelita, at napilitan silang magtago sa mga kuweba sa kabundukan” (mga Hukom 6:1-2).

Ang mga Israelita ay nasa pinakamababang punto ng katayuan nila. Napilitan silang magtago sa mga madidilim at basang kuweba, nagugutom, natatakot at nanghihina. At pagkatapos ay may nangyari. Nagmula ito kay Gedeon, at ito ay kumalat sa buong kampo: Napuno at napagod na ang Israel sa pagtatago sa mga madidilim na kuweba!

Sinabi ni Gedeon sa sarili niya, “Hanggang kailan pa tayo magtitiis sa ganitong kalagayan? Nakakapasok sila sa ating mga lupa ng walang sumasalungat. Walang naninindigan at kumikilos tungkol dito! Sinabihan tayo na may Diyos tayong kumikilos para sa ating mga ninuno. Ngunit tingnan ninyo ang mga sarili natin ngayon—tayo’y nahubaran, nanghihina. Nabubuhay tayo sa patuloy na takot!” Mayroong namuo sa kalooban ni Gedeon. At sinabi niya ang matagal nang ibig marinig ng Diyos: “Ito ay sukdulan na! Naglilingkod tayo sa isang makapangyarihan, matagumpay na Diyos. Bakit tayo nagpapatuloy, araw-araw. Na tinatanggap ang mga pang-aabusong ito?”

Ang Diyos ay walang gagawin hanggang hindi ka lubusang nasusuklam—hanggang sumawa ka na sa pagiging pagod na. Kailangang gawin mo ang ginawa ni Gedeon—dumaing ka sa Diyos! Naglilingkod tayo sa parehong Diyos na pinagligkuran ng Israel. Kung narinig niya ang daing ng Israel sa kanilang pagsamba sa diyus-diyusan, maririnig niya rin kayo—sa inyong buong katapatan.

Lunes, Setyembre 20, 2010

ANG DALANGIN NA WALANG PANANALIG

Narinig mo na ang dalangin na may pananampalataya. Naniniwala ako na may katulad ang dalanging ito, dalangin na tumutukoy sa laman. Tinawag ko itong dalangin na walang pananalig.

Ibig kong magbigay ng katanungan sa iyo. Narinig mo na ba na sinabi ng Panginoon sa iyo, “Tumigil ka na sa pananalangin—tumayo ka sa pagkakaluhod mo”? Inutusan ka na ba ng Espiritu niya, “Huminto ka na sa pag-iyak, at punasan mo ang iyong mga luha. Bakit ka humaharap sa akin?”

Sinabi mismo ng Panginoon ang mga salitang ito kay Moises: ”Sinabi ni Yahweh kay Moises, Bakit mo ako tinatawag?” (Exodo 14:15). Ang literal na kahulugan ng talatang ito ay, “Bakit ka tumatangis sa akin? Bakit ang lakas ng pakikiusap mo sa aking mga tainga?”

Bakit sasabihin ng Diyos ito kay Moises? Narito ang isang makadiyos, mapanalangining lalaki, na nasa kagipitan ng kanyang buhay. Ang mga Isrelita ay tinutugis ng mga Paraoh, na walang tatakasan. Marahil maraming Kristiyano ay ganon din ang gagawin na katulad ni Moises. Nagtungo siya sa ilang na gilid ng bundok at nakipag-isa sa Panginoon. At doon ay ibinuhos niya ang puso niya sa pananalangin.

Nang marinig ng Diyos si Moises na tumatangis, sinabi niya sa kanya, “Tama na.” Hindi maliwanag sa Kasulatan ang mga sumunod na pangyayari. Ngunit sa puntong iyon ay maaring sinabi ng Diyos, “Wala kang karapatang magpakahirap sa harapan ko, Moises. Ang iyong pag-iyak ay isang kawalan ng paggalang sa aking katapatan. Naibigay ko na sa iyo ang aking taimtim na pangako ng kaligtasan. At mariin kong ipinag-utos sa iyo kung ano ang gagawin mo. Ngayon, huminto ka na sa pag-iyak.”

Habang humaharap tayo sa ating mga kagipitan, maari nating hikayatin ang ating mga sarili, “Ang manalangin ang pinakamahalagang bagay na maari kong gawin ngayon.” Ngunit may panahon na tatawagin tayo ng Diyos para kumilos, para sundin ang kanyang Salita sa pananamapalataya. Sa panahong iyon, hindi niya tayo hahayaang umatras sa ilang para manalangin. Iyan ay hindi pagsunod at anumang dalangin ay iniaalay ng walang pananalig.

Ang panalangin ng walang pananalig ay ipinalalagay lamang sa kabutihan ng Diyos. Binabalewala nito ang kabagsikan ng kanyang banal na mga paghuhusga. Isinulat ni Pablo, “Dito’y makikita natin ang kabutihan ng Diyos at kabagsikan niya” (Roma 11:22). Sinadyang tukuyin ng apostol dito ang kabutihan at kabagsikan niya na may parehong kahulugan. Sinasabi niya na ang isa ay hindi maaring ihiwalay sa isa.

Sa Lumang Tipan, pinahayag ito ni Isaias ng ganito: “Si Yahweh ay laging malakas upang iligtas ka, hindi s’ya bingi’t ang mga daing mo ay diringgin niya. Ngunit ang sala ang nagiging dahilan kaya di marinig ang dalangin mo, at siya ring dahilan sa paglalayo ninyo. Nagkasala kayo, natigmak sa dugo iyang mga kamay, at sa inyong labi ang namumutawi’y kasinungalingan” (Isaias 59:1-3).

Mga minamahal, ang Diyos ay hindi nagbago sa pagitan ng Lumang Tipan at ng Bago. Siya ay Diyos ng pag-ibig at kahabagan, na siyang tinutukoy ni Isaias. Ngunit kinamumuhian niya pa rin ang kasalanan sapagkat siya ay banal at makatarungan. Kaya niya sinabi sa Israel, “Hindi ko kayo naririnig dahil sa inyong mga kasalanan.”

Isa-alang-alang ang mga salita ng mang-aawit na si David: “No’ng ako’y balisa, ako ay dumaing, dumaing sa Diyos na dapat purihin; handa kong purihin ng mga awitin. Kung sa kasalana’y ako’y magtutuloy, di ako diringgin nitong Panginoon; ngunit tunay akong dininig ng Diyos, sa aking dalangin, ako ay sinagot. Purihin ang Diyos! Siya’y papurihan, yamang ang daing ko’y kanyang pinakinggan, at ang pag-ibig niya ay aking kinamtam” (Awit 66:17-20).

Sinasabi ng mang-aawit, “Nakita ko na may kasalanan sa aking puso, at inayawan kong mamuhay sa ganito. Kaya lumapit ako sa Panginoon para linisin. At narinig niya ang aking dalangin. Ngunit kung humawak ako sa aking kasalanan, hindi diringgin ng Diyos ang aking pagtangis.”

Biyernes, Setyembre 17, 2010

ANG KABILANG PANIG NG PAKIKIPAG-ISA

Ang maglakad sa kaluwalhatian ng Diyos ay hindi lamang nangangahulugan na tinanggap natin ang pag-ibig ng Ama, kundi ibinabalik din natin sa kanya ang pag-ibig na ito. Ito ay tungkol sa magkatuwang na pagmamahalan, parehong nagbibigay at tumatanggap ng pag-ibig. Sinasabi ng Bibliya sa atin, “Ibigin ninyo siya ng buong puso, kaluluwa at lakas” (Deutoronomo 6:5).

Sinabi ng Diyos sa atin, “ Anak, makinig kang mabuti sa akin at tularan mo ang aking pamumuhay” (Kawikaan 23:26). Ang kanyang pag-ibig ay naghahanap na kailangan natin itong ibalik, ang ibalik ang pag-ibig na ganap, walang kahati, hinihingi ang buong puso natin, kaluluwa, isipan at lakas.

Gayunpaman, sinasabi sa atin ng walang pasubali, “Hindi mo maaring kitain ang aking pag-ibig. Ang pag-ibig na ibinibigay ko sa iyo ay hindi nababayaran!” Isinulat ni Juan, “Ito ang pag-ibig: hindi sa iniibig natin ang Diyos kundi tayo ang iniibig niya at sinugo ang kanyang Anak upang maging handog sa ikapagpapatawad ng ating mga kasalanan” at “Tayo’y umiibig sapagkat ang Diyos ang unang umibig sa atin” (1 Juan 4:10, 19).

Habang ang pag-ibig ng Diyos sa atin ay may marka ng kapahingahan at pagsasaya, ganoon din ang pag-ibig natin sa kanya ay dapat na mayroon din katulad na dalawang mga elementong ito:

1. Ipinahayag ni David ang kapahingahan ng pag-ibig niya sa Diyos nang isinulat niya , “Sino pa sa langit, kundi ikaw lamang, at maging sa lupa’y aking kailangan” (Awit 73:25). Ang puso na umiibig sa Diyos ay ganap nang hindi naghahanap ng kaaliwan sa iba. Sa halip, natagpuan na nito ang ganap na kaligayahan sa kanya. Sa umiibig na ito, ang mapagmahal na kabutihan ay higit pa sa buhay mismo!

2. Ang pusong ganito ay nagdidiwang din sa pag-ibig nito sa Diyos. Umaawit ito at nagsasayaw na may ganap na kagalakan sa Panginoon. Kapag alam ng anak ng Diyos kung gaano siya iniibig ng Ama, nagbibigay ito ng kasiyahan sa kaluluwa niya!

Hayaan ninyong bigyan ko kayo ng isa sa pinakamakapangyarihang talata sa kabuuan ng Kasulatan. Ibinigay sa atin ng Kawikaan ang hinulaang salita ni Kristo: “Ako’y lagi niyang kasama at katulong sa gawain, ako ay ligaya niya at sa akin siya’y aliw. Ako ay nagdiwang nang daigdig ay matapos, dahil sa sangkatauhan, ligaya ko ay nalubos” (Kawikaan 8:30-31).

Mga minamahal, tayo ang mga anak na tinutukoy dito! Mula sa pinagmulan ng daigdig, nakita ng Diyos ang isang samahan ng mga mananampalatya na sumama sa kanyang Anak. At maging ang Ama ay naaliw at nagdiwang sa mga anak na ito. Pinatunayan ni Hesus, “Ako ang kaaliwan ng Ama, ang kagalakan ng kanyang katauhan. At ngayon ang lahat na lumalapit sa kanya ay kaaliwan din sa kanya!”

Kaya, paano natin maibabalik ang pag-ibig kay Hesus? Sinagot ni Juan, “Sapagkat ang tunay na umiibig sa Diyos ay yaong tumutupad ng kanyang mga utos. At hindi naman mahirap sundin ang kanyang mga utos” (1 Juan 5:3).

Ano ang kanyang mga utos? Sinabi ni Hesus, na may kakanyahan, mayroong dalawa at “Sa dalawang utos na ito nakasasalalay ang lahat ng Kautusan ni Moises at ang mga turo ng mga propeta” (Mateo 22:40). Ang una at ang pinakamahalaga ay ang ibigin ang Panginoon ng buong puso, kaluluwa at isip. Wala tayong itatago sa kanya. At ang pangalawa ay ang ibigin ang ating kapuwa ng katulad ng pag-ibig natin sa ating mga sarili. Ang dalawang simpleng at di mahirap sunding mga utos na ito ay siyang bumubuo sa lahat ng kautusan ng Diyos.

Sinasabi ni Hesus dito na hindi tayo maaring makipag-isa sa Diyos o maglakad sa kanyang kaluwalhatian kung mayroon tayong sama ng loob na dinadala kaninuman. Kung ganoon, ang ibigin ang Diyos ay nangangahulugan na ibigin ang bawat kapatiran na katulad ng pag-ibig ng Diyos sa atin.

Huwebes, Setyembre 16, 2010

ISANG BUHAY NG PAKIKIPAG-ISA

Maraming lahi ng Diyos ay kaunti lamang o walang nalalaman sa buhay ng pakikipag-isa sa kanya. Bakit ito nagkaganito?

Naniniwala ako na na ang ganitong Kristiyano ay may malungkot, na pilipit na kaisipan tungkol sa Amang nasa langit. Natatandaan ko pa ang parabola ni Hesus tungkol sa isang lingkod na itinago ang kanyang karunungan sapagkat mayroon siyang pilipit na kaisipan tungkol sa kanyang amo. Sinabi ng lingkod na ito, “Alam ko pong kayo’y mahigpit” (Mateo 25:24).

Kahalintulad, maraming mananampalataya ngayon ay nag-iisip na, “Hindi maaring malugod ang Diyos sa akin, nagsasaya at umaawit ng may pag-ibig. Maraming ulit ko siyang lubos na binigo, nagbigay ng kahihiyan sa kanyang pangalan. Paano pa niya ako iibigin, lalo na sa kapighatiang hinaharap ko ngayon?”

Naniniwala ako na ito ang isang makapangyarihang dahilan kung bakit maraming Kristiyano ay ayaw na mapalapit sa kanilang Amang nasa langit. Natatakot silang mapalapit sa kanya sapagkat iniisip nilang binigo nila siya kahit paano. Ang nasa isipan lamang nila ay puno siya ng galit at poot, handang humusga at parusahan sila.

Ang katanungang nasa ating lahat ngayon ay, paano natin aayawan na mapalapit sa isang Ama na sumusulat ng liham ng pag-ibig sa atin, nagsasabi na nasasabik siyang makasama tayo, siyang laging handang yakapin tayo, nagsasabi na wala siyang iniisip kundi ang kabutihan tungkol sa atin? Sa kabila ng ating mga kamalian, sinisiguro niya sa atin, “Maaring sabihin ni Satanas na ikaw ay walang silbi, ngunit sinasabi ko na ikaw ang aking kagalakan!”

Maaring iniisip mo, “Tiyak na hindi nagsasaya ang Panginoon sa isang nasa kasalanan pa rin. Hindi ko inaasahan na iibigin pa rin niya ako kapag nagpatuloy ako sa pagiging makasalanan. Ang ganoong kaisipan ay nasa gilid ng walang-pakundangan.”

Oo, iniibig ng Diyos ang kanyang mga tao ngunit hindi niya iniibig ang kanilang mga kasalanan. Sinasabi ng Bibliya na, siya ay isang anak na nagpapatuloy sa kasalanan, ngunit ginagawa niya itong may pagdudusa. At pagkatapos na paalalahanan tayo, ang kanyang Espiritu ay pinupuno tayo ng kaisipan ng galit sa kasalanan.

Sa lahat ng ito, ang pag-ibig ng Diyos sa atin ay hindi nagbabago. Sinabi ng Salita, “Ako si Yahweh, hindi ako nagbabago” (Malakias 3:6). “Mula sa Ama…hindi siya nagbabago. Hindi niya tayo iniiwan o binabayaan man sa dilim” (Santiago 1:17). “Ako’y Diyos at hindi tao” (Oseas 11:9).

Hindi pinapayagan ng Diyos na ang pag-ibig niya sa atin ay maglalaho at dadaloy na katulad ng sa atin para sa kanya. Ang ating pag-ibig ay nagbabago halos araw-araw, nangagaling sa init at taimtim bago nagiging matabang o nagiging malamig. Katulad ng mga disipulo, maari tayong nakahandang mamatay para kay Hesus isang araw at pagkatapos at tatalikuran natin siya at tatakbo kasunod.

Tatanungin ko kayo kung kaya ninyong sabihin, “Ang aking Amang nasa langit ay iniibig ako! Sinasabi niya na ako’y matamis at maganda sa kanyang mga paningin at naniniwala ako sa kanya. Alam ko na kahit ano pa ang pagdaanan ko, o gaano pa man ako natutukso o sinusubok, ililigtas niya ako. Babantayan niya ako sa lahat ng ito, hindi niya papayagan na ako ay mawasak. Lagi siyang magiging mabuti at mapagmahal sa akin!”

Dito nagsisimula ang tunay na pakikisama. Kailangang maniwala tayo sa bawat araw sa hindi nagbabagong pag-big ng Diyos para atin. At kailangan nating ipakita sa kanya na naniniwala tayo sa kanyang pahayag tungkol sa kanyang sarili. Isinulat ni Juan, “Nalalaman natin at pinananaligan ang pag-ibig ng Diyos sa atin. Ang Diyos ay pag-ibig. Ang nagpapatuloy na umiibig at nananatili sa Diyos, at nananatili naman sa kanya ang Diyos” (1 Juan 4:16).

Miyerkules, Setyembre 15, 2010

TUNAY NA PAKIKIPAG-ISA

Maraming Kristiyano ang nagsasalita tungkol sa kapalagayang-loob sa Panginoon, naglalakad kasama siya, kilala siya, at may pakipag-isa sa kanya. Ngunit hindi tayo maaring magkaroon ng tunay na pakikipag-isa sa Diyos hangga’t hindi natin tinatanggap sa ating mga puso ang tunay na kabuuan ng pagpapahayag ng kanyang pag-ibig, grasya at kahabagan.

Ang pakikipag-isa sa Diyos ay kinapapalooban ng dalawang bagay:

1. Ang pagtanggap sa pag-ibig ng Ama, at
2. Ibalik ang pag-ibig sa kanya

Maaring gumugol ka ng mahabang mga oras sa bawat araw sa pananalangin, sinasabi sa Panginoon kung gaano mo siya iniibig, ngunit hindi iyan pakikipag-isa. Kung hindi mo pa tinatanggap ang pag-ibig niya, ay wala ka pang pakikipag-isa sa kanya. Hindi mo basta maibabahagi ang pakikipag-isa sa Panginoon hangga’t hindi ka nakasisiguro sa kanyang pag-ibig sa iyo.

Alam ko kapag lumalapit ako sa aking Panginoon, hindi ako lumalapit sa isang matigas, galit, mapaghanap na Ama. Hindi niya ako hinihintay na may galit na pagmumukha, balisa na hatawin ako sa likod. Hindi niya ako sinusundan, hinihintay na ako’y magkamali para sabihin sa akin, “Huli ka!”

Hindi, lumalapit ako sa isang Ama na ipinahayag ang kanyang sarili bilang dalisay, walang kondisyon ang pag-ibig. Siya ay mabuti at may mapagmahal na puso, puno ng grasya at kahabagan, balisang akuin ang aking mga alalahanin at mga dalahin. At alam ko na hindi niya ako tatanggihan kapag tumawag ako sa kanya.

Kung kaya’t lumalapit ako sa kanyang harapan na may pagpupuri at pasasalamat sapagkat nagpapasalamat ako sa aking Diyos. Inaalala niya ang lahat tungkol sa akin! (tingnan Awit 100).

Ang propetang si Zofonias ay may sinabing di-kapani-paniwala tungkol sa pag-ibig ng Diyos sa atin, “Nasa piling mo si Yahweh na iyong Diyos, parang bayaning nagtagumpay; makikigalak siya sa iyong katuwaan, babaguhin ka ng kanyang pag-ibig; at siya’y masayang aawit sa laki ng kagalakan” (Zofonias 3:17).

Ang talatang ito ay may sinasabi sa atin na dalawang mahahalagang mga bagay tungkol sa kung paano tayo iniibig ng Diyos:

1. Ang Diyos ay nagpapahinga sa kanyang pag-ibig para sa kanyang mga tao. Sa Hebreo, ang pahayag na “magpapahinga siya sa kanyang pag-ibig” ay mababasa ng,”magiging tahimik siya dahil sa kayang pag-ibig.” Sinasabi ng Diyos na may kakanyahan, “Natagpuan ko ang tunay kong pag-ibig, at ako’y ganap na nasisiyahan! Hindi ko na kailangan pang tumingin sa iba, sapagkat wala akong idinadaing. Ganap ko nang naisakatuparan ang aking pakikipag-isang ito, at hindi ko babawiin ang aking pag-ibig. Ang pag-ibig ko ay naipagkasundo na!”
2. Ang Diyos ay nakakuha ng dakilang kaluguran mula sa kanyang mga tao. Pinatunayan ni Zofonias “nagsasaya siya na umaawit.” Sinasabi niya, “Ang pag-ibig ng Diyos sa iyo ay lubos na dakila, na ito’y naglalagay ng awitin sa kanyang mga labi!”

Ang malugod ay nangangahulugan na “magkaroon ng kagalakan at kasiyahan.” Ito ay isang panlabas na pagpapadama ng panloob na kasiyahan. Ito rin ang pinakamataas na pagpapadama ng pag-ibig. Ang salitang Hebreo na ginamit ni Zofonias para sa “kaluguran” dito ay tripudiare ay nangangahulugan na “lumundag, habang napagtagumpayan ng isa ng may lubos na kagalakan.”

Maisasalarawan mo ba ang iyong Amang nasa langit na lubos na umiibig ay maglulundag ng may kagalakan sa pag-iisip lamang tungkol sa iyo? Matatanggap mo ba ang kanyang salita na iniibig ka niya bago pa man nilikha ang sanlibutan, bago pa man nagkaroon ng sankatauhan, bago ka pa man isinilang? Matatanggap mo ba na inibig ka niya kahit na nahulog ka sa kasalanang katulad ng kay Adan at naging kaaway sa kanya?

Martes, Setyembre 14, 2010

MATALINO SA PAKIKIPAGLABAN

Tuwing lumalabas ang kaaway, ang grasya ng Diyos ay lumalakas sa atin. Isipin ang tungkol sa kung ano ang nangyayari sa isang puno kapag matinding hinahampas ito ng isang bagyo. Ang hangin ay nagbabanta na hugutin ang mga ugat at hipang palayo ang mga supang nito. At kapag tapos na ang bagyo, ang mga bagay ay mukhang wala ng pag-asa.

Gayunman, tingnan ng malapit; ang parehong bagyo na nagbukas ng bitak sa lupa sa paligid ng katawan ng puno ay nakatulong para sa ugat na lalong lumalim. Ang puno ngayon ay mayroon nang daanan, mas malalim na panggagalingan ng pagkain at tubig. At inalisan ito ng lahat na patay na mga sanga. Ang mga supang ay maaring wala na, ngunit ang iba ay tutubo pang muli higit na madami. Sinasabi ko sa inyo, ang puno ngayon ay mas malakas, lumalago sa hindi nakikitang paraan. At hintayin hanggang sa pag-aani—sapagkat magbubunga ito ng maraming prutas.

Maaring nasa gitna kayo ng bagyo sa mga sandaling ito. Ang hangin ay humahagupit ng malakas, marahas na nakakayanig, at iniisip mo na babagsak ka na. Minamahal, huwag matakot! Kailangang malaman mo na sa gitna ng bagyo, ikaw ay naglalagay ng malalim na espirituwal na mga ugat. Ikaw ay binubuo ng Diyos sa malalim na pagpapakumbaba, isang dakilang pagdadalamhati at kalungkutan sa kasalanan, tumatayog na gutom para sa kanyang kadalisayan.

Ginagawa kang isang bihasang kawal ng Krus—sanay sa pakikipaglaban, ngunit matalino sa pakikipaglaban at matapang. Maaring bumagsak ka sa sarili mo minsan—ngunit ang Panginoon ay hindi kailanman. Ang katunayan ay, maari siyang kumilos ng may kapangyarihan anumang sandali para iligtas ka sa iyong pagdurusa. Ngunit hindi niya ginawa—sapagkat nakita niya na ito ay nagbubunga sa iyo ng isang dakilang pagkauhaw sa kanya!

Sinasabi ng Roma 5:3, “Ang pagbabata ay nagbubunga ng pagtitiyaga.” Ang salitang nagbubunga ay nangangahulugan ng “para matupad.”

Sa 2 Corinto 4:17 nabasa natin, “Ang bahagya at panandaliang kapighatiang dinaranas ko ngayon ay magbubunga ng kaligayahang walang hanggan at walang katulad.” Ang salitang nagbunga sa talatang ito ay tulad ng sa Roma 5:3.

Lunes, Setyembre 13, 2010

ANG DAPAT MALAMAN NG BAWAT KRISTIYANO TUNGKOL SA PAGLAGONG ESPIRITUWAL

“Dapat kaming magpasalamat sa Diyos sa tuwina dahil sa inyo, mga kapatid. Matuwid na gawin namin ito sapagkat patuloy ring umaalab ang inyong pagmamahal sa isa’t isa” (2 Tesalonica 1:3).

Isang dakilang papuri ang ibinigay ni Pablo sa mga Kristiyano sa Tesalonica! Narito ang buong kakanyahan ng kanyang sinasabi: “Isa itong hindi kapani-paniwalang makita kung gaano kayo lumago, sa parehong pananalig ninyo kay Kristo at sa inyong pagmamahal sa isa’t isa. Kahit saan ako magtungo, ipinagmamalaki ko sa iba ang tungkol sa inyong espirituwal na paglago.Tunay kong pinasasalamatan ang Diyos para sa inyo!”

Sa maiksing talatang ito, ibinigay ni Pablo sa atin ang kamangha-manghang larawan ng samahan ng mananampalataya na lumalago sa pagkakaisa at pagmamahalan. Ang salitang Griyego na ginamit ni Pablo para sa “labis na lumalago” ay nangangahulugan ng “lubos na lumago, sa taas at higit pa sa iba.” Parehong sa pag-iisa at magkakasama, ang pananalig at pag-ibig ng mga taga-Tesalonica nalampasan ang lahat ng iba pang mga iglesya.

Hayagan, ang mga taga-Tesalonica ay hindi lamang nagsusumikap na humawak sa kanilang pananalig hanggang sa bumalik si Hesus. Sila’y nag-aaral, kumikilos, lumalago—at ang mga buhay nila ay nagpakita ng mga katunayan sa katotohanang iyan. Ayon kay Pablo, sila’y pinag-uusapan ng bawat iglesya sa Asya.

Maliwanag, ang pangangaral na narinig ng mga taong ito ay nag-udyok sa kanila sa lalo pang malalim na paglalakad kasama si Kristo. Tinutunaw nito ang kanilang makasanlibutang pagnanasa at hinatulan sila ng di-makaKristiyanong mga ugali. At ang Espiritu Santo sa kanila ay winawasak ang lahat ng panlahing balakid at mga kulay na linya. Natutuklasan nila paano yakapin ang bawat tao, maging mayaman o mahirap man, may pinag-aralan man o wala. At nag-alok sila ng dakilang pangangalaga sa isa’t isa, mas ninanais ang bawat isa sa pag-ibig.

Kung ikaw ay dinidilig at pinakakain ng Salita ng Diyos, kailangang may espirituwal na paglago ka na tuloy-tuloy sa iyong buhay. Kailangang automatikong nangyayari ito.

“Hindi ko alam kung ang bawat isa sa inyong kongregasyon ay “lubos na lumalago,” tulad ng pagkakaalam ni Pablo sa mga taga-Tesalonica. Gayunman, nainiwala ako na ito ay totoo sa maraming tao natin. Bakit? Ang pinagpalang pagangaral ng dalisay na Salita ng Diyos ay laging nagbubunga ng paglago. At sinabi ng apostol Pedro na ang lahat na may nais sa purong gatas ng Salita ay lalago.

Inilarawan ni Pablo ang ating espirtuwal na paglago na gawain ng Espiritu Santo. Sinabi niya na ang Espiritu ay patuloy na gumagawa, binabago tayo mula sa kaluwalhatian patungo sa kaluwahatian. Patuloy niyang binabago ang ating mga isipan, pinipigilan ang ating katawang lupa, at dinadala ang kadalisayan sa ating kalooban. Kumikilos siya sa ating mga puso para alisin ang poot, kasaklapan, sama ng loob at lahat ng makasalanang bagay. At ibinubunga niya sa atin ang kabutihan, magiliwin at mapagpatawad para sa isa’t isa. Pinalalago niya tayo kay Kristo—itinuturo sa atin na ang lahat ng ating sinasabi at ginagawa ay dapat na karapat-dapat sa ating Panginoon!

Hinikayat pa tayo ni Pablo na, “Kaya , dapat siyasatin ng tao ang kanyang sarili..,” (1 Corinto 11:28). Ang salitang Griyego sa siyasatin dito ay nangangahulugan ng “suriin, subukin.” Sinasabi ng apostol, “Siyasatin ang sarili—tingnan kung ikaw ay naglalakad ayon sa Salita ng Diyos.” Patuloy natin dapat tanungin ang ating mga sarili, “Ako ba’y nagbabago? Ako ba’y lalong nagiging mapagmahal at may malambot na puso? Tinatrato ko ba ang aking pamilya at mga kaibigan ng may makaDiyos na paggalang? Ang aking bang pakikipag-usap ay nagiging matuwid?”

Biyernes, Setyembre 10, 2010

MINSAN TAYO AY LUMALAGO AT HINDI NATIN NAMAMALAYAN ITO

Ilang mga mananampalataya ay makapagsasabi sa inyo tungkol sa kanilang espirituwal na paglago. At maliwanag na makikita natin ito sa mga pagbabago sa mga buhay nila. Nagpatotoo sila kung paano nagapi ng Espiritu Santo ang kaaway para sa kanila, at nakipagbunyi kayo kasama nila sa tagumpay.

Gayunman ang mga ganitong uri ng mananampalataya ay mga natatangi. Maraming mga mananampalataya ay halos walang kamalay-malay sa espirituwal na paglago sa kanilang mga buhay. Nanalangin sila, nagbabasa ng Bibliya at hinahanap ng buong puso ang Panginoon. Wakang balakid sa espirituwal na paglago sa kanila.

Ngunit hindi nila namamalayan ang anumang paglago sa mga sarili nila. Isa akong halimbawa ng ganitong uri ng mananampalataya. Alam ko na ako ay naglalakad ng matuwid kay Kristo, gayunman hindi ko namamalayan na ako'y lumalago. Sa katunayan, paminsan-minsang bumaba ako sa aking sarili kapag nakagawa ako o may nasabi na hindi maka-Kristiyano. Nagbibigay dahilan ito para mag-isip ako, "Ako'y isang Kristiyano sa maraming taon na. Bakit hindi pa rin ako natututo?"

Palagay ko'y ang mga taga-Tesalonica ay nalito ng marinig nila ang nagniningning na pagtatasa sa kanila (tingnan 2 Tesalonica 1:3). Maaring naiisip nila, "Ako, lubos na lumalago? Maaring nagbibiro lamang si Pablo."

Gayunman alam ni Pablo na ang espirituwal na paglago ay isang lihim, nakatagong bagay. Inihalintulad ito ng Kasulatan sa hindi nakikitang paglaki ng mga bulaklak at mga puno: "Ako'y matutulad sa hamog sa magpapasariwa sa Israel, at mamumulaklak siyang gaya ng liryo, mag-uugat na tulad ng matibay na punung-kahoy; dadami ang kanyang mga sanga, gaganda siyang tula ng puno ng olibo, at hahalimuyak gaya ng Libano" (Oseas 14:5-6).

Sinasabi ng Diyos sa atin, "Magtungo sa mga liryo! Pagmasdan kung paano sila lumaki. Sasabihin ko sa inyo na pagkatapos ng araw wala kang makikitang anumang paglaki. Ngunit alamin ito; dinidiligan ko ang mga liryo tuwing umaga ng hamog na aking ipinadadala—at ito'y lalago." Ito'y tunay na tulad din ng maraming espirituwal na paglago. Ito'y halos di-mapapansin ng mata ng tao!

Kapag mayroong mga tao na naligtas, hindi na sila mistulang nagpapakahirap na may tadtad na kasalanan. Nagpatotoo sila, "Sa sandaling lumapit ako kay Hesus, inalis na ng Panginoon ang tuksong iyan palayo sa akin. At ako ay napalaya mula noon." May kilala akong mga dating gumon sa bawal na droga na may tulad na karanasan.

Ngunit sa maraming mga Kristiyano, ito'y naiibang kwento. Pagkatapos ng maraming taon na sila ay ligtas na, ang dating katiwalian ay muling nagwala sa kanila—bagay na kinamumuhian nila at hindi na kailanman nais na makita pang muli. Ngunit anumang pagsusumikap na paglabanan ito, ang isang natitirang pananabik na iyan ay ayaw talagang umalis. Sa buong magdamag nawawalan sila ng pagasa. Ang espiritu nila ay tumatangis, "Gaano pa katagal, Panginoon? Kailan mapapatid ang kadenang ito?" At karaka'y darating ang diyablo sa kanila, sinasabi na, "Hindi ka magtatagumpay. Alam mo na walang paraan na lalago ka sa espirituwal sa ganitong kalagayan."

Gamitin ang puso, kaibigan—mayroon akong , magandang balita para sa iyo. Ikaw ay lumalago sa gitna ng iyong paghihirap! Sa katunayan, maaring lumalago ka ng malaki dahilan sa iyong pagsusumikap.

Magtiwala ka—kung mayroong takot sa Diyos sa iyong puso, ikaw ay lulutang mula sa bagyo ng mas malakas. Nakita mo, kapag nakikipaglaban ka sa kaaway, ikaw gumaganap at tumatawag sa lahat ng grasya at kapangyarihan ng Diyos. At kahit na nararamdaman mong nanghihina ka, ang mga grasya at mga kapangyarihan ay pinalalakas ka. Isa pa, ikaw ay higit pang nagmamadali sa iyong pananalangin. At, pangalawa, hinubaran ka ng lahat ng katigasan ng loob. Kaya't tunay na inilalagay ka ng bagyo sa "espirituwal na pagbabantay" sa lahat ng bahagi ng iyong buhay!

Huwebes, Setyembre 9, 2010

ALAMIN, MANALIG AT MAGPATULOY SA PAGTITIWALA SA KANYANG PAG-IBIG

Ang sinuman ay maaring panatilihin ang kanyang kaaliwan kapag siya matayog na nakasakay sa Espiritu Santo, hindi sinusubukan o tinutukso. Ngunit nais ng Diyos na panatilihin natin ang ating mga sarili sa kanyang pag-ibig sa lahat ng panahon—lalo na sa sandali ng ating mga tukso.

Sinasabi sa atin ni apostol Juan ng simple lamang kung paano natin mapananatili ang ating mga sarili sa pag-ibig ng Diyos: "Nalalaman natin at pinananaligan ang pag-ibig ng Diyos sa atin. Ang Diyos ay pag-ibig. Ang nagpapatuloy na umiibig ay nananatili sa Diyos, at nananatili naman sa kanya ang Diyos" (1 Juan 4:16). Sa madaling sabi, kapag "nanahan tayo sa pag-ibig ng Diyos," nananatili tayo sa Diyos.

Ang salitang nanahan dito ay nangangahulugan na "manatili sa estado na inaasahan." Sa ibang salita, nais ng Diyos na asahan natin na pinanariwa niya ang kanyang pag-ibig sa atin araw-araw. Kailangang mabuhay araw-araw sa kaalamang palagi tayong iniibig ng Diyos, at patuloy na iibigin pa.

Sa katunayan, marami sa atin ay humahagibis papasok at palabas sa pag-ibig ng Diyos ayon sa ating emosyonal na damdaming pababa at pataas. Damdam nating ligtas lamang tayo sa pag-ibig niya kung maganda ang ating ginagawa. Ngunit hindi tayo nakatitiyak sa pag-ibig niya kapag tayo ay tinutukso o sinusubukan, o sa panahong binigo natin siya. Iyan mismo ang sandali na nararapat na magtiwala sa kanyang pag-ibig. Sinasabi niya sa mga talatang ito, "Anuman ang pagsubok na hinaharap mo, hindi mo dapat kailanman pagdudahan ang pag-ibig ko sa iyo. Kung aktibo kang nagtitiwala sa aking pag-ibig, kung ganon ay nabubuhay ka ayon sa pamamaraan na nais kong mabuhay ka.

Ang Jeremias 31 ay nagmumungkahi ng isang kahanga-hangang pagsasalarawan ng pag-ibig ng Diyos. Ang Israel ay nasa estado ng pagkakasala. Ang mga tao ay nagtabaan at nagsiyaman at nagpalayaw sa lahat ng uri ng kasamaan.

At kaginsa-ginsay, ang kanilang mga pagtatamasa at kahalayan ay biglang umasim. Silang lahat ay nawalan ng kasiyahan sa pagsasagawa ng kanilang mga kagutuman. Di nagtagal sila'y tumatangis, "Panginoon kami'y naligaw. Kailangan ka namin para kami ay makabalik." Narinig ng Diyos ang kanilang tangis ng pagsisisi, at ang kanyang mapagmahal na puso ay nagtungo sa kanila. Kinastigo niya ang mga tao ng kanyang pamalo ng pagtatama—at tumangis ang Israel, "Pinarusahan ninyo kami…ibalik ninyo kami nang kami'y gumaling…Tumalikod kami sa inyo nguint ngayo'y nagsisisi na" (Jeremias 31:18-19).

Makinig sa salita ng Diyos sa puntong ito: "…Kung gaano kadalas ko siyang pinarurusahan, gayon ko siya nagugunitang may pagkahabag. Hinahanap ko siya at, at ako'y nananabik sa kanya…" (v. 20). "…iniibig ko na sila at patuloy kong ipinagmamalaki" (v. 3).

Narito ang dapat mong malaman tungkol sa pag-ibig ng Diyos: sinasabi g Diyos sa kanyang mga tao, "Kailangang paluin at itama kayo at magsalita ng matitigas na salita ng katotohanan sa inyo. Gayunman kahit na kayo ay nagkasala laban sa akin, ginawa pa rin kahit na sa mga grasya at kahabagan na ibinahagi ko sa inyo. Bumaliktad kayo laban sa aking pag-ibig, tinanggihan ako. Gayunman, ang aking habag ay nayanig ng malalim para sa inyo, natandaan ko kayo sa inyong paghihirap—at tinitiyak ko na kahahabagan ko kayo. Bukas-palad na patatawarin kayo at muli ko kayong ibabalik."

Miyerkules, Setyembre 8, 2010

ANG LUMAKAD SA KALUWALHATIAN

Ang isang bagay na nagbibigay lakas sa atin sa pagharap ng padating na kahirapan ay ang pang-unawa sa kaluwalhatian ng Diyos. Ngayon, maaring may tunog itong katulad ng mataas, matayog na kaisipan para sa iyo, isa na dapat iwan sa mga teolohiko. Ngunit naniniwala ako na ang paksa ng kaluwahatian ng Diyos ay may tunay, praktikal na kahalagahan sa bawat tunay na mananampalataya. Sa pagsunggab dito, nabuksan natin ang pintuan para sa nangingibabaw na buhay.

Ang kaluwalhatian ng Diyos ay isang pahayag ng kalikasan at katauhan ng ating Panginoon. Matatandaan mo sa Lumang Tipan na nasiglawan ni Moses ang kaluwalhatian ng Diyos. Bago pa doon, ipinadala ng Diyos si Moses ng walang paliwanag ng sarili niya maliban sa salitang, "Ako." Ngunit ninais ni Moses na makilala ng higit pa ang Diyos. Kaya't nakiusap siya sa kanya, "Panginoon, ipakita mo sa akin ang kaluwalhatian."

Tumugon ang Diyos sa pamamagitan ng pagsama kay Moses at inilagay siya sa biyak na bato. Pagkatapos ay, sinabi ng Kasulatan, ipinahayag ng Diyos ang sarili niya kay Moses sa buong kaluwalhatian niya (tingnan Exodo 34:6-7). Ang paraan ng Diyos para malaman natin ang kaluwalhatian niya ay sa pamamagitan ng pagpapahayag ng dakila niyang pag-ibig para sa sanlibutan. At iyan mismo ang inihayag niya kay moses.

Naniniwala ako na ang talatang ito ay lubos na pinakamahalaga para sa pang-unawa natin kung sino talaga ang ating Panginoon. Madalas kapag iniisip natin ang tungkol sa kaluwalhatian ng Diyos, iniisip natin ang kanyang kadakilaan at ningning, ang kanyang kapangyarihan, o kapahayagan sa kanyang mga tao. Ang lahat ng mga bagay na ito ay bunga ng pagkakakita sa kaluwalhatian ng Diyos. Ngunit hindi ito ang kaluwalhatian na nais niya na makilala natin siya. Amg Panginoon ay habang buhay na naghihintay para maipakita sa atin ang kanyang pag-ibig, para mapatawad tayo, para ambunan tayo ng kanyang kahabagan at mapanumbalik tayo sa kanya.

Ang pahayag ng Diyos ay may makapangyarihang epekto doon sa mga tumanggap dito at nanalangin ng pang-unawa nito. Hanggang sa mga sandaling ito, ang tingin ni Moses sa Panginoon ay isang Diyos ng batas at poot. Nanginginig siya sa takot sa presensiya ng Panginoon, humihiling sa kanya, tumatangis sa kanya, nakikiusap sa kanya para sa kapakanan ng Israel. Ito ang basehan ng kanyang harap-harapang relasyon sa Panginoon.

Gayunman ngayon, sa unang tanaw ng kaluwalhatian ng Diyos, hindi na takot si Moses sa Panginoon. Sa halip, siya ay nayanig sa pagsamba: "Nanikluhod si Moses at sumamba kay Yahweh" (Exodo 34:8). Nakita na ang Diyos ay hindi lamang kulog, kidlat at makatudlang trumpeta na naging dahilan ng kanyang takot. Sa kabilang dako, ang Diyos ay pag-ibig at ang kalikasan niya isang may kabutihan at may mapagmahal na kahabagan!

Nakita mo ba ang di-kapani-paniwalang katotohanan ng Kasulatan na ipinakikita sa atin dito? Ang tunay na pagsamba ay ayon sa mga puso na pinangibabawan ng larawan ng di-makatarungang pag-ibig ng Diyos sa atin. Ito ay galing sa pahayag na ibinigay ng Diyos sa atin para sa sarili niya, kanyang kabutihan, kanyang kahabagan, kanyang kahandaang magpatawad. Kaya't kung tayo ay magpupuri sa Diyos sa espiritu at katotohanan, ang ating pagsamba ay maaring ayon sa kanyang kamangha-manghang katotohanan tungkol sa kanya.

Kapag natanggap na natin ang pahayag ng kaluwalhatian ng Diyos, ang ating pagsamba ay nakalaang magbago. Bakit? Ang makita ang kanyang kaluwalhatian ay binabago ang pamamaraan ng pamumuhay natin! Apektado nito ang ating kalooban at pag-aasal, binago tayo mula sa "kaluwalhatian patungo sa kaluwalhatian," ginagawa tayong kawangis niya. Ang bawat bagong pahayag ng kanyang pag-ibig at kahabagan ay nagdadala ng sobrenatural na pagbabago.

Martes, Setyembre 7, 2010

ANG PAG-IBIG NG DIYOS AY IPINABABATID NIYA SA ATIN SA PAMAMAGITAN LAMANG NI HESUKRISTO

Ayon kay Juan, lahat ng pag-ibig ng Diyos ay nanahan kay Hesus, Isinulat niya,"Dahil sa siya'y puspos ng pag-ibig, tayong lahat ay tumanggap mula sa kanya ng abut-abot na kaloob" (Juan 1:16). Paano natin natanggap ang pag-ibig ng Ama? Natanggap natin ito sa pamamagitan pagiging na kay Kristo.

Ngunit, maari mong itanong, ano ang kahalagahan na malaman ang tungkol sa pag-ibig ng Diyos na ipinabatid sa atin sa pamamagitan ni Kristo? Paano ito nakaapekto sa pang-araw-araw nating buhay?

Paano naging mahalaga ang pag-ibig ng Diyos sa ating mga buhay? Kailangang tumingin tayo kay Kristo bilang halimbawa. Sinabi na ni Hesus sa atin na iniibig tayo ng Ama na katulad ng pag-ibig niya sa kanyang sariling Anak. Kaya, anong halaga mayroon ang pag-ibig ng Diyos kay Hesus?

"Dito natin nakikilala ang tunay na pag-ibig: inialay ni Kristo ang kanyang buhay dahil sa atin…" (1 Juan 3:16). Narito ang bunga ng pag-ibig ng Diyos kay Hesus: binigay niya ang sarili niya bilang sakripisyo sa iba. Ang ikalawang bahagi ng talatang ito ay nagsasabi sa atin ng layunin ng pag-ibig ng Diyos sa ating mga buhay. Mababasa dito, "… dapat din nating ialay ang ating buhay dahil sa mga kapatid." Ang pag-ibig ng Diyos ay ginagabayan din tayo para ialay ang ating mga katawan bilang buhay na mga sakripisyo.

Naisip mo na ba ang tungkol sa kung ano talaga ang kahulugan ng tunay na pag-aalay ng inyong mga buhay para sa iyong mga kapatid? Hindi tinatalakay ni Juan ang tungkol sa pagiging martir sa banyagang lupa. Hindi niya tinutukoy na maghandog ng sangkap ng katawan. At hindi niya ibig sabihin na palitan natin ang mga kundenadong mga Kriminal sa bibitayan. Si Kristo lamang ang nagsakripisyo ng ganoon. Hindi, ang isang uri lamang ng Kristiyano na makapagdadala ng buhay at pag-asa sa kanyang mga kapatid ay isang patay na. Ang ganitong lingkod ay namatay sa sanlibutang ito—para sa lahat, katigasan ng loob at ambisyon.

Ang "patay" na Kristiyano ay hinayaan ang Banal na Espiritu na suriin ang kanyang espiritu. Nakikita niya ang katiwalian at kasamaan sa kanyang puso. At kusang-loob siyang pumunta sa altar ng Diyos, tumatangis, "Panginoon, lamunin mo ako. Kunin mo lahat." Alam niya na sa pamamagitan lamang ng paglilinis mula sa dugo ni Kristo para maialay niya ang kanyang buhay para sa kanyang mga kapatid.

Lunes, Setyembre 6, 2010

ANG PAHAYAG NG PAG-IBIG NG DIYOS

Binulabog ako kamakailan ng Banal na Espiritu at ako ay ginabayan niya sa talatang ito: "Ngunit magpakatatag kayo, mga minamahal, sa inyong napakabanal na pananampalataya. Manalangin kayo sa tulong ng Espiritu Santo. Manatili kayo sa pag-ibig ng Diyos habang naghihintay sa ating Panginoong Hesu-Kristo, na magkakaloob sa inyo ng buhay na walang hanggan, dahil sa kanyang pagkahabag sa inyo" (Judas 20-21).

Ang Bibliya ay puno ng katotohanan ng pag-ibig ng Diyos. Ngunit may panahon na hinahayaan ko ang sarili ko na mag-isip kung paano ako iibigin ng Panginoon. Hindi dahil sa nagdududa ako sa kanyang pag-ibig; ito ay ang aking kabiguan na panatilihin ang karunungan at kasiguruhan ng kanyang pag-ibig sa akin.

Ang pahayag ng pag-ibig ng Diyos ay dumarating ng bahagi kapag tayo ay isinilang na muli. Kung tatanungin mo ang maraming Kristiyano anong alam nila sa pag-ibig ng Diyos sa kanila, sasagutin nila ito ng "alam ko na iniibig ako ng Diyos sapagkat ibinigay niya ang kanyang Anak para mamatay para sa akin." Babanggitin nila ang Juan 3:16: "Gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan, kaya ibinigay niya ang kanyang bugtong na Anak, upang ang sumampalataya sa kanya ay hindi mapahamak, kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan."

Isang kahanga-hangang sandali kung susunggaban mo ng katotohanang ito. Biglaan mong naisip, "Iniibig ako ng Diyos nang maligaw ako, hindi ganap, isang dayuhan. At pinatunayan niya ang pag-ibig niya sa akin sa pamamagitan ng pagsasakripisyo ng sarili niyang Anak para sa akin."

Kaya lamang ilang Kristiyano lamang, ang nakakaalam kung paano maitago sa pag-ibig ng Diyos. Alam natin ang ilang bagay sa ating pag-ibig patungkol sa Panginoon—ngunit madalang nating hanapin ang pahayag ng pag-ibig ng Diyos para sa atin. Sa katunayan, kung tatanungin mo ang maraming Kristiyano na hanapin ang talata sa Bibliya ng pag-ibig ng Diyos para sa atin, kaunti lamang ang kanilang maituturo. Gayunman, ang maunawaan ang pag-ibig ng Diyos ay ang lihim sa isang nangingibabaw na buhay. Marami ang lumalagong malamig sa espirituwal at tamad sapagkat sila ay mangmang sa pag-ibig ng Panginoon sa kanila. Hindi nila alam na ang pinakamakapangyarihang sandata nila laban sa pag-atake ni Satanas ay ang lubos na paniniwala sa pag-ibig ng Diyos para sa kanila, sa pamamagitan ng pahayag ng Espiritu Santo.

Sa huling panalangin niya sa sanlibutan, sinabi ni Hesus, "Ama, nais kong makasama sa aking kinaroroonan ang mga ibinigay sa akin, upang mamasdan nila ang karangalang bigay mo sa akin, sapagkat inibig mo na ako bago pa nilikha ng sanlibutan" (Juan 17:24). Isang di-kapani-paniwalang kaisipan; dakilang inibig si Kristo ng Ama bago pa nilikha ang sanlibutan.

Pagkatapos ay ipinanalangin niya ang di-kapani-paniwalang panalanging ito, "Ama… at sila'y inibig mo katulad ng pag-ibig mo sa akin" (21,23). Idinalangin niya rin, " Upang ang pag-ibig mo sa akin ay sumapuso nila at ako nama'y sumakanila" (26). Sinasabi ni Kristo, "Ama, alam ko na iibigin mo yaong dadalhin ko sa aking katawan, katulad ng pag-ibig mo sa akin."

Ang dalang kahulugan nito ay nang inibig ng Ama si Hesus bago pa sa walang hanggan ay inibig niya na rin tayo. Katunayan, ng ang tao ay mistulang isa pa lang na isipin sa walang hanggang isipan ng Diyos, binibilang na ng Panginoon ang bahagi ng ating katawan at binabalak na ang ating kaligtasan: "At sa ating ngang pakikipag-isang ito, hinirang na niya tayo bago pa nilikha ang sanlibutan upang maging banal at walang kapintasan sa harapan niya. Dahil sa pag-ibig ng Diyos" (Efeso 1:4).

Gaano na katagal na inibig ka ng Diyos? Inibig ka niya mula pa ng siya ay nabuhay—sapagkat ang Diyos ay pag-ibig. Ito ay likas niyang kalikasan. Inibig ka niya bilang makasalanan. Inibig ka niya nang nasa sinapupunan ka pa. Inibig ka niya bago pa nagsimula ang sanlibutan. Walang simula ang pag-ibig niya sa iyo—at wala rin itong katapusan.

Kailan matatapos ang pag-ibig ng Diyos sa iyo? Hihinto ang pag-ibig niya sa iyo kapag huminto na ang pag-ibig niya sa kanyang sariling Anak—isang bagay na di-maaari. Sinabi ni Kristo, "Mahal niya ang kanyang mga tagasunod na nasa sanlibutan, at ngayo'y ipakikita niya kung hanggang saan ang kanyang pag-ibig sa kanila" (Juan 13:1).

Biyernes, Setyembre 3, 2010

PANATILIHIN MO ANG IYONG SARILI SA PAG-IBIG NG DIYOS

Maraming taon na ang nakalipas, inilagay ng Diyos sa puso ko na magsimula ng tahanan ng mga kabataang lalaki sa Long Island. Tunay kong nadama na ang Panginoon ang nasa likod ng gawaing ito. Gayunman, pagkatapos lamang ng 18 buwan, ang mga pamunuan ng bansa ay nagtakda ng mahigpit na patakaran para sa pagtataguyod ng tahanan na walang kaming pagpipilian kundi ang isara ito.

Kinupkop namin ang apat na batang kalalakihan sa maiksing panahon na kami’y bukas. Pagkatapos kaming magsara, nawalan na kami ng komunikasyon sa kanila. Palagi kong naiisip na ang pakikipagsapalarang iyon ay ang pinakamalaking kabiguan ng panahon. Sa mahigit na tatlong dekada, ng-iisip ako kung bakit hinayaan ng Diyos na ipagpatuloy iyon.

Kamakailan nakatanggap ako ng liham mula sa isang lalaki na nagngangalang Clifford. Sinabi niya ang sumunod na salayasay:

“Kapatid na David, isa ako sa apat na kabataang lalaki na ipinadala sa tahanan sa Long Island. Ang inyong mga magulang na nangangasiwa ay labis na mapagmahal at mabait. Itinuro nila ang Bibliya at dinala kami sa iglesya. Isang araw dinala nila kami sa isang iglesya na may ginaganap na tolda ng pagmumuling buhay. Lubha akong masama ang loob at nawawalan ng pag-asa. At doon, sa ilalim ng tolda,ang Espiritu Santo ay nagsimulang kumilos sa aking puso. Narinig ko ang mangangaral na nagsabi, ‘Iniibig ka ni Hesus.’ Sa lahat ng taon ng pasakit, kaguluhan at kawalan ng pag-asa ay lumutang sa ibabaw. Napaluhod ako at nanalangin. Iyon ay 35 taon na ang nakalilipas. Ngayon tinawag ako ng Diyos para mangaral, at inilagay niya ako sa ganap na ministeryo. Itong ‘pasasalamat na ito’ ay matagal nang umuukilkil sa akin sa lahat ng panahong ito. Nais ko lamang magpasalamat sa pagkalinga. Alam ko kung ano ang pag-ibig ng Diyos.

Ang liham na ito ay nagpatunay sa akin na walang bagay na ginagawa natin para kay Kristo ay walang halaga. Ang tahanang iyon ay hindi kabiguan—sapagkat naligaw ang isa, isang naguguluhang batang Hudyo ay natuklasan ang kahulugan ng pag-ibig ng Diyos.