Martes, Agosto 31, 2010

TINAWAG NIYA TAYO PARA MAGAMPANAN ITO

"Kung ang isa sa inyo'y nagbabalak magtayo ng tore, hindi ba uupo muna siya at tatayahin ang magugugol para malaman kung may sapat na siyang salaping maipagpapatapos niyon? Baka mailagay ang mga pundasyon ngunit hindi naman maipatapos—siya'y kukutyain ng lahat ng makakikita nito. Sasabihin nila: 'Nagsimulang magtayo ang taong ito pero hindi naipatapos" (Lucas 14:28-30).

Alam ni Kristo na marami sa kanyang mga tagasunod ay walang kakayanan na matapos ang mga iyon. Alam niya na babalik sila at hindi matatapos ang karera. Naniniwala ako na ito ang pinakatrahikong kondisyon para sa isang mananampalataya—na magsimula na may intensiyong mapanghawakan si Kristo, lumago bilang isang magulang na alagad at maging kawangis ni Hesus at pagkatapos ay maglalahong palayo. Ang ganitong tao ay isang nagsimula ng pundasyon ngunit hindi maipatapos sapagkat hindi muna niya tinaya ang halaga.

Isang kasiyahan ang makilala ang mga nakatapos ng karera! Ang mga mananampalatayang ito ay lumalago sa karunungan at kaalaman ni Kristo. SiIa ay patuloy na nagbabago araw-araw, sa bawat sandali. Sinasabi sa kanila ni Pablo ng may kasiglahan, "At ngayong naalis na ang talukbong sa ating mukha, tayong lahat ay nagiging sinag ng kaningningan ng Panginoon. At ang kaningningang iyon na nagmumula sa Panginoon, na siyang Espiritu, ang bumabago sa ating anyo upang lalong maging maningning, hanggang sa maging mistulang larawan niya" ( Corinto 3:18). Hindi langit ang hinahanap ng mga mananampalatayang ito, kundi si Kristo sa kaluwalhatian niya!

Alam ko na marami sa nakabasa ng partikular na mensaheng ito ay nasa proseso ng pagtigil o humakbang ng isa pabalik. Maaring magmistulang maliit na hakbang, ngunit magdudulot ito ng mabilis na pagbaba palayo mula sa kanyang pag-ibig. Kung ito ay totoo sa iyo, isipin na tinatawag ka ng Banal na Espiritu ng lubusan pabalik—pabalik sa pagsisisi, pagtanggi sa sarili at pagsuko. At sa mga sandaling ito, ang pagkakataon ay napakahalaga. Kung nais mo talaganag mapanghawakan si Kristo, gawin mo ito ngayon; tapusin mo ito!

Lunes, Agosto 30, 2010

PAG-IBIG AT PAGKAPOOT

"Hindi maaring maging alagad ko ang sinumang umiibig sa kanyang ama at ina, asawa at mga anak, mga kapatid, at maging sa sarili niyang buhay ng higit sa akin" (Lucas 14:26).

Ang salitang Griyego sa poot ay nangangahulugan ng "para bawasan ang pag-ibig." Tinatawag tayo ni Hesus para magkaroon ng pag-ibig sa kanya na ganap, matapat at lubusan na maging ang ating makamundong damdamin ay hindi makahihigit.

Isipin ang tungkol dito: Alam ba natin ang kung ano ang mapalapit sa kanyang matamis na presensiya at huwag humingi ng kahit ano? Ang abutin siya dahil lamang tayo ay labis na nagpapasalamat sa kanya dahil lubos ang pag-ibig niya sa atin?

Naging madamot tayo at naging makasarili sa ating mga panalangin: "Bigyan mo kami…harapin mo kami…pagpalain mo kami…gamitin mo kami…pangalagaan mo kami." Ang lahat ng ito ay maaring nakasulat, ngunit ang diin ay nasa atin pa rin. Maging ang ating gawain para sa Panginoon ay naging makasarili. Nais nating pagpalain niya ang ating paglilingkod sa kanya, para malaman natin na ang ating pananamapalataya ay tunay. Ang Panginoon ay higit na interesado kung paao tayo lumalago kaysa sa kung ano ang ginagawa natin para sa kanya.

May nagbabasa nito na maaring nasasaktan sapagkat ang pinto ng ministeryo ay nagsara na. Maaring naramdaman niya "ipinag-isang tabi na." Mayroong din namang iniisip na higit na magiging kapaki-pakinabang siya sa Panginoon sa ibang kinakailangang misyon. Ngunit sinasabi ko na hindi tayo magiging kagamit-gamit sa Panginoon kaysa tayo ay nagmiministeryo ng pag-ibig sa kanya sa lihim na silid ng panalanginan. Kapag hinanap natin ang Panginoon, kapag hinanap natin ang kanyang Salita ng walang katapusan para makilala siya, kung ganon tayo ay nasa tugatog ng ating kapakinabangan. Higit na may nagagawa tayo para pagpalain at masiyahan ang Diyos sa pamamagitan ng pagiging sarado sa kanya na may pag-ibig na pakikipag-ugnayan kaysa gumawa ng iba pa. Anumang gawain ang buksan niya para gawin natin, sa bahay man o sa malayo, ay dadaloy ng maaliwalas mula sa pakikipag-isa sa kanya.

Hindi ito para ipahamak ang maalab na gawain na makaakit ng kaluluwa, kundi para ipahayag na ang lahat na pinagpalang Espirituwal na ebanghelismo ay ipinanganak sa pakikipag-isa. Ang saksi na madalas kasama ang Panginoon sa panalangin ay pagkakalooban ng karunungan, tamang pagkakataon ayon sa Espiritu Santo, at ang kapangyarihan na gawin ang kalooban ng Diyos.

Biyernes, Agosto 27, 2010

ANG LUMAPIT SA KANYANG MESA

Isang lumang awitin ng Mabuting Balita ay may malalim na kahulugan para sa akin. Sinasabi nito, "Si Hesus ay may inilatag na mesa/Kung saan ang mga banal ng Diyos ay pinakain/Niyakag niya ang kanyang mga piniling mga tao, lumapit kayo at kumain."

Isang makapagpasiglang pag-asa: Ang Panginoon ay naglatag ng mesa sa kalangitan para sa kanyang mga tagasunod! Sinabi ni Hesus sa kanyang mga disipulo, "Kung paanong pinaglalaanan ako ng Ama ng kaharian, gayon din naman, pinaglalaanan ko kayo ng dako sa aking kaharian. Kayo'y kakain at iinom na kasalo ko, at luluklok sa mga trono upang mamahala sa labindalawang angkan ng Israel" (Lucas 22:29-30). Ang magutom para sa kanya ay nangangahulugan ng, sa pananalig, tayo rin ay nakaupo sa kanyang mesa.

Nang ang apostol Pablo ay nag-utos, "Kaya't ipagdiwang natin ang Paskuwa" (1 Corinto 5:8), ibig niyang ipakahulugan na unawain natin ng maliwanag na tayo ay may itinakdang luklukan sa kalangitan kasama si Kristo sa kanyang makaharing mesa. Sinasabi ni Pablo, "Palagiang magpakita. Huwag sabihin kailanman na ang iyong luklukan ay walang-laman."

Ang malungkot na katotohanan ay ang iglesya ni HesuKristo ay hindi nauunawaan kung ano ang ipagdiwang ang paskuwa. Hindi natin nauunawaan ang kadakilaan at karangalan na ipinagkaloob sa atin sa pagtataas sa atin ni Kristo na maupo kasama siya sa kalangitan. Lubha tayong abala para maupo sa kanyang mesa. Mali nating kinuha ang ating espirituwal na kaligayahan mula sa paglilingkod sa halip na pakikipag-isa. Higit na gumagawa tayo para sa Panginoon na unti-unti nating hindi nakikilala. Tumatakbo tayong sira-sira na ibinibigay ang ating mga katawan at isipan sa kanyang gawain, ngunit madalang na ipagdiwang ang paskuwa.

Ang isang bagay na hinahanap ng ating Panginoon ng higit sa lahat mula sa kanyang mga lingkod, mga ministro at mga pastol ay ang pakikipag-isa sa mesa. Ang mesang ito ay isang lugar ng espirituwal na pagpapalagayang loob, at ito ay ikinakalat araw-araw. Ang ipagdiwang ang paskuwa ay nangangahulugan na lumalapit ng patuloy sa kanya para sa pagkain, kalakasan, karunungan at pagsasamahan.

Mula pa noong sa Krus, ang lahat ng higanteng espirituwal ay may isang bagay na magkakatulad: Pinagpipitaganan nila ang mesa ng Panginoon. Nawala sila sa kalakihan ni Kristo. Namatay silang nagdadalamhati na kaunti lamang ang nalalaman tungkol sa kanya at sa kanyang buhay.

Ang larawan ni Kristo sa atin ngayon ay lubhang maliit, masyadong limitado. Ang mabuting Balita ng "kalakhan" ay kailagan para mapagtagumapayan ang masalimuot at lumalagong suliranin ng makasalanang panahong ito. Nakita mo, hindi lamang inaayos ng Diyos ang mga suliranin ng salibutang ito—nilulunok niya ito sa kalakhan nito! Ang sinuman na may lumalagong pahayag ng kalakhan ni Kristo ay hindi dapat matakot sa anumang suliranin, walang diyablo, walang kapangyarihan sa sanlibutang ito. Alam niya na higit na malaki si Kristo sa lahat ng ito. Kung mayroon tayong uri ng ganitong pahayag na kung gaano siya kalaki, kung paano walang katapusan, di-masukat, walang hangganan at napakalaki, ay hindi na tayo kailanman magagapi ng mga suliranin ng buhay.

Si Pablo ay isang halimbawa sa atin. Siya ay tiwala na magkaroon ng patuloy na paglagong pahayag ni Kristo. Sa katunayan, ang lahat ng mayroon siya kay Kristo ay nanggaling sa pahayag: itunuro ito sa kanya sa mesa ng Panginoon at pinatunayan sa kanya ng Espiritu Santo. Tandaan, tatlong taon pagkatapos ng kanyang pagbabagong-loob bago nagbigay ng panahon si Pablo sa mga apostoles sa Jerusalem, at tumigil siyang kasama nila sa loob lamang ng labinlimang araw bago niya ipinagpatuloy ang kanyang misyonaryong paglalakbay. Sinabi niya pagkatapos, "Ipinahayag sa akin ng Diyos ang kanyang lihim na panukala, tulad ng nabanggit ko na sa dakong una" (Efeso 3:3). Alam ng Espiritu Santo ang malalim at nakatagong lihim ng Diyos, at si Pablo ay patuloy na nananalangin para sa handog ng grasya na makaunawa at mangaral "masagana at di-malirip na pagpapalang nagbubuhat kay Kristo" (Efeso 3:8).

Ang Panginoon ay naghahanap ng mga mananampalataya na hindi nasisiyahan sa paghihiwalay ng mga magkakasalungat na tinig para hanapin ang tunay na salita. Nais niya tayong magutom sa pahayag niya na atin lamang—isang malalim, pansariling pagiging malapit.

Huwebes, Agosto 26, 2010

MULA SA LARANGAN NG DIGMAAN NG PANANAMPALATAYA

Nang magpasiya si Pablo na magtungo sa Jerusalem, hindi dahil sa narinig niya na ang pagmumuling buhay ay nagkakagulo. Hindi isang nawalan ng pag-asa na mangangaral na naghahanap ng isang tao para maibahagi ang Diyos sa kanya. Hindi—maliwanag na ipinahayag niya, “Muli akong pumunta sa Jerusalem…ipinaalam sa akin ng Diyos na dapat akong pumaroon…at ipinaliwanag ko sa kanila ang Mabuting Balita” (Galacia 2:1-2). Nagtungo si Pablo sa Jerusalem para ibahagi ang misteryo na nais ipahayag ng Diyos sa kanyang mga tao.

Ang makaDiyos na taong ito ay mayroong sariling punung-punong kaluwalhatian ni Kristo. Hindi natutunan ang mga doktrina sa pagsasarili sa kanyang silid aralan sa pagbabasa ng mga aklat at mga komentaryo. Hindi siya isang nag-iisang pilosopo na nangangarap ng teolohiyang katotohanan, nag-iisip, “Isang araw ang mga gawain ko ay mababasa at maituturo ng parating na salinlahi.”
Hayaan ninyong sabihin ko sa inyo kung paano at kung saan niya nagawa ang kanyang epistola. Isinulat niya ito sa madilim na kulungan. Isinulat niya ang mga ito habang pinupunasan niya ang dugo sa likod niya pagkatapos siyang pagpapaluin. Isinulat niya pagkatapos niyang gumapang mula sa dagat, nang maligtasan niya ang paglubog ng barko.

Alam ni Pablo na ang lahat ng katotohanan at pahayag na kanyang itinuro ay nanggaling sa labanan ng pananalig. At nagbubunyi sa kanyang mga kasawian para sa kapakanan ng Mabuting Balita. Sinabi niya, “Ngayon makapangangaral na ako ng may sapat na kaalaman sa bawat marino na nakaranas ng pagkawasak ng barko, sa bawat bilanggo na naikulong na wala ng pag-asa, sa lahat na humarap na sa kamatayan. Ang Espiritu ng Diyos ay ginawa akong isang subok ng beterano, para makapagsalita ako sa lahat na may taingang nakakarinig.

Hindi ka ibinigay sa kapangyarihan ni Satanas. Hindi—hinahayaan niya ang iyong pagsubok sapagkat gumagawa ang Espiritu Santo ng gawain na hindi nakikita para sa iyo. Ang kaluwalhatian ni Kristo ay inihahanda para sa iyo para sa walang hanggan.

Hindi mo makakamit ang tunay na espirituwalismo mula kaninuman o mula sa anumang bagay. Kung kailangang matikman mo ang kaluwalhatian ng Diyos, ito ay kailangang dumating sa iyo kung saan ka naroon—sa iyong pangkasalukuyang kalalagayan, mabuti man o hindi.

Naniniwala ako ang isa sa pinakadakilang espirituwalismo ni Pablo ay kanyang kahandaang tanggapin anumang ang kanyang kalagayan ng hindi nagrereklamo. Isinulat niya, “Natutunan ko nang masiyahan anuman ang aking kalagayan” (Filipos 4:11).

Ang salitang Griyego dito para sa nasiyahan ay nangangahulugan ng “makontento.” Sinasabi ni Pablo, “Hndi ko sinusubukang pangalagaan ang sarili ko mula sa mga hindi magandang kalagayan. Sa kabaliktaran ay, niyayakap ko ang mga ito. Alam ko sa aking kasaysayan sa Panginoon na gumagawa siya ng pang walang hanggan sa akin.

“Bibigyan niya kayo ng lakas upang mapagtagumpayan iyon” (1 Corinto 10:13). Ang salitang makayanan na ginamit ni Pablo dito ay nagpapahiwatig na ang ating kalagayan ay hindi magbabago. Ang punto ay makayanan natin anumang kalagayan. Bakit? Alam ng Diyos na kapag binago niya ang ating kalagayan ay mauuwi tayong bigo. Hinahayaan niya tayong magdusa sapagkat iniibig niya tayo.

Ang ating bahagi sa bawat pagsubok ay ang magtiwala sa Diyos sa lahat ng kanyang kapangyarihan at pagmamay-ari sa maari nating matagpuang kasiyahan sa gitna ng ating pagdurusa. Huwag sana ninyo akong bigyan ng maling pakahulugan—ang “masiyahan” sa ating mga pagsubok ay hindi ngangahulugan na magsaya para dito. Nangangahulugan lamang ito na hindi na natin kailangan pangalagaan ang ating sarili sa mga ito. Tayo ay makontento na manatili at maging matatag sa anumang ibibigay sa atin, spagkat alam nating ang ating Panginoon ay iwinawangis tayo sa imahe ng kanyang Anak.

Miyerkules, Agosto 25, 2010

ANG KASALUKUYANG SALINLAHI AY WALANG NALALAMAN TUNGKOL SA PAGKAMATATAG

Ang magpakatatag ay nangangahulugan ng "ang magpatuloy kahit na dumaranas ng paghihirap; tahimik na nagdurusa at hindi sumusuko." Sa madaling sabi. Nangangahulugan ito na kumapit o huwag bibitaw. Ngunit ang salitang ito ay walang ibig sabihin sa kasalukuyang salinlahi. Maraming Kristiyano ngayon ay madaling sumuko—iniiwan nila ang kanilang mga asawa, ang kanilang pamilya at ang kanilang Diyos.

Pinagtuunan ni Pedro ang paksang ito sa pamamagitan ng pagsasabi , "Sapagkat kalulugdan ng Diyos ang nagtitiis ng parusa kahit walang kasalanan, bilang pagsang-ayon sa kanyang kalooban" (1 Pedro 2:19). Pakatapos ay idinagdag niya, "Maipagkakapuri kaya ang magtiis ng parusa kung ito ay dahil sa paggawa ng masama? Hindi! Ngunit pagpapalain kayo ng Diyos kung kayo'y maparusahan sa paggawa ng mabuti. Ang pagtitiis ng hirap ay bahagi ng pagkahirang sa inyo ng Diyos; sapagkat nang si Kristo ay magtiis para sa inyo, binigyan niya kayo ng halimbawang dapat tularan. Hindi siya gumawa ng anumang kasalanan, o nagsinungaling kailanman. Nang siya'y alipustain, hindi siya gumanti. Nang siya'y pahirapan, hindi siya nagbanta. Nanalig siya sa Diyos na makatarungan" (1 Pedro 2:20-23).

Ipinag-utos ng apostol Pablo, "Magpakasakit ka, tulad ng isang mabuting kawal ni Kristo Hesus" (2 Timoteo 2:3). Sa huli, ibinigay ng Panginoon ang pangakong ito: "Ngunit ang manatiling tapat ay siyang maliligtas" (Mateo 24:13).

Tanong ko sa iyo—ano ang iyong pinagdudusahan? Ang iyo bang buhay may asawa ay magulo? Ang trabaho mo ba ay nasa krisis? Mayroon ka bang alitan sa isang kamag-anak, sa may-ari ng tinitirahan mo, isang kaibigan na nagtaksil sa iyo?

Kailangan huwag tayo mawalan ng pag-asa. Nakita mo, katulad ng pagdurusa ni Pablo na walang tigil, maging nang kanyang pahayag, ang kanyang kagulangan, ang kanyang malalim na pananalig, ang kanyang panatag na kapayapaan. Sinabi niya, "Kung ako ay magiging espirituwal—kung nais ko talagang malugod ang aking Panginoon—kung ganon ay hindi ko lalabanan ang aking katatayuan. Kakapit ako at hindi ako susuko. Walang anuman sa sanlibutang ito ang makapagbibigay sa akin na mga nakukuha ko sa Espiritu ng Diyos sa araw-araw ng aking pagsubok. Ginagawa niya akong espirituwal.

Ang buhay ni Pablo ay "humihinga" kasama ang Espiritu ni Kristo. At iyan din ang nangyayari sa bawat tunay na espirituwal na tao. Ibinubuhos ng Esiritu Santo sa kalooblooban ng lingkod ang makalangit na simoy ng Diyos. Ang taong ito ay hindi nawalan ng pag-asa; hindi siya bumubulong o nagrereklamo tungkol sa kalagayan niya. Maaring dumaraan siya sa pagsubok ng buhay niya, ngunit siya ay nakangiti pa rin—sapagkat alam niya na kumikilos ang Diyos sa kanya, ipinahahayag ang walang hanggang kaluwalhatian.

Martes, Agosto 24, 2010

ISANG PANSARILING PAGPAPAHAYAG KAY KRISTO

Kung ikaw ay isang mangangaral, misyonaryo o guro, isipin ang bagay na ito: Ano ang itinuturo mo? Ito ba'y isang itinuturo sa iyo ng isang tao? Ito ba'y ang pag-ulit ng pahayag ni HesuKristo? Kung mayroon ka, ito ba'y lumalago? Ang langit ba'y bukas sa iyo?

Sinabi ni Pablo, "Sapagkat hawak niya ang ating buhay, pagkilos at pagkatao" (Gawa 17:28). Ang mga tunay na kalalakihan at kababaihan ng Diyos ay namumuhay dito sa maliit ngunit malawak na iniikutan. Ang bawat galaw nila, ang kanilang buong kapanatilihan, ay nakabalot lamang sa kawilihan ni Kristo. Maraming taon na ang nakalilipas, alam ko na ako ay dinadala ng Banal na Espiritu sa isang ministeryo, isang nagpapahayag kay Kristo lamang. O, gaano ko ninanais na mangaral ng walang iba kundi siya lamang! Ngunit ang puso ko ay hindi nakatuon, at natagpuan ko ang inikutan na labis na makipot. At ang kinalabasan, wala akong daluyan ng pagpapahayag para maipagpatuloy ang aking pangangaral.

Para maipangaral si Kristo, kailangan mayroon tayong patuloy na daluyan ng pagpapahayag mula sa Espiritu Santo. Kung hindi, mauuwi tayo sa paulit-ulit na lumang mensahe. Kung alam ng Espiritu Santo ang isipan ng Diyos at naghahanap ng malalim at nakatagong mga bagay ng Ama, at kung iigibin niya ang patuloy na dumadaloy na tubig sa kalooban natin, kung ganon ay dapat na tayo ay handa na mapuno ng dumadaloy na tubig na iyan. Kinakailangan tayong palagiang puno ng walang katapusang pahayag ni Kristo. Ang ganitong pahayag ay naghihintay sa bawat lingkod ng Panginoon na handang maghintay sa kanya, nananalig at nagtitiwala sa Espiritu Santo na maipakita sa kanya ang isipan ng Panginoon.

Sinabi ni Pablo na si Kristo ay ipinapahayag sa kanya, hindi lamang para sa kanya (tingnan Galacia 1:16). Sa mga mata ng Diyos hindi ito mabunga na maipangaral ang salita na hindi pa naganap sa buhay ng mangangaral at ministeryo. Maaring ayos lamang ito para sa pangkaraniwang mabababaw na maipangaral si Kristo na may tunggalian—ngunit hindi para sa kalalakihan o kababaihan ng Diyos. Kailangan nating maipangaral ang patuloy na lumalagong pahayag ni Kristo, gayunman na kung ang pahayag na ito magbibigay ng pagbabago sa atin.

Si Pablo man ay nagpahayag ng pansariling pagkabalisa: "Pinahihirapan ko ng aking katawan at sinusupil ang sarili, baka pagkarapos kong mangaral sa iba ay ako naman ang itakwil" (1Corinto 9:27). Si Pablo ay hindi kailanman nagduda sa kasiguruhan kay Kristo; wala ito sa kanyang isipan dito. Ang salitang Griyego na ginamit sa "itinakwil" ay nangangahulugan na "hindi pinayagan" o "hindi karapat-dapat." Si Pablo ay natatakot sa isipin na nakatayo sa hukumang upuan ni Kristo na mahusgahan sa pangangaral sa isang Kristo na hindi niya talaga kilala o sa pagpapahayag ng Mabuting Balita na hindi niya mismo ipinamumuhay. Iyan ang dahilan kung bakit madalas niyang ipinapahayag ang "buhay na Kristo" o si "Kristo na namumuhay sa akin."

Hindi tayo maaring magpatuloy ng kahit isang oras pa na tinatawag natin ang ating mga sarili na mga lingkod ng Diyos hanggang hindi natin kayang sagutin ng personal ang katanungang ito: Tunay ba na wala akong ibang ninanais kundi si Kristo lamang? Tunay ba na siya lamang ang lahat para sa akin, natatanging isang layunin sa aking buhay?

Ang sagot mo ba'y oo? Kung talagang sigurado ka, makakaya mong ituro ang isang dumi sa iyong buhay, yung isa na sinabi ni Pablo ng sinabi niya, "Oo…ang lahat ng bagay ay ipinalagay kong walang kabuluhan makamtam ko lamang si Kristo" (Filipos 3:8). Ibinilang mo ba ang lahat bilang kalugihan para sa pagkakakilala sa kanya? Kung wala kang nais kundi si Kristo, kung ganon ang iyong ministeryo ay hindi isang karera—ang ministeryo mo ay isang pananalangin! Hindi ka na kailangang hikayatin pa para hanapin siya; madalas kang magtutungo sa iyong lihim na silid, alam na sa sandaling pumasok ka ay nakaupo ka sa kanyang mesa. Sasambahin mo siya, nakaupo sa kanyang presensiya na hindi nagmamadali, iniibig siya, pinupuri siyang nakataas ang mga kamay, hinahanap siya at nagpapasalamat sa kanyang karunungan.

Lunes, Agosto 23, 2010

ANG DALISAY NA PUSO AY MAPAGTIWALA

Isinulat ng Mang-aawit, “Sa iyo ang lahi nami’y nagtiwala at umasa, nagtiwala silang lubos, iniligtas mo nga sila. Noong sila ay tumawag, ang panganib ay nawala, lubos silang nagtiwala at di naman napahiya” (Awit 22:4-5).

Ang salitang ugat sa Hebreo ng tiwala ay nagmumungkahi na “ihagis ang sarili sa talampas.” Nangangahulugan iyan ng pagiging katulad ng isang bata na umakyat sa tukod-buong at hindi makababa. Narinig niya na sinabi ng kanyang ama, “Talon!” at siya ay sumunod, inihagis ang kanyang sarili sa mga kamay ng kanyang ama. Ikaw ba’y nasa katulad na kalagayan sa mga sandaling ito? Ikaw ba’y nasa bingit na, nanginginig,at walang pagpipilian kundi ihagis ang sarili sa mga kamay ni Hesus? Ikaw ay sadyang sumuko na sa iyong kalalagayan, ngunit iyan ay hindi pagtitiwala; ito ay isang kawalan ng pag-asa. Ang pagtitiwala ay isang bagay na may malaking pagkakaiba mula sa tahimik na pagsuko. Ito ay isang aktibong paniniwala!

Habang tayo ay lalong sumisidhi ang pagkagutom kay Hesus, matatagpuan natin na ang ating pananalig sa kanya ay ganap na matatag. Sa ilang pagkakataon sa mga buhay natin maaring naisip natin na hindi natin siya talaga mapagtitiwalaan—na wala talaga siyang kontrol sa mas malaking kalalagayan at kinakailangan na tayo na ang bahala sa sarili natin. Ngunit sa paglago ng pagiging malapit sa kanya at higit na makilala siya ay binabago ang lahat ng iyan. Nangangahulugan ito na hindi lamang tayo lalapit sa kanya para humingi ng tulong kapag tayo ay nasa dulo na ng kawalan ng pag-asa; sa halip, magsisimula tayong maglakad ng higit na malapit kasama siya na maririnig natin ang kanyang babala sa mga padating na pagsubok.

Ang mapagtiwalang puso ay palagiang nagsasabi, “Ang lahat ng aking mga hakbang ay ipinag-utos ng Panginoon. Siya ang aking mapagmahal na Ama, at pinapayagan niya ang aking mga paghihirap, mga tukso at mga pagsubok—ngunit lahat ay makakayanan ko, sapagkat siya lamang ang nagbibigay ng daan para matakasan ang mga ito. Mayroon siyang walang-hanggang layunin para sa akin. Bilang niya ang bawat hibla ng aking buhok, at siya ang bumuo sa akin habang ako ay nasa sinapupunan ng aking ina. Alam niya kung kailan ako uupo, tatayo o hihiga sapagkat ako ang malugod sa kanyang paningin. Siya ang Panginoon—hindi lamang sa akin, kundi sa bawat pangyayari at kalalagayan na sasagi sa akin.”

Ang isang dalisay na puso ay isa ring pusong bigo!

Sinabi ng Mang-aawit, “Tumutulong siya sa nagsisiphayo, ang walang pag-asa’y hindi binibigo” (Awit 34:18).

Ang kabiguan ay nangangahulugan ng higit pa sa kalungkutan at pagtangis, higit pa sa wasak na espiritu, higit pa sa pagpapakumbaba. Ang tunay na kabiguan ay nagpapalaya sa puso ang isang dakilang kapangyarihan na maaring ipagtiwala ng Diyos sa sankatauhan—higit pa sa kapangyarihan na makapgbibigay buhay sa patay o makapagpagaling sa may sakit at karamdaman. Kapag tayo ay tunay na bigo sa harapan ng Diyos, binibigyan tayo ng kapangyarihan para maibalik ang pagkawasak, isang kapangyarihan na may dalang isang natatanging kaluwalhatian at karangalan sa ating Panginoon.

Nakita mo, ang kabiguan ay may kinalaman sa mga pader—giba, gumuguhong mga pader. Inihalintulad ni David ang gumuguhong mga pader ng Jerusalem sa kabiguan ng mga tao ng Diyos. “Ang handog ko, O Diyos, na karapat-dapat ay ang pakumbaba’t pusong mapagtapat. Iyong kahabagan. O Diyos, ang Sion, yaong Jerusalem ay muling ibangon” (Awit 51:17-18).

Si Nehemiah ay isang taong bigo, at ang kanyang halimbawa ay may kinalaman doon sa mga wasak na mga pader ng Jerusalem (tingnan ang Nehemiah 2:12-15). Sa dilim ng gabi, “pinagmasdan” ni Nehemiah ang pader. Ang salitang Hebreo sa “shabar” ay ginamit dito. Ito ay katulad na salita na ginamit sa Awit 51:17 para sa “bigong puso.” Sa kabuuan ng kahulugan ng Hebreo, ang puso ni Nehemiah ay nabigo sa dalawang bahagi. Una itong nabigo na may hapdi para sa mga pagkawasak, at pangalawa ay may pag-asang muli itong maitatag (nag-uumapaw sa pag-asa).

Ito ay tunay na isang pusong bigo: isa na unang nakikita ang iglesya at mga pamilya na nawawasak at nadarama ang dalamhati ng Panginoon. Ang ganitong puso ay namimighati sa pagsisisi na ipinupukol sa pangalan ng Panginoon. Nakatingin din ito ng malalim sa loob at nakikita, na katulad ni David, ang sarili nitong kahihiyan at kabiguan. Ngunit may pangalawang mahalagang sangkap sa kabiguang ito, at ito ay pag-asa. Ang tunay na bigong puso ay nakarinig mula sa Diyos: “Magpapagaling ako, magpapanumbalik at magtatatag. Iwaksi ang basura, at magbalik sa muling pagtatatag ng mga nawasak!”

Biyernes, Agosto 20, 2010

NAGLALAKAD KASAMA ANG DIYOS

“At sa buong panahong iyon ay kasama nga niya ang Diyos. Pagkatapos, nawala siya sapagkat kinuha ng Diyos” (Genesis 5:24). Ang orihinal na kahulugan ng paglalakad ay nagmumungkahi na si Enoc ay umakyat at bumaba, pumasok at lumabas, patungo at pabalik, magkahawak kamay ng Diyos, patuloy na nakikipag-usap sa kanya at lumalagong malapit sa kanya. Nabuhay si Enoc ng 365 na taon—o, isang taon ng mga taon. Sa kanya, nakita natin ang isang bagong mananampalataya. Sa loob g 365 na araw sa bawat may gulang na taon, naglalakad siyang kahawak ang Diyos. Ang Diyos ang tangi niyang buhay—kaya’t sa katapusan ng kanyang buhay, hindi niya nakita ang kamatayan (tingnan ang Hebreo 11:5).

Katulad ni Enoc, na inilipat mula sa pagkabuhay, yaong mga naglalakad na malapit kasama ang Diyos ay inilipat palayo mula kay Satanas—iniligtas mula sa kanyang kaharian ng kadiliman at inilagay sa liwanag ng kaharian ni Kristo: “Iniligtas niya tayo sa kapangyarihan ng kadiliman at inilipat sa kaharian ng kanyang minamahal na Anak” (Colosas 1:13).

Natutunan ni Enoc na maglakad ng malugod sa harap ng Diyos sa gitna ng makasalanang lipunan. Siya ay isang pangkaraiwang tao na may katulad na mga suliranin at mga dalahin, hindi isang ermitanyo na nagtatago sa yungib sa ilang. Siya ay namumuhay na may asawa, mga anak, mga obligasyon at mga pananagutan; si Enoc ay hindi “nagkukubli para maging banal.”

“At sa buong panahong iyon ay kasama nga niya ang Diyos. Pagkatapos, nawala siya sapagkat kinuha ng Diyos” (Genesis 5:24). Alam natin na mula sa Hebreo na ang talatang ito ay nagpapahayag ng pagkakalipat ni Enoc, isang katotohanan na hindi natikman ang kamatayan. Ngunit ito ay nangangahulugan din ng isang bagay na malalim. Ang pariralang siya ay hindi, na ginamit sa Genesis 5, ay nangangahulugan din na “hindi siya bahagi ng sanlibutan.” Sa kanyang espiritu at sa kanyang kamatayan, si Enoc ay hindi bahagi ng makasalanang salibutan. Sa bawat araw na kasama niya ang Diyos siya ay napalayo sa mga bagay na nasa sanlibutan. Katulad ni Pablo, siya ay namatay ng araw-araw sa buhay sanlibutan at siya ay kinuha sa kanyang espiritu patungo sa kaharian ng langit.

Gayunman habang siya ay naglalakad sa sanlibutan, nalampasan lahat ni Enoc ang mga pananagutan. Ngunit “hindi siya”—patungong sanlibutan. Walang anumang pangangailangan ng buhay ang makapaglalayo sa kanyang paglalakad kasama ang Diyos.

Maliwanag na sinabi ng Hebreo 11:5: “Bago pa sa pagkuha kay Enoc ay mayroon siyang patotoo, na kalugud-lugod siya sa Diyos.” Ano ang bagay na tungkol kay Enoc na lubos na nalugod ang Diyos sa kanya? Ito ay ang kanyang paglalakad kasama ang Diyos ay nagbunga ng uri ng pananalig na iniibig ng Diyos. Ang dalawang talatang ito ay hindi maaring paghiwalayin: “Dahil sa pananalig sa Diyos, hindi namatay si Enoc, hindi inilipat sa kabilang buhay. “Hindi na siya nakita sapagkat inilipat na nga siya ng Diyos.” Sinasabi sa Kasulatan na si Enoc ay naging kalugud-lugod sa Diyos bago inilipat.” At hindi kinalulugdan ng Diyos ang hindi nananalig sa kanya”(Hebreo 11:5-6). Madalas nating naririnig ang panghuling talatang ito, ngunit madalang na may kinalaman sa naunang talata. Gayunman sa kabuuan ng Bibliya at sa buong kasaysayan yaong mga naglakad na malapit sa Diyos ay naging mga kalalakihan at kababaihan ng may malalim na pananalig. Kapag ang iglesya ay naglalakad kasama ang Diyos araw-araw, patuloy na nakikipag-isa sa kanya, ang bunga ay mga tao na punung-puno ng pananalig—ang tunay na pananalig na kalugud-lugod sa Diyos.

Sa palibot ni Enoc, ang sankatauhan ay patuloy na lumagong makasalanan. Gayunman sa pagiging parang mga hayop ang mga tao na puno ng kalaswaan, katigasan at makalaman, si Enoc ay higit na naging katulad ng Diyos na kasama niya.

“Sa pamamagitan ng pananalig si Enoc ay inilipat.” Ito ay isang kamangha-manghang katotohanan, na halos di abot ng ating pang-unawa. Ang lahat ng pananalig ni Enoc ay nakatuon sa isang dakilang pagnanais ng kanyang puso: na makasama ang Panginoon. At kinuha siya ng Diyos bilang tugon sa kanyang pananalig. Hindi na makayanan ni Enoc na magtago sa belo; kailangan na niyang makita ang Panginoon.

Ang ating kapatid na si Enoc ay walang Bibliya, walang aklat ng awit, walang kasamang kasapi, walang nagtuturo, walang namamahay na Espiritu Santo, walang inupahang belo na may daan patungo sa Banal ng mga Banal. Ngunit kilala niya ang Diyos.

“Ang sinumang lumalapit sa Diyos ay dapat maniwalang may Diyos, at siya ang nagbibigay ng gantimpala sa mga humahanap sa kanya” (Hebreo 11:6). Paano natin malalaman na si Enoc ay naniniwalang ang Diyos ay nagbigay ng gantimpala? Sapagkat iyan lamang ang pananalig na kalugud-lugod sa Diyos—at alam natin na nalugod niya ang Diyos! Ang Diyos ay nagbigbigay ng gantimpala, iyan ay, isang nagbabayad ng higit pa dahil sa pananalig. Paano ginagantimplaan ng Panginoon ang mga masisigasig?

Mayroong tatlong mahahalagang gantimpala na nagmumula sa pamamagitan ng paniniwala sa Diyos at naglalakad na kasama niya na may pananalig.

1. Ang unang gantimpala ay ang pangangalaga ng Diyos sa mga buhay natin. Ang tao na nagpabaya sa Panginoon ay nalalapit na mawalan ng kontrol habang ang diyablo ay palapit para mangibabaw. Kung siya lamang ay iibig kay Hesus, maglalakad at makikipag-usap sa kanya! Ipapakita agad ng Diyos na si Satanas ay tunay na walang kapangyarihan sa kanya at ang taong ito ay madaliang hahayaan na mangalaga si Kristo sa kanya.

2. Ang pangalawang gantimpala na kasama ng pananalig ay ang magkaroon ng “dalisay na liwanag.” Kapag tayo ay naglakad kasama ang Panginoon, tayo ay ginagantimpalaan ng liwanag, patutunguhan, pang-unawa, pagpapahayag—isang uri ng “pang-unawa” na ibinigay ng Diyos sa atin.

3. Ang ikatlong gantimpala na kasama ng pananalig ay pag-iingat mula sa mga kaaway. “Mula ngayon ay wala ng sandatang gagamitin sa iyo” (Isaias 54:17). Sa orihinal na Hebreo, ang talatang ito ay isinalin bilang: “Walang balakin, walang gamit na mapamuksa, walang kanyon ni Satanas ang makapagtutulak o makasasagasa sa iyo, kundi hindi ito mangyayari sa iyo.”

Huwebes, Agosto 19, 2010

ISANG HALIMBAWA NG LAYUNIN NG DIYOS SA PAGKUHA NG SINAMSAM

Habang si David at ang kanyang hukbo ay nasa malayo, ang mga Amalekites ay lumusob sa kanyang nayon ng Ziklag. Itong mga lumusob na mandarambong ay kinuha ang lahat ng kababaihan at mg bata at sinunog ang buong bayan. Nang bumalik si David, “Balisang-balisa si David pagkat pinag-uusapan ng kanyang mga tauhan na batuhin siya dahil sa sakit ng kalooban sa pagkawala ng kanilang mga anak. Kaya’t siya ay dumulog kay Yahweh” (1 Samuel 30:6).

Pag-usapan ang espirituwal na pakikidigma! Ito ay hindi lamang pagsalakay laban kay David. Ito ay panglahatang pag-atake laban sa walang-hanggang layunin ng Diyos. Muli pa, ang diyablo ay hangad ang binhi ng Diyos.

Dito nakatuon ang lahat ng espirituwal na pakikidigma: ang kaaway ay laging tahasang nagnanais na puksain ang binhi ni Kristo. At ang katotohanang iyan ay hindi nagbago maging sa nakalipas na 2000 taon ng Krus. Si Satanas ay nasa labas pa rin para puksain ang binhi ng Diyos, at ginagawa niya ito sa pamamagitan ng pag-atake sa atin, ang binhi ni Kristo. Nararamdaman ni David na tinatakot siya nang marinig niya ang bulungan ng kanyang mga tauhan. Ngunit alam ni David na matuwid ang puso niya sa Diyos, at sinabi ng Kasulatan na pinalakas ang loob niya sa Panginoon. Madalian, ang taong ito na tapat sa pananampalataya ay humayo upang tugisin ang mga Amalekites. At madali niya itong nalampasan, nailigtas ang bawat isa at mga ari-arian na nakuha (tingnan 1 Samuel 30:19-20). Hindi lamang nabawi ni David ang mga nakuha sa Ziklag kundi pati na lahat na dinambong ng mga Amalekites.

Ano ang ginawa ni David dito sa mga nasamsam sa pakikidigma? Ginamit niya ito para tustusan ang layunin ng Diyos. Dagdag pa, nagpadala siya ng handog ng mga nasamsam sa mga nakatatanda sa Judea at sa mga bayan na kung saan siya at ang kanyang mga tauhan ay nagtatago (tingnan 1 Samuel 30:26 at 31). Ito ay isa pang halimbawa ng layunin ng Diyos sa ating espirituwal pakikidigma. Kailangang makakuha tayo ng sinamsam mula sa pakikidigma hindi lamang para sa ating mga sarili, kundi para katawan ni Kristo. Ang mga ari-arian na makukuha natin ay nakalaan na makapagdala ng biyaya para sa iba.

Pinalibutan ng hukbo ng Siria ang lunsod ng Samaria sa panahon ng taggutom. Nagkampamento ang mga hukbo ng Siria sa labas ng lunsod, naghihintay sa mga Samaritanyo na magutom. Ang kalagayan ay lumala ng matindi sa loob ng mga pader ng lunsod. Ang isang ulo ng buriko ay naipagbibili sa 80 piraso ng pilak. Lumala ang kalagayan ng lahat ng bagay na ang mga kababaihan ay inialok ang kanilang mga anak para ipaluto bilang pagkain. Ito ay ganap na kauululan (tingnan 2 Hari 6).

May apat na ketongin noon sa pagpasok ng lusod. Nag-uusap-usap sila, “Bakit ba rito tayo namamaluktot at maghihintay ng kamatayan? Kung papasok tayo ng lunsod, tiyak na mamatay tayo ng gutom doon. Kung mananatili naman tayo rito, mamamatay rin tayo. Mabuti pa’y pumunta tayo sa kampo ng mga taga-Siria. Kung hindi nila tayo patayin, mabuti. Kung patayin nila tayo, matatapos na ang ating paghihirap” (2 Hari 7:3-4). Kaya’t tumungo sila sa kampo ng mga taga-Siria.
Nang dumating sila, ang lahat ay parang patay sa katahimikan. Walang isa mang makikita. Kaya’t naghanap sila sa bawat tolda, ngunit wala na ang lahat. Ipinaliwanag ng Kasulatan: “Sapagkat sa kapangyarihan ni Yahweh, ang mga kawal ng Siria ay nakarinig ng ragasa ng maraming kabayo’t karwahe. Dahil dito, inakala nilang nakikipagkasundo ang hari ng Israel sa mga hari ng Heteo at Egipcio para digmain sila. Kaya’t lumikas sila ng magtatakip-silim. Iniwan nila ang kanilang kampo, pati mga kabayo, asno at lahat ng naroon at kanya-kanya silang takbo para iligtas ang kanilang buhay” (7:6-7).

Nang makita ng mga ketongin ito, nagtungo sila sa kabuuan ng kampo kumain at uminom at lumakad nga sila. Pagdating sa pagpasok ng lunsod, sinabi nila sa mga bantay, “Nagpunta kami sa kampo ng mga taga-Siria at isa mang bantay ay wala kaming dinatnan. Ang nakita lang namin ang mga kabayong nakatali, asno at mga tolda” (tingnan 7:10). Binaliktad ng Panginoon ang lahat. Kinuha niya ang mga sinamsam ng pakikidigma at ginamit ito para muling ibalik at palakasin ang kanyang mga tao, tustusan ang layunin sa sanlibutan.

Nakuha mo ba ang isinasalarawan dito? Nagsisimula na bang maunawaan mo ang dahilan ng iyong kasalukuyang pakikidigma? Yaong mga naglagay ng tiwala sa Panginoon ay pinangakuan ng tagumpay sa lahat ng kapangyarihan ng kaaway. Nais ng Diyos na malaman mo, “Oo, malalampasan mo ito na tagumpay. Ngunit gagawing kitang higit pa sa nagtagumpay. Gumagawa ako ng higit na dakilang layunin sa iyo para sa kaharian ko. Makakalabas ka sa pakikidigmang ito na may mga higit na maraming sinamsam na higit pa sa makakayanan mo.”

Miyerkules, Agosto 18, 2010

ANG MGA NASAMSAM SA ESPIRITUWAL NA PAKIKIDIGMA

Buhat sa mga nasamsam sa pakikidigma,naglalaan sila ng bahaging panustos sa pangangalaga ng bahay ni Yahweh” (1 Cronico 26:27). Ang talatang ito ay nakapagbukas sa atin ng malalim, na makapagpabagong-buhay na katotohanan. Nagpapahayag ito ng mga nasamsam na maaring mapagtagumpayan lamang sa pakikipaglaban. At sa sandaling mapagtagumpayan ang mga nasamsam na ito, ito ay inilalaan sa pagtataguyod ng tahanan ng Diyos.

Naniniwala ako na kapag hinawakan natin ang makapangyarihang katotohanang ito sa likod ng talatang ito, mauunawaan natin kung bakit pinapayagan ng Panginoon ang matinding espirituwal na pakikipaglaban sa buong buhay natin. Maraming Kristiyano ay iniisip na kapag sila ay ligtas na, ang kanilang paghihirap ay tapos na, na ang buhay ay maayos na tatakbo. Malayo ito sa katotohanan. Hindi lamang pinapayagan ng Diyos ang ating mga pakikipaglaban, ngunit mayroon siyang maluwalhating layunin sa ating mga buhay.

Ano ang “mga nasamsam sa pakikipagdigma”? Ang mga samsam ay mga dinambong, ninakaw, mga bagay na kinuha ng mga nagwagi sa pakikipaglaban. Unang binanggit sa Bibliya ang mga sinamsam sa Genesis 14, nang ang mga magkakapanalig na mga hari ay lumusob sa Sodoma at Gomorra. Ang mga lumusob ay binihag ang mga naninirahan doon at dinambong ang kanilang mga ari-arian: “Kaya’t sinamsam ng apat na hari ang lahat ng ari-ariang natagpuan sa Sodoma at Gomorra pati ang pagkain doon” (Genesis 14:11-12).

Nang malaman ni Abraham na ang kanyang pamangkin na si Lot ay nadakip, tinipon niya ang kanyang 318 na mga kawal na mga lingkod niya at tinugis ang kaaway na mga hari. Sinabi ng Kasulatan na nagapi niya ang mga lumusob at “sinalakay nila ang mga kaaway… Nabawi nilang lahat ang nasamsam na ari-arian at nailigtas si Lot at ang kanyang mga kasamahan” )14:15-16).

Isalarawan ang matagumapay na si Abraham dito. Pinangunahan niya ang mahabang prusisyon ng mga nagbubunying mga tao, at mga karo na punung-puno ng mga ibat-ibang gamit. At sa dinaanan, nakilala niya si Melquisedec, ang hari ng Salem. Sinabi ng Kasulatan sa atin na si Abraham ang nagbigay ng ikapu sa hari mula sa lahat ng kanyang nasamsam (tingnan 14:20). “Tignan ninyo kung gaano siya kadakila! Ipinagkaloob sa kanya ni Abraham ang ikapu ng nasamsam niya sa labanan. At si Abraham ay isang patriyarka” (Hebreo 7;4).
Narito ang prinsipyo na nais ng Diyos na ating panghawakan: Ang ating Panginoon ay may mas higit na kagustuhan kaysa ang gawin tayong nagwagi. Nais niya tayong bigyan ng sinamsam, mga gamit, yamang espirituwal mula sa ating pakikipaglaban. Kailangang lumabas tayo sa pakikipaglaban na may dalang karo na punung-puno na mga ari-arian. Ito ang tinutukoy ni Pablo nang sinabi niya na, Ang lahat ng ito ay kayang-kaya nating mapagtagumpayan sa pamamagitan niya na nagmamahal sa atin” (Roma 8:37, aking italika).

Si David ay may mapitagang saloobin tungkol sa mga nasamsam mula sa pakikidigma. Nakita natin ito sa kanyang utos na kanyang itinalaga hanggang sa katapusan ng kanyang buhay. Itinalaga ni David ang kanyang anak na si Solomon na sumunod sa kanya sa trono g Israel. At ngayon ay ipinatawag niya ang mga pinuno ng mga bansa at pinagsama-sama para magtalaga ng banal na kautusan sa pangangalaga ng tahanan ng Diyos. Anong ari-arian ang gagamitin nila para sa banal na gawaing ito? “Buhat sa mga nasamsam sa pakikidigma, maglalaan sila ng bahagi ng panustos sa pangangalaga ng bahay ni Yahweh’ (1 Cronico 26:27).

Hayaan mong italaga ko ang eksena. Sa bawat tagumpay militar, kinukuha ni David ang mga sinamsam at inipon ito ng maramihan: ginto, pilak, tanso, kahoy, salapi na ang dami para mabilang. At mayroon siyang layunin sa isipan niya: na gamitin ang mga sinamsam na ito bilang panustos sa pagtatayo ng templo.

Nang nagpahayag ang Kasulatan sa pagtutustos ng templo, ang orihinal na Hebreo ay nangahulugan ng “kumpunihin ang bahay, patatagin at itaguyod kung ano ang naitatag.” Ang mga ari-ariang ito ay nakalaan para panustos sa orihinal na ningning ng templo.

Nasaan ang bahay ng Diyos ngayon? Ito ay binubuo ng kanyang mga tao—ikaw, ako, ang kanyang iglesya sa buong sanlibutan. Ayon kay Pablo, ang ating mga katawan ay templo ng Espiritu Santo. At, katulad ng lumang Israel, ang ating Panginoon ay patuloy na tinutustusan ang ang kanyang templo mula sa mga sinamsam na nakuha mula sa pakikidigma. Kaya’t iyan ang dahilan kung bakit ang ating mga pagsubok ay nangangahulugan ng higit pa sa ating pananatiling mabuhay.

Isipin ang tungkol dito: Sa maraming taon pagkatapos na maitatag ang templo, ito ay napangalagaan ng maayos mula sa mga nasamsam na nakuha sa mga lumipas na pakikidigma. Ang tahanan ng Diyos ay nanatiling mataginting at buhay, sapagkat ang mga tao niya nakalabas mula sa bawat kaguluhan hindi lamang nagwagi, kundi mayaman pa sa mga ari-arian. Natagpuan natin ang prinsipyo “ng panustos mula sa pakikidigma” mula sa Salita ng Diyos.

Martes, Agosto 17, 2010

AT ANG ISANG ESPIRITUWAL AY HINDI MAARING GAYAHIN

Dito sa kalye ng lunsod ng Nuweba York, ay makakabili ka ng relong Rolex sa halagang 15 dolyares lamang. At sa kaalaman ng bawat taga Nuweba York ang mga relong ito ay hindi tunay na Rolex. Ang mga ito ay mga gawa-gawa lamang—mumurahing ginaya mula sa orihinal.

Mayroong mistulang ginaya lamang sa halos lahat ng bagay sa panahon ngayon. Ngunit mayroong isang bagay na hindi maaring gayahin at iyan ay ang tunay na espirituwalismo. Walang tunay na espirituwalismo ang maaring gayahin. Kilala ng Panginoon ang tunay na gawain ng kanyang sariling mga kamay—at hindi niya tatanggapin ang ginayang gawang-tao sa lahat ng kanyang banal na mga gawain. Bakit? Sapagkat di-maaari para sa isang tao na gayahin ang tunay na espirituwalismo. Iyan ay gawain ng Espiritu Santo lamang. Siya’y pirmihang kumikilos na gumagawa ng isang bagay na bago sa kanyang mga tao. At walang anumang paraan para sa atin na gayahin ang gawaing iyan.

Iyan ang malaking pagkakamali ng makabagong relihiyon. Inisip natin na kapag basta na lamang ibinahagi ang karunungan ng Kasulatan at prinsipyong biblikal sa mga tao, ay magiging espirituwal na sila. Ngunit ang katotohanan ay nanatiling—walang tao o institusyon ang may kapangyarihan na makagawa ng espirituwalismo kaninuman. Ang Espiritu Santo lamang ang gumagawa niyan.

Maliit na bahagi lamang ng Espiritu ng Diyos ay makikita sa atin. Iyan ang dahilan kung bakit ang tunay na espirituwal na mga tao ay madalang na nakatingin sa panlabas na patunay ng kanyang gawain. Sinabi ni Pablo, “Kaya’t ang paningin namin ay nakapako sa mga bgay na di nakikita, hindi sa nakikita. Sapagkat panandalian lamang ang mga bagay na nakikita, ngunit walang hanggan ang mga bagay na di nakikita” (Corinto 4:18).

Sa susi ng kahulugan ng mensaheng ito, si Pablo ay nagpapahayag ng mga pagdurusa at mga kasawian. Sinasabi niya na, “Walang nakakaalam ng mga bagay na hinaharap natin, maliban sa Banal na Espiritu. At dito tunay na kung saan ang tunay na espirituwalismo ay ipinakikita—sa lusawan ng pagdurusa.”

Sa mga sumunod sa pangunguna ng Espiritu ng Diyos—na humaharap sa mga pagdurusa nagtitiwala na ang Panginoon ay kumikilos sa kanila—lumutang mula sa lusawan na may matatag na pananampalataya. At sila’y nagpatotoo na higit na tinuruan sila ng Espiritu sa panahon ng kanilang pagdurusa kaysa noong panahon na maayos ang lahat sa mga buhay nila.

Sa buong buhay ko na paglalakad kasama ang Panginoon, madalang kong makita na lumalago ang aking pagiging espirituwal sa panahon ng maayos na pamumuhay. Sa halip, ang anumang paglago ay madalas na nangyayari habang pinagtitiisan ko ang mga mahirap na kalagayan, mga pagtitiis, mga pagsubok—na ang lahat ng mga ito ay hinayaang ng Espiritu Santo na mangyari.

Sa isag punto ng kanyang paglalakad sa pananampalataya, sinabi ni Pablo, “Ang Espiritu Santo ay taimtim na nagpatunay sa akin na ang pagkakagapos at kapighatian ay naghihintay sa akin” (tingnan Gawa 20:21-22). Sa katunayan, sa kabuuan ng buhay ni Pablo, ang kanyang kapighatian ay hindi nawala. Patuloy itong dumadating

“Ang bahagya at panandaliang kapighatiang dinaranas ko ngayon ay magbubunga ng kaligayahang walang hanggan at walang katulad” (2 Corinto 4:17). Ayon kay Pablo, ang ating mga kapighatian at paghihirap ay magbubunga ng mahahalaga sa atin. Sinasabi niya, “ang paghihirap na dinaranas natin dito sa sanlibutan ay maaring mangyari sa atin habang buhay. Ngunit iyan ay panandalian lamang kumpara sa walang-hanggan. At sa sandaling ito, habang napagtitiisan natin ang mga kapighatian, pinagbubunga ng Diyos sa atin ang kapahayagan ng kanyang kaluwalhatian na magtatagal ng walang-hanggan.”

Lunes, Agosto 16, 2010

ANG PAGKAKILALA KAY KRISTO

“Oo, inari kong kalugihan ang lahat ng bagay bilang kapalit ng lalong mahalaga, ang pagkakilala kay Kristo Hesus na aking Panginoon. Ang lahat ng bagay ay ipinalagay kong walang kabuluhan makamtam ko lamang si Kristo” (Filipos 3:8).

Si Pablo ay lubusang naakit ng kanyang Panginoon. Bakit niya madaramang may pangangailangan siyang “makilala” si Kristo? Naipahayag na ni Kristo ng malinaw ang kanyang sarili, hindi lamang sa mga apostoles kundi sa kanyang buhay. Gayunman, maging ganon, nadama niyang sapilitan na makuha ang damdamin at kalooban ni Kristo.

Ang buong pagkatao ni Pablo—ang kanyang ministeryo, buhay at ang buong layunin ng kanyang pamumuhay—ay nakatuon lamang sa pagbibigay kaluguran sa kanyang Panginoon. Lahat ng iba pa ay basura lamang sa kanya, maging ang “mabubuting” bagay. Ito ba’y nasa Kasulatan, maari mong itanong, itong isipin na mapagwagian ang puso ni Hesus? Hindi ba tayo’y talagang sadyang layunin ng pag-ibig ng Diyos? Sa katunayan, ang kanyang kagandahang kaloobang pag-ibig ay saklaw ang buong sankatauhan. Ngunit may isa pang uri ng pag-ibig na kaunti lamang Kristiyano ang nakaranas. Ito ay ang madamdaming pag-ibig kasama si Kristo na nagaganap lamang sa mag-asawa.

Ang pag-ibig na ito ay ipinahayag sa Awit ni Solomon. Sa aklat na iyon ipinakilala si Solomon bilang isang tipo ni Kristo at sa isang talata ang Panginoon ay nangusap sa kanyang pakakasalan ng ganito:

“Aking mahal, aking sinta, ang puso ko ay nabihag. Ng mata mong mapang-akit at leeg mo na may kuwintas. Aking mahal, aking sinta, kay tamis ng iyong pag-ibig. Ikaw’y walang kasinsarap, kasintamis na umiibig, halimuyak ng bango mo ay walang makakaparis” (Awit ni Solomon 4:9-10).

Ang pakakasalan ni Kristo ay kinabibilangan ng mga banal na mga tao na sabik na maging kaluguran sa kanilang Panginoon, at nabubuhay na ganap na masunurin at lubos na hiwalay mula sa iba pang mga bagay, na ang puso ni Kristo ay madudukot. Ang salitang gabutin sa talatang ito ay nangangahulugan na “matanggalan ng puso” o “madukot ang puso.” Ang saling-wika nito sa King James ay nagsasabi na ang puso ni Kristo ay nadukot sa pamamagitan lamang ng “isang mata.” Naniniwala ako na ang “isang matang” ito ay ang nag-iisang isip na nakatutok kay Kristo lamang.

Biyernes, Agosto 13, 2010

HIGIT NA MAHALAGA KAYSA SA GINTO

Ang kuwento ni Reyna Ester ay isang matinding paglalabanan, isa sa pinakamalaking pakikipaglabang espirituwal sa kabuuan ng Kasulatan. Ang diyablo ay nagsusumikap na wasakin ang layunin ng Diyos sa sanlibutan, sa pagkakataong ito ay sa pamamagitan ng diyablong si Haman. Ang mayaman, maimpluwensiyang taong ito ay hinikayat ang hari ng Persia na magdeklara ng utos ng panawagan ng kamatayan sa bawat Hudyo na nasa ilalim ng kanyang pamamahala, mula sa India hanggang sa Etiopia.

Ang kaunahang Hudyo sa paningin ni Haman ay ang matuwid na si Mordecai, tiyuhin ni Ester. Si Haman ay may bibitayang sadyang ginawa para kay Mordecai, ngunit namagitan si Ester, nanawagan sa mga tao ng Diyos na manalangin at inialay ang buhay upang mabawi ang utos ni Haman. Ibinunyag ng Diyos ang masamang balakin at nauwi si Haman na nabigti sa sariling bibitayan. Hindi lamang binaliktad ng hari ang utos na kamatayan, kundi ibinigay pa niya ang tahanan ni Haman kay Ester, isang pag-aari na nagkakahalaga ng milyun-milyon kung ikukumpara sa panahon ngayon.

Gayunman, hindi lamang ang mansiyon ni Hamas ang nakuha sa salaysay na ito. Sinabi ng Kasulatan sa atin na, “Ito’y malaking karangalan ng mga Judio. Masayang-masaya sila” (Ester 8:16). Ito ang mga tunay na mga pinagdambungan na nakamit sa pakikipaglaban sa mga kaaway.

Nakita mo, na ang ating mga pagsubok ay nagbibigay hindi lamang lakas na espirituwal, pinanatili nito tayong matatag,d alisay, at nasa ilalim ng patuloy na pagtataguyod. Habang inilalagay natin ang ating pagtitiwala sa Panginoon, ginagawa niyang magbunga ito sa atin ng pananalig na higit na mahalaga kaysa ginto. “Ang ginto, na nasisira, ay pinararaan sa apoy upang malaman kung talagang dalisay. Gayon din naman ang inyong pananampalataya, na higit kaysa ginto, ay pinararaan sa pagsubok upang malaman kung talagang tapat. Sa gayon, kayo’y papupurihan, dadakilain, at pararangalan sa araw na mahayag si Hesu-Kristo.

“Sa pamamagitan ng kanyang kamatayan sa krus, nilupig niya ang mga pinuno at kapangyarihan ng sanlibutan. Ang mga ito’y parang mga bihag na kanyang ipinarada sa madla bilang katunayan ng kanyang pagtatagumpay” (Colosas 2:15).

Dinambong ni Hesus ang diyablo sa Kalbaryo, hinubaran siya ng lahat ng kapangyarihan at pamamahala. Nang bumangon si Kristo mula sa libingan, pinangunahan niya ang hindi mabilang na hukbo ng mga tinubos na mga bihag mula sa pagkakahawak ni Satanas. At ang prusisyong ito na binili ng dugo ay patuloy na nagmamartsa hanggang ngayon.

Kamangha-mangha, ang tagumpay ni Kristo sa Kalbaryo ay nagbigay sa atin ng higit pa sa tagumpay laban sa kamatayan. Nakamit nito para sa atin ang di-kapani-paniwalang pinagdambungan sa buhay na ito: grasya, kahabagan, kapayapaan, kapatawaran, katatagan, pananampalataya, lahat ng kinakailangan para mamuhay na tagumpay. Itinakda niya ang lahat para sa pagtataguyod ng kanyang templo” “Subalit si Kristo ay tapat bilang Anak na namumuno sa sambahayan ng Diyos. At tayo ang kanyang sambahayan, kung matibay ang ating pag-asa at hindi natin ito ikinahihiya” (Hebreo 3:6).

Ipinakikita ng Espiritu Santo ang isang kahanga-hangang katotohanan dito: ipinagkaloob ni Hesus ang lahat na ating kakailanganin, sa kanyang Espiritu Santo. Ngunit tayo ay may pananagutan sa pagkuha mula sa ingat-yaman para sa pagtataguyod ng kanyang templo. At ang kakailanganin para sa pagtataguyod ng templo ay nanggaling ng tuwiran mula sa pinagdambungan ng ating pakikipaglaban.

Ipinagkaloob lahat ni Kristo ang lahat ng kakailanganin para sa pagtataguyod nito na maganap. Inampon niya tayo sa kanyang sambahayan. Tumayo siya bilang haligi ng sambahayan at nilinis niya ang kabuuan ng sambahayan. Sa huli, ibinigay niya ang daanan sa Pinakabanal ng mga Banal. Kaya, sa pamamagitan ng pananampalataya, tayo ngayon ay ganap nang matatag, ganap na templo. Hindi nagtatag si Hesus ng bahay na kalahati lamang ang pagkakatapos. Ang kanyang templo ay buo.

Ang templong ito ay kailangang maitaguyod ng patuloy. Kailangan itong palagiang maayos na kinumpuni. Katunayan, alam natin kung saan matatagpuan ang kakailanganin: sa Espiritu ni Kristo mismo. Siya ang taga-ingat yaman ng pinagdambungan. Ipinagkakaloob ang mga kinakailangan kapag nakita natin ang ating mga pangangailangan at kapag tayo ay nakikipagtulungan sa Diyos.

Ang pakikipagtulungang iyan ay nagsisimula kapag tayo ay nasa kalagitnaan ng ating pakikipaglaban. Ang ating mga kinakailangan ay ang ating mapagtagumpayan na kawangisan ni Kristo habang lumulutang sa pakikipaglaban. Iyan ang mga aral, ang pananampalataya, ang katauhang ating nakamit mula sa pakikipaglaban sa kaaway. Mayroong kahalagahan sa pakikipaglaban. At maari tayong maging tiwala na may mabuti na ibubunga ito.

Huwebes, Agosto 12, 2010

PANGHAWAKAN MO ANG IYONG PAGSUBOK SA PAMAMAGITAN NG PANANAMPALATAYA

Kung wala tayong pinaglalabanan, pagkakadiin, mga pagsubok, digmaan, tayo ay magiging tahimik lamang at mala-hininga. Pagkabulok ang mangyayari at ang ating templo ay babagsak sa pagkasira. Hindi natin makakayanan na hawakan ang ating teritoryo na napagwagian. Iyan ang dahilan kung bakit ang layunin ng kaaway sa atin ay malinaw: Nais niya tayong maialis sa pakikipaglaban. Ang kanyang layunin ay alisin ang lahat ng pakikipaglaban mula sa atin.

Natagpuan natin ang lahat ng pagkukunan para mapanatili—lakas para magpatuloy, kapangyarihan laban sa mga kaaway—sa ating mga espirituwal na pakikipaglaban. At sa araw na iyon kapag tayo ay humarap sa Panginoon, ipapahayag niya sa atin: “Naalala mo ba ang iyong pinagdaanan sa pagkakataong iyon? At sa nakasisindak na pakikipaglabang iyon? Tingnan mo ang iyong napagtagumpayan sa lahat ng iyon. Lahat ito ay napangalagaan sa pamamagitan ng mga pakikipaglaban mong napagtagumpayan.”

Ang munting katotohanan ay, inilagay ng Diyos ang kanyang yaman sa mga katawang tao. Ginawa ka niyang templo, isang tahanan para maging tahanan ng kanyang Espiritu. At mayroon kang pananagutan para mapangalagaan ang templong iyan. Kapag ikaw ay naging tamad at pabaya, pangalagaan ang gawaing kinakailangan—palagiang pananalangin, kumain ng Salita ng Diyos, pakikipag-isa sa mga kapawa banal—ang pagkabulok ay mangyayari. At mauuwi ka sa ganap na pagkasira.

Sa aking paglingon sa aking sariling limampung taon ng ministeryo, naaalala ko ang maraming ulit na magiging madali ang lahat kung ako ay sumuko na. Nanalangin ako, “Panginoon, hindi ko maunawaan ang pagsalakay sa aking ito. Saan nanggaling ito? At kailan matatapos ito? Wala na akong nakikitang layunin para sa lahat ng ito.” Ngunit sa magdamag, nakita ko ang bunga mula sa mga pagsubok na ito. At ang mga bunga—pagkukunan, lakas, kayamanang espirituwal—itinustos sa akin sa paraang hindi ko makukuha sa mga ibang pamamaraan.

Hinihikayat ko kayo: Panghawakan ninyo ang inyong mga pagsubok sa pamamagitan ng pananalig, at paniwalaan na ito ay hinayaan ng Diyos. Alamin na ito ay ginamit niya para lalo kang palakasin…para tulungan kang kunin ang mga tira-tirahan mula kay Satanas…para maging pagpapala ka sa iba…at masantipikahan ito para sa kanyang kaluwalhatian.

Ngunit kaming pinagkalooban ng kayamanang espirituwal na ito ay hamak—kung baga sa sisidlan ay palayok lamang—upang ipakilalang ang di-malirip na kapangyarihan ay sa Diyos at hindi sa amin. Ginigipit kami sa kabi-kabila ngunit di nagagapi. Kung minsa’y nag-aalinlangan kami ngunit hindi nawawalan ng pag-asa. Pinag-uusig kami ngunit di nawawalan ng kaibigan; naibubuwal ngunit di tuluyang nailulugmok” (2 Corinto 4:7-9).

“Ang bahagya at panandaliang kapighatiang dinaranas ko ngayon ay magbubunga ng kaligayahang walang hanggan at walang katulad. Kaya’t ang paningin namin ay nakapako sa mga bagay na di nakikita. Sapagkat panandalian lamang ang mga bagay na nakikita, ngunit walang hanggan ang mga bagay na di nakikita” (2 Corinto 4:17-18).

Miyerkules, Agosto 11, 2010

HINDI MAARING MATAKOT

Kung naglalakad ka sa Espiritu, madalas kang guguluhin ng mga maladimonyong kapangyarihan. Ngunit hindi mo kailangang matakot sa anumang maladimoyong kapangyarihan—kahit saan, sa anumang oras!

Si Pablo ay patuloy na ginugulo ng mga maladimonyong kapangyarihan. Nangangaral siya sa isla ng Pafos nang sinubukan ng mga dimonyo na makialam: “…isang salamangkerong Judio na nagpapanggap na propeta. Bar-Jesus ang kanyang pangalan…ngunit sinalansang sila ng salamangkerong si Elimas upang huwag sumampalataya ang Gobernador” (Gawa 13:6-8).

Ang pangalang Bar-Jesus ay nangangahulugan na “anak ni Hesus” o “anghel ng liwanag.” Ito ang diyablo na nanggugulo kay Pablo. Ngunit ang Espiritu Santo ay matatag ang nananahan sa apostol: “napuspos ng Espiritu Santo si Saulo, na tinatawag ding Pablo. Tinitigan niya si Elimas, at sinabi ang ganito: ‘Ikaw! Anak ka ng diyablo! Kaaway ka ng lahat ng mabuti! Tigib ka ng pagdaraya at kasamaan! Bakit ba lagi mong pinipilipit ang katotohanan tungkol sa Panginoon? Ngayon parurusahan ka niya! Mabubulag ka ng matagal!’ Pagdaka’y naramdaman ni Elimas na waring tinakpan ng maitim na ulap ang kanyang mga mata, at siya’y nag-apuhap ng aakay sa kanya. Sumampalataya ang Gobernador nang makita ang nangyari, at nanggilalas siya sa mga aral tungkol sa Panginoon” (Gawa 13:9-12).

Si Pablo, na puspos ng Espiritu Santo, ”ay ibinagsak ang lahat ng kapangyarihan ng kadiliman!

Hindi sapat ang mapighati sa mga pagtatangka ni Satanas na guluhin ka! Sa Gawa 16 si Pablo ay nagdalamhati—nangangahulugan na “naguguluhan, namimighati.” Hinayaan niya ito sa maraming araw, ngunit ang Espiritu ng Diyos ay nakadiin kay Pablo, at sinabi sa kapangyarihan ng diyablo, “Iniuutos ko sa iyo sa ngalan ni Jesu-Cristo: lumabas ka sa babaing ito!” (Gawa 16:16-18).

Mga minamahal, lubha tayong nagpaapekto sa diyablo! Darating ang panahon na tayo man ay, kailangang manindigan sa kapangyarihan ng Espiritu Santo at sabihin, “Tama na—Iniuutos ko sa iyo sa ngalan ni Hesus na lumayas ka!”

Kapag kinuha mo ang kapangyarihan at inutusan ang diyablo na lumayas, si Satanas ay babalik sa iyo na dala ang lahat ng kapangyarihan na mayroon siya. Pagkatapos na palayasin ang diyablo sa babaing sinukuban sa Gawa 16:16-18, nagsimula si Satanas na guluhin ang mga bagay. Pinag-apoy niya ang mga tao laban kay Pablo at Silas—at pagdaka’y sila ay nasa teribleng kaguluhan!

Ang mga mahistrado ng siyudad ay nag-utos na sila ay hagupitin at ibilanggo. At sa bawat latay sa kanilang likod, narinig ko ang diyablo na nagsasabi, “Akala mo ay nagtagumpay ka? Akala mo ay mapapalayas mo ang aking mga kampon at maghari sa akin?”

Marahil ay hindi alam ng diyablo na lalo mong hagupitin ang isang lingkod ng Diyos na naglalakad sa Espiritu, ay higit na papuri ang inihahagupit mo sa kanya! Kapag inihagis mo siya sa kaguluhan, itinali sa mga suliranin at kagipitan, ay aawit siya, sisigaw at sasamba!

Nang maghahatinggabi na, sina Pablo at Silas ay nanalangin at umaawit ng mga imno, at nakikinig naman ang ibang mga bilanggo” (Gawa 16:25).

Kung lalakad tayo sa Espiritu, kung ganon ay dapat na manalig sa Diyos para sa sobrenatural na kaligtasan mula sa pagkakagapos kay Satanas. Hindi mahalaga kung gumawa ng lindol ang Diyos para gawin ito. Iyan mismo ang ginawa niya para kay Pablo: “Di-kaginsa-ginsa’y lumindol ng napakalakas, anupat nayanig pati ang mga pundasyon ng bilangguan. Pagdaka’y nabuksan ang mga pinto, at nakalag ang mga tanikala ng mga bilanggo” (26).

Dadalhin sa iyo ni Satanas ang pinakanakasisindak na tukso o pagsubok na maari mong harapin. Nais niyang bumagsak ka sa kasalanan, kondemnasyon, pagsusuri sa sarili. Mahal na mga banal, kailangan kang manindigan sa Espiritu at alisin ang iyong mga mata sa mga maaring mangyari at pagkakagapos. Huwag mong subukin na alamin ang lahat. Magsimula kang magpuri, umawit at manalig sa Diyos—at siya na ang bahala sa iyong kaligtasan!

Martes, Agosto 10, 2010

ANG MATAAS NA KAHULUGAN NG PAGLALAKAD SA ESPIRITU

Sa 1 Samuel 9 nakita natin na si Saulo ay ipinadala ng kanyang ama para maghanap ng mga nawawalang buriko. May kasamang katulong, naghanap si Saulo sa malawak na lupain. Sa huli, nawalan siya ng pag-asa at handa nang sumuko sa paghahanap. At sinabi ng kanyang katulong ang tungkol kay Samuel, isang manghuhula; maari sigurong masabi niya kung saan makakakita ng mga buriko.

Si Samuel, dito, ay isang uri ng Espiritu Santo, na alam ang isipan ng Diyos; marami siyang alam sa isipan niya nang higit pa sa mga patutunguhan. Alam niya na si Saulo ay pinili ng Diyos para gampanan ang isang bahagi ng walang hanggang layunin ng langit!

Ang unang ginawa ni Samuel nang dumating si Saulo ay magdaos ng isang pagdiriwang (tingnan ang 1 Samuel 9:19). Ito mismo ang hangad ng Espiritu Santo para sa atin: na maupo sa mesa ng Panginoon at magministeryo sa kanya—na magkaroon ng mahalagang pagkakataon, na madinig ang nilalaman ng puso niya.

Hiniling ni Samuel kay Saulo na alisin ang isipin niya para makipag-isa silang magkasama (1 Samuel 9:20-25). Sinasabi ni Samuel, “Huwag mong ituon sa paghahanap ng patutunguhan—iyan ay naisaayos na. Mayroong mas mahalaga sa pagkakataong ito. Kailangan mong alamin ang puso ng Diyos—ang kanyang walang hanggang layunin!”

Pagkatapos ng gabi ng pakikipag-isa, hiniling ni Samuel kay Saulo na palabasin niya ang katulong sa silid, para magkaroon sila ng taimtim, harapan pagkakataon sa isat-isa (tingnan Samuel 9:27; 10:1).

Nakita mo ba kung ano ang sinasabi ng Diyos dito? “Kung nais mo talagang maglakad sa Espiritu—kung nais mo talaga ang aking pagpapala—kailangang maghanap ka sa kanya ng higit pa kaysa sa patutunguhan. Kailangan lumapit ka sa aking presensiya at alamin ang nilalaman ng aking puso, ang aking mga hinahangad! Nakita mo, hangad kong pagpalain ka—na magamit ka sa aking kaharian!”

Mga minamahal, kalimutan ang patutunguhan—kalimutan ang lahat para sa ngayon! Hayaan mong ituro sa iyo ng Espiritu Santo ang malalim na mga bagay na nakatago ng Diyos. Manatiling nakatayo sa kanyang presensiya, at hayaan mong ipakita niya ang tunay na nilalaman ng puso ng Panginoon. Iyan ang pinakamataas na uri ng paglalakad sa Espiritu!

Ang magbigay ng panahon sa presensiya ng Panginoon ay nagbubunga ng isang pagpapakita ni Kristo sa sanlibutan.

“Dahil sa habag ng Diyos, hinirang niya ako para sa gawaing ito kaya naman malakas ang aking loob. Tinalikdan ko na ang mga gawang kahiya-hiya at ginagawa nang palihim. Hindi ako nanlilinlang at hindi ko pinipilipit ang Salita ng Diyos” (2 Corinto 4:1-2). Si apostol Pablo ay nagpahayag na tayo ay tinawag para maipakita ang katotohanan. Tunay nga, alam natin na si Hesus ang katotohanan. Kaya, ano ang ibig sabihin ni Pablo sa pagsasabing kailangan nating ipakilala si Hesus?

Si Pablo ay nagsasabi dito ng isang nakikitang pagpapapahayag. Ang pagpapakita ay isang “nagliliwanag sa labas” na ipinapakita ang isang bagay na maliwanag at nauunawaan. Sa madaling sabi, tayo ay tinawag para ipakilala si Hesus at maunawaan ng lahat ng tao. Sa bawat buhay natin, kailangan na mayroong nagliliwanag sa labas ng tunay na kalikasan at kahalintulad ni Kristo.

Dinala ni Pablo ang usapin ng pagpapakilala kay Kristo ng mas higit pa. Sinasabi niya, tayo mismo ang sulat ng Diyos sa sanlibutan: “Kayo na rin ang aming rekomendasyon, nakatitik sa aming puso upang makilala at mabasa ng lahat. Kayo ang maliwanag na sulat ni Kristo, ang sulat na ipinadala sa pamamagitan namin. Ito’y nasusulat hindi ng tinta kundi ng Espiritu ng Diyos na buhay, hindi sa mga tapyas na bato kundi sa puso ng tao” (2 Corinto 3:2-3).

Gaano kaeksakto na tayo ay naging sulat ng Diyos sa sanlibutan? Nangyayari lamang ito sa pamamagitan ng Espiritu Santo. Sa mga sandaling ito tayo ay ligtas, itinatak ng Espiritu Santo sa atin ang mismong imahe ni Hesus. At patuloy niyang hinuhugisan ang imaheng ito sa atin sa lahat ng sandali. Ang misyon ng Espiritu ay maisahugis sa atin ang isang imahe ni Kristo na tunay na makatotohanan at wasto, na makakatarak sa mga konsiyensiya ninuman.

Lunes, Agosto 9, 2010

PAANO MO MAKAKAMIT ANG PAGLALAKAD SA ESPIRITU?

Ang utos na maglakad sa Espiritu ay ibigay sa lahat—hindi lamang sa mga pinakabanal! Narito kung paano mo makakamit ang paglakad na ito: “Ito ang sinasabi ko sa inyo: ang Espiritu ang gawin ninyong patnubay…” (Galacia 5:16).

1. Kailangan mong patunguhan ang paglalakad na ito ng lahat para sa iyo! Una, hilingin mo sa Espiritu Santo na siya’y maging patnubay mo at kaibigan.

“Humingi kayo, at kayo’y bibigyan; humanap kayo at kayo’y makasusumpong; kumatok kayo, at ang pinto’y bubuksan para sa inyo” (Lucas 11:9).

Kung kayo’y ligtas, ang Espiritu Santo ay naibigay na sa inyo. Ngayon hilingin mo sa kanya na siya na ang bahalang mangalaga—sumuko sa kanya! Kailangan tiyakin mo sa puso mo na nais mo siyang manguna at pumatnubay sa iyo. Si Moses, na nagpapahayag tungkol sa darating na panahon, sinabi na, “Magkagayunman, masusumpungan ninyong muli si Yahweh kung siya’y buong sikap at taimtim ninyong hahanapin” (Deutoronomo 4:29).

2. Ituon na alamin at makinig sa Espiritu at alisin ang iyong mga mata sa iyong kaguluhan at tukso. Sina Pablo, Silas at Timoteo ay maaring malublob sa takot at pagkalumbay kung sila ay nagtuon sa kanilang mga kaguluhan. Sa halip, tumuon sila sa Diyos—nagpupuri at sumasamba sa kanya.

Kadalasan kapag tayo ay nanalangin, nakatuon tayo sa mga nakalipas na kabiguan. Inuulit-ulit natin ang ating pagkatalo ng madalas, sinasabi na, “Maari sanang malayo na ang narating ko kung hindi ko binigo ang Diyos at hindi ako nagpabaya sa aking nakaraang buhay.”

Kalimutan ang lahat ng iyong nakalipas! Ang lahat ng ito ay nasa ilalim na ng dugo! At kalimutan na rin ang tungkol sa kinabukasan, sapagkat ang Panginoon lamang ang nakaaalam kung ano ang darating. Sa halip, ituon ang panahon mo sa Espiritu Santo, ng buong puso at pag-iisip.

3. Magbigay ng mas maraming mahalagang panahon sa pakikipag-isa sa Espiritu Santo. Hindi siya maikipag-usap kaninuman na nagmamadali. Matiyagang maghintay. Hanapin ang Panginoon at magministeryo ng papuri sa kanya. Pangibabawan ang lahat ng tinig na bumubulong sa iyong isipan. Maniwala na ang Espiritu Santo ay higit na dakila kaysa sa mga ito, at hindi na pababayaan na ikaw ay malinlang o mabulagan.

“Sapagkat ang Espiritung nasa inyo ay makapangyarihan kaysa espiritung nasa makasanlibutan” (1 Jaun 4:4).

Biyernes, Agosto 6, 2010

INIIBIG KA NG DIYOS!

Iniibig ka ng Ama—ito ang sandali na ang maraming mananampalataya ay binigo ang Diyos. Pumapayag silang mahatulan ng kasalanan at kabiguan, ng pauli-ulit. Ngunit hindi nila hahayaan ang Espiriru Santo na bahain sila ng pag-ibig ng Ama.

Ang mga legalista ay nasisiyhan na mamuhay sa ilalim ng kahatulan. Hindi niya kailanman naunawaan ang pag-ibig ng Diyos o hayaan ang Espiritu Santo na magministeryo sa kanyang espiritu.

Kami sa Iglesysa ng ‘Times Square’ ay itinuro na ang makatuwirang tao, ang tunay na umiibig kay Hesus, ay naghahangad na mapangaralan. Natutunan niyang tanggapin na hayaan ang Espiritu Santo na ilantad ang lahat ng nakatagong pinaglalagyan ng kasalanan at kawalan ng paniniwala—sapagkat kapag higit pa na humarap sa kasalanan, mas maligaya at malaya ang kanyang kalalabasan.

Gayunman, ang saloobin na nakikita ko sa maraming Kristiyano ay: “Patuloy mo akong husgahan, Panginoon—hatulan mo ako, pagsabihan mo ako!” Hindi ito katulad ng tunay na kahatulan. Halimbawa, nakikita ko ito sa maraming kasagutan sa mensahe ng aking pahayagang paliham. Kapag ako ay sumulat na may kumukulog na paghuhusga, nakatatanggap ako ng nakagagaping mga magagandang kasagutan.

Kapag ibinahagi ko ang tungkol sa kalambingan at pag-ibig ni Hesus, nakatatanggap ako ng mga liham na nagsasabi na, “Hindi mo na ipinangangaral ang katotohanan!” Para bang ganito ang sinasabi ng mga taong ito, “Kapag hindi mo na pinangangaralan, kung ganoon ang sinasabi mo ay hindi na ang Mabuting Balita.”Ang mga ganitong mananampalataya ay hindi pumasok sa dakilang misyon-pag-ibig ng Espiritu Santo.

Ito ang kalalagayan na kung saan ay kailangan mong matutunan na lumakad sa Espiritu—at hindi sa pamamagitan ng nararamdaman! Ang maglakad sa Espiritu ay nangangahulugan na hinahayaan natin ang Espiritu Santo na gawin kung ano ang dahilan kung bakit siya isinugo at iyan ay nangangahulugan na hayaan siyang bahain ang iyong puso ngayon ding sandaling ito ng pag-ibig ng Diyos! “Sapagkat ang pag-ibig ng Diyos ay ibinuhos sa ating mga puso sa pamamagitan ng Espiritu Santo na ipinagkaloob na sa atin” (Roma 5:5).

Sinabi ni Isaias, “Aaliwin kita sa Jerusalem, tulad ng pag-aliw ng ina sa kanyang anak” (Isaias 66:13). Si Isaias ay sumusulat sa mga tao ng Diyos na mapagmatigas “Nagalit ako sa kanila dahil sa kanilang kasalana’t kasakiman, kaya sila’y aking itinakwil. Ngunit matigas ang ulo nila’t patuloy na sumuway sa akin” (57:17).

Sabihin mo sa akin—Gaano katagal mananatili ang isang guro sa isang matigas ang ulo, di-masupil na mag-aaral na ayaw tumanggap ng payo? Hindi ganoon katagalan! Ngunit ang propetang si Isaias ay nakuha ang isa sa pinakamataas na imahe na posible makuha sa mga kalalakihan—iyan ay ang pagmamahal ng isang ina para sa kanyang anak—at ipinakita sa atin ang isang bagay ng pag-ibig na iyan na mayroon ang Ama para sa atin.

Isang ina sa aming iglesya ay umubos ng isang araw para dalawin ang kanyang anak sa isang bilangguan. Sumakay siya sa bus at naglakbay ng maraming oras, para lamang makita ang anak niya kahit sandali. Ang inang ito ay nakamasid sa kanyang anak na suot ang mapanglaw na uniporme at nakikita niya ang paghihirap sa kanyang mga mata—at sa bawat pagpunta ay unti-unti siyang namamatay sa kanyang kalooban. Ngunit hindi siya sumusuko para sa kanya. Anak pa rin niya siya!

Ito ang uri ng pag-ibig na nais ng Espiritu Santo na malaman mo na mayroon ang Diyos para sa iyo! Inaaliw niya tayo sa pamamagitan ng pagsasabi sa atin, “Minsan mong sinabi na ibinigay mo ang lahat kay Hesus. Ibinigay mo ang iyong pag-ibig, at patuloy ka pa rin niyang iniibig. At ngayon, hindi kita iiwanan. Ipinadala niya ako para sa isang gawain—at patuloy na gagampanan ito!”

Walang tunay na kaaliwan para kaninuman sa sanlibutang ito maliban sa kaaliwang nanggagaling sa Espiritu Santo. Iyan ang dahilan kung bakit kailangan mo ang Espiritu Santo na manirahan sa iyo. Siya lamang ang makapagpapahiga sa iyo sa gabi, sa isang malambot na higaan, at punuan ang iyong puso ng tunay na kapayapaan. Siya lamang ang makapagbibigay aliw sa iyo sa sandali ng kirot at kalungkutan. Siya ang magbibgay sa iyo ng kasiguruhan, “Ang kaaliwan ay hindi pansamantala lamang—ito ay walang-hanggan!”

Huwebes, Agosto 5, 2010

IWAKSI MO NA ANG IYONG PAGMAMALAKI AT MAPUSPOS KA NG ESPIRITU SANTO!

Sa Luma at Bagong Tipan, ang Espiritu Santo ay bumaba sa mga tao sa hindi pangkaraniwang pamamaraan! Niyanig niya ang mga gusali. Ang mga dila ng mga tao ay nagsimulang purihin siya—sa mga bagong wika. May buong kapangyarihang kinontrol ng Espiritu Santo ang lahat!

Sa Pentekostes dumating siya na may kasamang napagkalakas, na rumaragasang hangin! Nagbagsakan ang mga apoy! Nang bumaba ang Espiritu Santo, ang mga bagay ay niyanig (tingnan ang Gawa 2:4 at 4:11).

Kaya't sinabi ni Juan sa kanila, "binabautismuhan ko kayo sa tubig, ngunit ang darating na kasunod ko ang magbabautismo sa inyo sa Espiritu Santo at sa apoy. Siya'y makapangyarihan kaysa sa akin, at ni hindi ako karapat-dapat magkalag ng tali ng kanyang panyapak" (Lucas 3:16).

Mga minamahal. Niliwanag na mabuti ng Bibliya: kapag dumating si Hesus sa inyo, hangad niya na mabautismuhan kayo sa Espiritu Santo at sa apoy! Dala ng Espiritu Santo ang apoy—mainit at mapula, makagaping pag-ibig kay Hesus. Bakit maraming mananamplataya ay minsang mainit at pagkatapos ay nanlalamig, hindi lubusang sumuko, hindi ganap na nabili? Dahil ba sa tumatanggi silang mabautismuhan ni Hesus sa Espiritu Santo?

"Pagdating niya ay kanyang patutunayan sa mga tao sa sanlibutan…at ipakikilala niya kung ano ang matuwid at kung ano ang kahatulan" (Juan 16:8). Ito kaya ay dahil sa ang mga mamanampalataya ay hindi nahikayat sapagkat ang Espiritu Santo ay hindi naanyayahan na kunin ang tamang kalagayan niya sa kanila? Siya ang linya ng pang-unawa ng Diyos. Anumang bagay na wala sa sukatan ni Kristo, ay kanyang ipinahahayag—at tayo ay kanyang hinatulan at binigyan ng kapangyarihan upang bumagay sa kanyang Salita! Tunay na siya ay naging Taga-aliw natin sa bagay na ito, sapagkat sa kanyang paghatol sa kasalanan, bigyan niya tayo ng kapangyarihan na iwaksi ito. Iyan ang tunay na kaaliwan!

Hindi hahayan ng Espiritu Santo na gumawa ka ng anumang kahangalan. Ngunit maari siyang dumating sa iyo sa paraang ang mga makasalanan ay maaring isipin na ikaw ay lasing! Hindi siya katanggap-tanggap sa maraming iglesya sapagkat siya ay iniisip na masyadong maingay, masyadong magulo, at hindi maunawaan!

Miyerkules, Agosto 4, 2010

ALAM NG ESPIRITU SANTO ANG KANYANG GINAGAWA!

Hindi ginagampanan ng Espiritu Santo ang kanyang gawain na wala sa lugar o magulong pamamaraan. Hindi siya nabubuhay para lamang tulungan tayo na makayanan ang mabuhay, para lamang malampasan ang mga mabibigat na pinagdadaanan at para lamang malampasan natin ang mga malulungkot na gabi. Hindi siya naroon para lamang itayo tayo at bigyan ng lakas bago tayo muling iharap sa karera.

Ang lahat ng ginagawa ng Espiritu Santo ay may kinalaman sa kanyang layunin ng pagdating—para iuwi tayo na nakahandang nobya. Kumikilos lamang siya para tuparin ang misyong iyan! Oo, siya ang ating Patnubay, ang ating Taga-aliw, ang ating lakas sa sandali ng ating pangangailangan. Ngunit ginagamit niya ang bawat pagkilos ng pagliligtas—sa bawat pagpapadama ng kanyang sarili sa atin—upang gawin tayong karapat-dapat na maging nobya.

Hindi nandito lamang ang Espiritu Santo para magbigay ng handog sa sanlibutan. Hindi, ang bawat handog niya ay may layunin sa likod nito. Isa lamang ang mensahe ng Espiritu Santo: ang bawat itinuturo niya ay nagdadala sa isang, nakapagitnang katotohanan. Maaring nagniningning siya sa atin na katulad ng kumikinang na alahas, ngunit ang bawat sinag ng katotohanan ay nakatakda na dalhin tayo sa isang katotohanan, at ito iyon:

“Handi mo sarili ikaw—ikaw ay binili na may halaga. Ikaw ay pinili para ipakasal kay Kristo. At ang Espiritu ng Diyos ay ipinadala para ipahayag sa iyo ang katotohanan na magpapalaya sa iyo mula sa ibang mga pag-ibig. Ang katotohanan ang puputol sa bawat pagkakagapos sa kasalanan at harapin ang lahat ng hindi pinaniniwalaan. Dahil ikaw ay hindi para sa sanlibutang ito; ikaw ay patungo sa maluwalhating pakikipag-kita sa iyong pakakasalan at inihahanda sa gabi ng kasal. Ang lahat ng mga bagay ay nakahanda na at inihahanda na kita! Nais kong iharap kang walang dungis, na may madamdaming pag-ibig sa puso mo para sa kanya.”

Iyan ang gawain ng Espiritu Santo—para ipakita si Kristo sa iglesya, upang tayo ay mapa-ibig sa kanya. At ang pag-ibig na iyan ang magdadala sa atin!